Pavel Kostin | It's Time

Pavel Kostin - It's Time: Writing On The Wall. London, Urban Romantics, 2012, 252 pagina's. Oktober 2011 (Russisch).
Oorspronkelijke Russische titel: Время пришло, vertaald door James Rann.

This is a book about all the magical new things that you can discover if you're brave enough to break out of your boring routine and take a fresh look at the world around you. But this is also a story about love. Passionate, selfless love. That may seem ridiculously naïve in today’s world… So be it. It's a book about how, if at heart you are a romantic, if you know how to love, then everything will work out.


Ik heb It's Time ontvangen in het kader van het Early Reviewers-programma van LibraryThing. Het boek werd twee keer aangeboden: eerst in de originele Russische versie, die ik helaas niet kreeg, en nu in de Engelse vertaling, die ik wel toegestuurd kreeg om te beoordelen. Nu ik het boek gelezen heb, vind ik het nog meer jammer dat ik niet de originele versie kon lezen. Ik heb de indruk dat de vertaling goed is, als staat er nog wel een groot aantal tikfouten in. Ik ben erg onder de indruk van de taal in deze roman, die simpel is, maar schilderachtige beelden oproept, en dat had ik graag in het Russisch ervaren.

De hoofdpersoon van deze roman, Max, is een vijfentwintigjarige jongeman, die een leven leidt dat ogenschijnlijk geen doel heeft. Hij heeft geen relatie, werkt als een nachtwaker in een fabriek zonder uitzicht op een carrière, hangt vooral rond met vrienden die graffiti op muren spuiten en neemt zijn stad – vermoedelijk Kaliningrad – in haar vele verschijningsvormen waar.

Er is iets met Max aan de hand: voordat hij in een gevaarlijke situatie belandt, verschijnt Lady F., die hem een op dat moment onbegrijpelijk advies geeft, dat later van levensbelang blijkt te zijn. Lady F. is een mysterieuze figuur, omdat niet duidelijk is of zij echt bestaat of dat zij een hallunicatie is. Pas op de laatste bladzijden blijkt waarom Lady F. aan Max verschijnt en wat er werkelijk aan Max scheelt. Dat plaatst alles wat je tot dan toe hebt gelezen in een heel ander licht. Het is de schrijver gelukt me daarmee volledig te verrassen.

Het interessantst van deze roman vond ik Max' waarnemingen van zijn stad aan de oevers van de zee. Die beschrijvingen pakten me keer op keer. Er sprak liefde uit voor de stad in alle verschijningsvormen – de drukte van het centrum, de verlatenheid van een industrieterrein aan het einde van de dag, de rust die uitgaat van de golven van de zee. Eigenlijk is de stad naast Max de tweede hoofdpersoon van deze roman.

Kostin beschrijft het 'moderne, romantische leven in de grote stad'. Max en zijn vrienden zijn allen twintigers die in die stad hun sporen achterlaten door graffiti te spuiten op liefst maagdelijk schone muren. Zij zoeken in alles de grens op. In hoeverre kun je je terugtrekken uit de 'normale' samenleving, in hoeverre kun je je overgeven aan het uitdrukken van je individuele ik en hoe ver kun je gaan met graffiti spuiten zonder dat je door de politie wordt opgepakt? De personages dansen op de rand van de vulkaan, zou je kunnen zeggen.

Op internet las ik dat een andere lezer moest denken aan de boeken van Murakami. Daar zit wel iets in. Zelf moest ik vooral denken aan 2017 van de Russische schrijfster Olga Slavnikova. Murakami en Slavnikova bedienen zich ook, in meer of mindere mate, van magisch realisme, dat even vervreemdende romans oplevert. Kostins ode aan de stad en aan de straatkunst heeft een bijzonder leesbaar en verrassend boek opgeleverd. Ik heb ervan genoten.

Pavel Kostin (Russisch)

flickr