Jan Siebelink - Knielen op een bed violen. Amsterdam, De Bezige Bij, november 2006 (37). Januari 2005 (1).
Bekroond met de AKO Literatuurprijs 2005: 'Ontroerend en aangrijpend eerlijk. Het grijpt je bij de keel en laat je onthutst achter.' - Juryrapport
'Ik heb nog nooit in het Nederlands een roman gelezen die zo zuiver en ook zo goed geschreven is.'- Vrij Nederland
Ook Siebelinks roman over zijn vader, die in de ban raakt van een sektarisch aandoende geloofsgemeenschap, las ik terwijl ik met griep in bed lag. Door de vlotte manier waarop al Siebelinks boeken geschreven zijn, leest dit boek fijn als je weer aan de beterende hand bent.
Het onderwerp daarentegen is loodzwaar. De greep van de geloofsgenoten van de vader op de rest van het gezin wordt geleidelijk steeds groter, terwijl de vader zich zich steeds onmachtiger lijkt te voelen. Al lezende voelde ik mij ook steeds onmachtiger en verontwaardigder over de uitzichtloze situatie waarin het hele gezin terechtkomt. Het meest werd ik echter geraakt door de laatste twee bladzijden van de roman. Heb je het boek nog niet gelezen en wil je weten waarom, dan moet je de roman vooral lezen!
Jan Siebelink | Oscar
Jan Siebelink
Jan Siebelink op Wikipedia
flickr
woensdag 30 januari 2008
zondag 27 januari 2008
Wladimir Kaminer | Ich bin kein Berliner
Wladimir Kaminer - Ich bin kein Berliner Ein Reiseführer für faule Touristen. München, Goldmann, 2007 (2). April 2007.
Wladimir Kaminer führt durch seine Stadt - ein Reiseführer der anderen Art!
"Ich bin kein Berliner, ich bin auch nicht Deutschland. Ich kenne mich hier nicht wirklich aus. Vor fünfzehn Jahren kam ich nach Ostberlin, aus Gründen die mir bis heute rätselhaft geblieben sind. Die Reise erwies sich als fatale Entscheidung. Einmal hier gelandet, kommt man kaum mehr weg. Berlin bindet."
Es gibt derzeit wohl kaum einen bekannteren Berliner als Wladimir Kaminer. Und keinen, der geeigneter wäre die Stadt einem Fremden in all ihren Facetten vorzustellen. Von einer kurzen Einführung in die Berliner Historie über Geschichten zu Sehenswürdigkeiten am Wegesrand bis zum Verhalten japanischer Touristen bringt Wladimir Kaminer auf gewohnt mitreißende Art dem Leser seine neue Heimat näher. Dabei dürfen natürlich auch praktische Hinweise nicht fehlen. Dazu gehören Adressen originellen Restaurants, Geschäfte und anderer im Buch vorgestellter Attraktionen.
Witzig-charmante Geschichten über Berlin ergänzt um originelle Tipps für Touristen und Hauptstadtbewohner
Toen ik dit las, voelde ik mij letterlijk een faule Tourist, want ik lag nog steeds met griep in bed. En wat kun je dan beter doen dan door zo'n mooie stad als Berlijn rondgeleid te worden, zodat het lijkt alsof je "er toch uit bent"?
Het is altijd fijn om een boek van Kaminer te lezen, door zijn gevoel voor humor en zijn kijk op de wereld - in grote, historische verbanden, maar ook op kleiner niveau. Het boek vormt echter wel een groot contrast met Boze geesten van Berlijn van Philippe Remarque, dat ik in oktober 2006 las. Dat was ook heel interessant, maar bijzonder serieus en historisch verantwoord. Een combinatie van deze twee boeken is, denk ik, een aardige voorbereiding op de wonderlijke stad Berlijn.
Wladimir Kaminer | Meine Russischen Nachbarn
Wladimir Kaminer | Es gab keinen Sex im Sozialismus
Wladimir Kaminer op Wikipedia (Duits)
flickr
Wladimir Kaminer führt durch seine Stadt - ein Reiseführer der anderen Art!
"Ich bin kein Berliner, ich bin auch nicht Deutschland. Ich kenne mich hier nicht wirklich aus. Vor fünfzehn Jahren kam ich nach Ostberlin, aus Gründen die mir bis heute rätselhaft geblieben sind. Die Reise erwies sich als fatale Entscheidung. Einmal hier gelandet, kommt man kaum mehr weg. Berlin bindet."
Es gibt derzeit wohl kaum einen bekannteren Berliner als Wladimir Kaminer. Und keinen, der geeigneter wäre die Stadt einem Fremden in all ihren Facetten vorzustellen. Von einer kurzen Einführung in die Berliner Historie über Geschichten zu Sehenswürdigkeiten am Wegesrand bis zum Verhalten japanischer Touristen bringt Wladimir Kaminer auf gewohnt mitreißende Art dem Leser seine neue Heimat näher. Dabei dürfen natürlich auch praktische Hinweise nicht fehlen. Dazu gehören Adressen originellen Restaurants, Geschäfte und anderer im Buch vorgestellter Attraktionen.
Witzig-charmante Geschichten über Berlin ergänzt um originelle Tipps für Touristen und Hauptstadtbewohner
Toen ik dit las, voelde ik mij letterlijk een faule Tourist, want ik lag nog steeds met griep in bed. En wat kun je dan beter doen dan door zo'n mooie stad als Berlijn rondgeleid te worden, zodat het lijkt alsof je "er toch uit bent"?
Het is altijd fijn om een boek van Kaminer te lezen, door zijn gevoel voor humor en zijn kijk op de wereld - in grote, historische verbanden, maar ook op kleiner niveau. Het boek vormt echter wel een groot contrast met Boze geesten van Berlijn van Philippe Remarque, dat ik in oktober 2006 las. Dat was ook heel interessant, maar bijzonder serieus en historisch verantwoord. Een combinatie van deze twee boeken is, denk ik, een aardige voorbereiding op de wonderlijke stad Berlijn.
Wladimir Kaminer | Meine Russischen Nachbarn
Wladimir Kaminer | Es gab keinen Sex im Sozialismus
Wladimir Kaminer op Wikipedia (Duits)
flickr
zaterdag 26 januari 2008
Philip Roth | I Married a Communist
Philip Roth, I Married a Communist. London, Vintage Books, 2005. 1998 (1)
I Married a Communist is the story of the rise and fall of Ira Ringold, a big American roughneck who begins life as a teenage ditch digger in 1930s Newark, becomes a big-time 1940s radio star, and is destroyed, both as a performer and a man, in the McCarthy witch-hunt of the 1950s.
Is his heyday as a star - and as a zealous, bullying supporter of 'progressive' political causes - Ira marries Hollywood's beloved silent-film star, Eve Frame. Their glamorous honeymoon in her Manhattan townhouse is short-lived, however, and it is the publication of Eve's scandalous beststelling exposé that identifies him as 'an American taking him orders from Moscow'.
In this story of cruelty, betrayal, and revenge spilling over into the public arena from their origins in Ira's turbulent personal life, Philip Roth has written a brilliant fictional portrayal of that treacherous post-war epoch when anti-Communist fever not only infected national politics, but traumatised the intimate, innermost lives of friends and families, husbands and wives, parents and children.
Ik heb dit boek gelezen toen ik met griep in bed lag. Een uitstekende manier om een gedwongen rustpauze door te komen!
Ik weet niet zo veel over de McCarthy-periode, en lezend in dit boek steek je daar toch iets van op. Persoonlijk vond ik 't erg interessant om nu eens iets te lezen over een heksenjacht op communisten, in plaats van over een heksenjacht door communisten. Ik heb de indruk dat in Amerika het onrecht dat de mensen door de staat werd aangedaan uit naam van een politieke overtuiging op dezelfde manier - met angst en verontwaardiging - werd ervaren als in de Sovjet-Unie. Die gevoelens zijn universeel dus, ongeacht de ideologie van de staat die verantwoordelijk is voor dat onrecht.
Maar het is niet slechts een 'geschiedenisboek'. Het boek is heel onderhoudend geschreven en er volgt ook nog een spannend plot. Dit is het tweede boek van Roth dat ik heb gelezen, en er zullen er zeker meer volgen.
Philip Roth | Exit Ghost
Philip Roth op Wikipedia
flickr
I Married a Communist is the story of the rise and fall of Ira Ringold, a big American roughneck who begins life as a teenage ditch digger in 1930s Newark, becomes a big-time 1940s radio star, and is destroyed, both as a performer and a man, in the McCarthy witch-hunt of the 1950s.
Is his heyday as a star - and as a zealous, bullying supporter of 'progressive' political causes - Ira marries Hollywood's beloved silent-film star, Eve Frame. Their glamorous honeymoon in her Manhattan townhouse is short-lived, however, and it is the publication of Eve's scandalous beststelling exposé that identifies him as 'an American taking him orders from Moscow'.
In this story of cruelty, betrayal, and revenge spilling over into the public arena from their origins in Ira's turbulent personal life, Philip Roth has written a brilliant fictional portrayal of that treacherous post-war epoch when anti-Communist fever not only infected national politics, but traumatised the intimate, innermost lives of friends and families, husbands and wives, parents and children.
Ik heb dit boek gelezen toen ik met griep in bed lag. Een uitstekende manier om een gedwongen rustpauze door te komen!
Ik weet niet zo veel over de McCarthy-periode, en lezend in dit boek steek je daar toch iets van op. Persoonlijk vond ik 't erg interessant om nu eens iets te lezen over een heksenjacht op communisten, in plaats van over een heksenjacht door communisten. Ik heb de indruk dat in Amerika het onrecht dat de mensen door de staat werd aangedaan uit naam van een politieke overtuiging op dezelfde manier - met angst en verontwaardiging - werd ervaren als in de Sovjet-Unie. Die gevoelens zijn universeel dus, ongeacht de ideologie van de staat die verantwoordelijk is voor dat onrecht.
Maar het is niet slechts een 'geschiedenisboek'. Het boek is heel onderhoudend geschreven en er volgt ook nog een spannend plot. Dit is het tweede boek van Roth dat ik heb gelezen, en er zullen er zeker meer volgen.
Philip Roth | Exit Ghost
Philip Roth op Wikipedia
flickr
woensdag 23 januari 2008
Russische Sprookjes
Russische sprookjes. Met illustraties van Ivan Bilibin. Groningen/Rotterdam, Groninger Museum/ Nai Uitgevers, 2007. Vertaald door Thera Giezen.
Ik vond het een gekke om deze sprookjes in het Nederlands te lezen. Tijdens mijn studie heb ik een aantal sprookjes in het Russisch (moeten) lezen, en het doet heel vreemd aan om de typisch Russische sprookjesuitdrukkingen nu naar het Nederlands vertaald te zien.
Mooi om te zien is dat deze sprookjes niet alleen anders zijn dan West-Europese sprookjes, maar tegelijkertijd ook weer gelijkenissen vertonen. Ze hebben een vergelijkbaar lerend karakter en worden vaak op dezelfde manier opgebouwd. Het getal drie (drie kinderen, drie pogingen om een moeilijke opdracht te volbrengen) is in deze sprookjes bijvoorbeeld ook dominant aanwezig.
Dit boekje is uitgegeven in het kader van de tentoonstelling over Russische sprookjes in het Groninger Museum. De tentoonstelling heb ik nog steeds niet gezien (hopelijk komend weekend), maar dit boekje heb ik wel alvast gelezen, als voorbereiding.
Er is mij verteld dat de tentoonstelling erg de moeite waard is, dus waag de reis naar 't hoge noorden! Het kan nog tot en met zondag 6 april 2008. Hier vind je meer informatie.
flickr
Ik vond het een gekke om deze sprookjes in het Nederlands te lezen. Tijdens mijn studie heb ik een aantal sprookjes in het Russisch (moeten) lezen, en het doet heel vreemd aan om de typisch Russische sprookjesuitdrukkingen nu naar het Nederlands vertaald te zien.
Mooi om te zien is dat deze sprookjes niet alleen anders zijn dan West-Europese sprookjes, maar tegelijkertijd ook weer gelijkenissen vertonen. Ze hebben een vergelijkbaar lerend karakter en worden vaak op dezelfde manier opgebouwd. Het getal drie (drie kinderen, drie pogingen om een moeilijke opdracht te volbrengen) is in deze sprookjes bijvoorbeeld ook dominant aanwezig.
Dit boekje is uitgegeven in het kader van de tentoonstelling over Russische sprookjes in het Groninger Museum. De tentoonstelling heb ik nog steeds niet gezien (hopelijk komend weekend), maar dit boekje heb ik wel alvast gelezen, als voorbereiding.
Er is mij verteld dat de tentoonstelling erg de moeite waard is, dus waag de reis naar 't hoge noorden! Het kan nog tot en met zondag 6 april 2008. Hier vind je meer informatie.
flickr
maandag 21 januari 2008
Arnon Grunberg | Tirza
Arnon Grunberg, Tirza. Amsterdam, Nigh & Van Ditmar, oktober 2006 (5). September 2006 (1)
‘Je moet niet vergeten,’ zei hij zacht, ‘dat ze een beetje bang voor je zijn. Ze zijn voor alles bang, maar het allerbangst zijn ze voor jou. Daarom moet je de jongen die je hebt uitgekozen meenemen naar een plek waar niemand jullie kan zien, een geheime plek moet het zijn. En daar moet je hem zachtjes aanraken. Eerst zal hij schrikken. Maar jij moet niet schrikken. Wat er ook gebeurt, je moet nooit schrikken. Je moet hem gewoon nog een keer aanraken. En dan moet je zeggen: ‘Ik ben Tirza en ik heb je lief.’
Weer een boek van Arnon Grunberg waarbij het hem gelukt is om mij op het verkeerde been te zetten. Het boek bleek in het derde deel totaal anders af te lopen dan ik dacht. Lukt het je om je lezers zo op het verkeerde been te zetten, dan ben je een goed schrijver, denk ik.
Tegelijkertijd had ik net als bij De Asielzoeker moeite met het voelen van sympathie voor de negatieve helden die Grunberg tot hoofdpersonen verkiest. Dat maakt dat ik na twee romans in één jaar even genoeg heb van Grunbergs boeken.
Arnon Grunberg | Grunberg de wereld rond
Arnon Grunberg | Karel heeft echt bestaan
Arnon Grunberg | Kamermeisjes & soldaten
Arnon Grunberg (Engels)
Arnon Grunberg op Wikipedia (Engels)
flickr
‘Je moet niet vergeten,’ zei hij zacht, ‘dat ze een beetje bang voor je zijn. Ze zijn voor alles bang, maar het allerbangst zijn ze voor jou. Daarom moet je de jongen die je hebt uitgekozen meenemen naar een plek waar niemand jullie kan zien, een geheime plek moet het zijn. En daar moet je hem zachtjes aanraken. Eerst zal hij schrikken. Maar jij moet niet schrikken. Wat er ook gebeurt, je moet nooit schrikken. Je moet hem gewoon nog een keer aanraken. En dan moet je zeggen: ‘Ik ben Tirza en ik heb je lief.’
Weer een boek van Arnon Grunberg waarbij het hem gelukt is om mij op het verkeerde been te zetten. Het boek bleek in het derde deel totaal anders af te lopen dan ik dacht. Lukt het je om je lezers zo op het verkeerde been te zetten, dan ben je een goed schrijver, denk ik.
Tegelijkertijd had ik net als bij De Asielzoeker moeite met het voelen van sympathie voor de negatieve helden die Grunberg tot hoofdpersonen verkiest. Dat maakt dat ik na twee romans in één jaar even genoeg heb van Grunbergs boeken.
Arnon Grunberg | Grunberg de wereld rond
Arnon Grunberg | Karel heeft echt bestaan
Arnon Grunberg | Kamermeisjes & soldaten
Arnon Grunberg (Engels)
Arnon Grunberg op Wikipedia (Engels)
flickr
zaterdag 12 januari 2008
Joost Zwagerman | Perfect day
Joost Zwagerman - Perfect day. Amsterdam/Antwerpen, De Arbeiderspers, maart 2006 (2). februari 2006 (1)
Perfect day is misschien het beste te omschrijven als een literaire variant van een Greatest Hits- of Best of-album, inclusief een verrassende bonustrack! Joost Zwagerman maakte een keuze uit de honderden popstukken die in twintig jaar hartstochtelijk schrijven over popmuziek verschenen. Het resultaat is een bonte verzameling artikelen, essays, columns en interviews. En alles mag meedoen bij Zwagerman: oud en nieuw, cult en camp, rock-‘n-roll en r&b, internationale kopstukken en Nederlandse popfenomenen. Zo schetst Zwagerman hier in kort bestek de carrière van David Bowie: van vaandelzwaaier van arty gitaarrock tot behaagzieke publiekslieveling. En: wat zegt de loopbaan van Madonna over onze veranderde beeld- en mediacultuur? Al met al beweegt Perfect day zich tussen Beyoncé en Joy Division; tussen Outkast en De Jeugd van Tegenwoordig en de Sex Pistols en Velvet Underground. Zoveel variatie in één popboek benadrukt de onbegrensde fascinaties van een ongeneeslijke popliefhebber.
De beschrijving op de achterflap klopt. Het is inderdaad een heel divers boek, waarin je wordt geconfronteerd met stukken over Prince, Madonna en Michael Jackson, maar ook met stukken over Joy Division (een van mijn favorieten), Sex Pistols, dEUS (een van mijn favorieten) en de (pop)fotografen Anton Corbijn en Annie Leibovitz. De stukken zijn goed geschreven, zitten vol feiten en feitjes, maar je moet wel echt geïnteresseerd zijn in popmuziek om de onderwerpen een beetje te kunnen plaatsen.
Ik heb het boek met veel plezier gelezen, tot ik aankwam bij de bonustrack. Die bonustrack is een herschrijving van een gedeelte van Zwagermans roman Gimmick!, waarbij hij verwijst naar de cultuur van de jaren '00, in plaats van naar de cultuur van de jaren 1980. Persoonlijk vind ik 't jammer dat een dikke bundel essays en columns ineens met tientallen bladzijden gerecyclede fictie wordt afgesloten.
Joost Zwagerman
Joost Zwagerman | Duel
Joost Zwagerman | Het wilde westen
flickr
Perfect day is misschien het beste te omschrijven als een literaire variant van een Greatest Hits- of Best of-album, inclusief een verrassende bonustrack! Joost Zwagerman maakte een keuze uit de honderden popstukken die in twintig jaar hartstochtelijk schrijven over popmuziek verschenen. Het resultaat is een bonte verzameling artikelen, essays, columns en interviews. En alles mag meedoen bij Zwagerman: oud en nieuw, cult en camp, rock-‘n-roll en r&b, internationale kopstukken en Nederlandse popfenomenen. Zo schetst Zwagerman hier in kort bestek de carrière van David Bowie: van vaandelzwaaier van arty gitaarrock tot behaagzieke publiekslieveling. En: wat zegt de loopbaan van Madonna over onze veranderde beeld- en mediacultuur? Al met al beweegt Perfect day zich tussen Beyoncé en Joy Division; tussen Outkast en De Jeugd van Tegenwoordig en de Sex Pistols en Velvet Underground. Zoveel variatie in één popboek benadrukt de onbegrensde fascinaties van een ongeneeslijke popliefhebber.
De beschrijving op de achterflap klopt. Het is inderdaad een heel divers boek, waarin je wordt geconfronteerd met stukken over Prince, Madonna en Michael Jackson, maar ook met stukken over Joy Division (een van mijn favorieten), Sex Pistols, dEUS (een van mijn favorieten) en de (pop)fotografen Anton Corbijn en Annie Leibovitz. De stukken zijn goed geschreven, zitten vol feiten en feitjes, maar je moet wel echt geïnteresseerd zijn in popmuziek om de onderwerpen een beetje te kunnen plaatsen.
Ik heb het boek met veel plezier gelezen, tot ik aankwam bij de bonustrack. Die bonustrack is een herschrijving van een gedeelte van Zwagermans roman Gimmick!, waarbij hij verwijst naar de cultuur van de jaren '00, in plaats van naar de cultuur van de jaren 1980. Persoonlijk vind ik 't jammer dat een dikke bundel essays en columns ineens met tientallen bladzijden gerecyclede fictie wordt afgesloten.
Joost Zwagerman
Joost Zwagerman | Duel
Joost Zwagerman | Het wilde westen
flickr
zondag 6 januari 2008
Anne van der Meiden | In de dood kun je niet wonen
Anne van der Meiden - In de dood kun je niet wonen. Anders kijken naar weggaan en achterblijven. Zoetermeer, Uitgeverij Meinema, 2007.
Anne van der Meiden over dit boek:
We kunnen er niet om heen: in alles wat met sterven, begraven en rouwverwerking te maken heeft, zijn in betrekkelijke korte tijd opvallende en veelsoortige veranderingen opgetreden. Mensen praten opener over de dood, ze verwerken bun verdriet in nieuwe rituelen en staan zichzelf toe na te denken over nieuwe inzichten om uitzichtloos lijden te beëindigen.
Aan de hand van wat ik in de praktijk meemaakte en erover las, wil ik die veranderingen in de beleving van dood en rouw proberen een gezicht te geven en anders te kleuren. Daarbij zoek ik naar noodzakelijke relativering van oude beelden van de dood, omdat mensen zwaar onder die beelden kunnen lijden. Ik doe dat in het besef dat elk leven tot een einde komt en dat de beleving van dood en rouw niet volledig te beheersen valt. Het is gewoon niet waar dat de dood doodgewoon is geworden. De dood went nooit, want je kunt er niet in wonen.
Anne van der Meiden is theoloog, communicatiewetenschapper en publicist. Velen zullen hem kennen als voorganger in trouw- en doopdiensten van het koninklijk huis. Anne van der Meijden vertaalde de Bijbel in het Twents.
Toen mijn moeder mij dit boek leende, zei ze er al bij dat ik niet moest verwachten dat het een handboek voor rouwverwerking was. Daar had ze helemaal gelijk in.
Het is een divers boek, waarin Van der Meijden in korte stukjes (twee tot vijf, zes bladzijden) steeds een klein aspect van sterven, begraven en cremeren en rouwen beschrijft. Zo beschrijft hij allerlei religieuze en seculiere benaderingen van de dood, van vroeger en nu, maar ook bijvoorbeeld het veranderende denken over sterven en de palliatieve zorg, de teksten die in rouwadvertenties worden gebruikt en eigen ervaringen met de dood als mens en als dominee.
Het is een onderhoudend boekje, waarin voor mij de belangrijkste boodschap is, dat niemand je een handleiding voor rouwverwerking en het succesvol oppakken van het normale leven kan geven. Dat moet je toch echt zelf uitvinden, want, zoals Van der Meijden terecht zegt, in de dood kun je niet wonen.
Anne van der Meiden
Anne van der Meiden op Wikipedia
flickr
Anne van der Meiden over dit boek:
We kunnen er niet om heen: in alles wat met sterven, begraven en rouwverwerking te maken heeft, zijn in betrekkelijke korte tijd opvallende en veelsoortige veranderingen opgetreden. Mensen praten opener over de dood, ze verwerken bun verdriet in nieuwe rituelen en staan zichzelf toe na te denken over nieuwe inzichten om uitzichtloos lijden te beëindigen.
Aan de hand van wat ik in de praktijk meemaakte en erover las, wil ik die veranderingen in de beleving van dood en rouw proberen een gezicht te geven en anders te kleuren. Daarbij zoek ik naar noodzakelijke relativering van oude beelden van de dood, omdat mensen zwaar onder die beelden kunnen lijden. Ik doe dat in het besef dat elk leven tot een einde komt en dat de beleving van dood en rouw niet volledig te beheersen valt. Het is gewoon niet waar dat de dood doodgewoon is geworden. De dood went nooit, want je kunt er niet in wonen.
Anne van der Meiden is theoloog, communicatiewetenschapper en publicist. Velen zullen hem kennen als voorganger in trouw- en doopdiensten van het koninklijk huis. Anne van der Meijden vertaalde de Bijbel in het Twents.
Toen mijn moeder mij dit boek leende, zei ze er al bij dat ik niet moest verwachten dat het een handboek voor rouwverwerking was. Daar had ze helemaal gelijk in.
Het is een divers boek, waarin Van der Meijden in korte stukjes (twee tot vijf, zes bladzijden) steeds een klein aspect van sterven, begraven en cremeren en rouwen beschrijft. Zo beschrijft hij allerlei religieuze en seculiere benaderingen van de dood, van vroeger en nu, maar ook bijvoorbeeld het veranderende denken over sterven en de palliatieve zorg, de teksten die in rouwadvertenties worden gebruikt en eigen ervaringen met de dood als mens en als dominee.
Het is een onderhoudend boekje, waarin voor mij de belangrijkste boodschap is, dat niemand je een handleiding voor rouwverwerking en het succesvol oppakken van het normale leven kan geven. Dat moet je toch echt zelf uitvinden, want, zoals Van der Meijden terecht zegt, in de dood kun je niet wonen.
Anne van der Meiden
Anne van der Meiden op Wikipedia
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
