Martin Cruz Smith - Gorky Park. New York, Ballantine Books, 2007, 373 pagina's. 1981 (1)
A TRIPLE MURDER IN A MOSCOW AMUSEMENT CENTER: three corpses found frozen in the snow, faces and fingers missing. Chief homicide investigator Arkady Renko is brilliant, sensitive, honest, and cynical about everything except his profession. To identify the victims and uncover the truth, he must battle the KGB, the FBI, and the New York City police as he pursues a rich, ruthless, and well-connected American fur dealer. Meanwhile, Arkady is falling in love with a beautiful, headstrong dissident for whom he may risk everything.
Ik begon aan dit boek in de veronderstelling dat ik de film nooit had gezien. Gaandeweg bleek, dat ik blijkbaar toch een paar keer op tv langs de film ben gezapt, want bij sommige passages (bijvoorbeeld het bezoek dat Renko brengt aan de dacha van Iamskoy, de officier van justitie) zag ik hele scènes voor me.
Verder was het een vreemde gewaarwording om een Amerikaans boek te lezen waarin het juridische systeem van de Sovjet-Unie zo precies wordt gefileerd. Of het waarheidsgetrouw beschreven wordt, kan ik niet goed beoordelen. De beschrijvingen van de stad Moskou zijn echter wel reëel, zelfs als je zoals ik de stad pas jaren later hebt leren kennen, toen de Sovjet-Unie op het punt van uiteenvallen stond.
Wat er op de achterflap staat, klopt: het plot is ingewikkeld. Zo ingewikkeld, dat ik er soms wat moeite mee had om het nog te volgen, waardoor ik sommige stukken twee keer heb moeten lezen. Maar daardoor laat ik me er niet van weerhouden om de vijf boeken die Cruz Smith hierna heeft geschreven over Renko te lezen.
Tot slot: ik vind deze voorkant prachtig!
Martin Cruz Smith | Wolves Eat Dogs
Martin Cruz Smith | Red Square
Martin Cruz Smith | Havana Bay
Martin Cruz Smith | Polar Star
Martin Cruz Smith op Wikipedia (Engels)
Arkady Renko op Wikipedia (Engels)
flickr
dinsdag 16 oktober 2007
zaterdag 6 oktober 2007
Khaled Hosseini | De Vliegeraar
Khaled Hosseini, De Vliegeraar. Amsterdam, De Bezig Bij, 2007 (34). Oorspronkelijke Engelse titel: The Kite Runner, vertaald door Miebeth van Hoorn. Augustus 2003 (1). 2003
Amir en Hasan zijn gevoed door dezelfde min en groeien samen op in Kabul. Op een dag komt er op wrede wijze een einde aan hun bijzondere vriendschap. Amir en zijn vader vluchten naar de Verenigde Staten, waar ze een nieuw bestaan opbouwen, maar Amir slaagt er niet in Hassan te vergeten. De ontdekking van een schokkend familiegeheim voert hem terug naar Afghanistan, waar Amir wordt geconfronteerd met spoken uit zijn verleden. Zijn voornemen om de oude schuld jegens Hassan in te lossen sleept hem mee in een huiveringwekkend avontuur.
Ik begon met hooggespannen verwachtingen aan dit boek. Het eerste gedeelte van het boek, over de jeugd van Amir en Hassan in Kabul, maakte die verwachtingen ook min of meer waar. De gedeeltes in de Verenigde Staten en de terugkeer naar Afghanistan vond ik minder goed.
De beschrijving van Kabul onder de Taliban is weliswaar indrukwekkend, maar ik had toch het gevoel terecht te zijn gekomen in een soort streekroman op internationaal niveau. Bij het lezen van de ontknoping betrapte ik mezelf een paar maal op de gedachte 'Moet dat er nu ook nog per se in gepropt worden?!'
Ik heb het boek uitgelezen (in twee dagen nog wel), omdat het een wereld beschrijft die ik niet ken, maar ik deel de euforie van anderen over dit boek niet.
Khaled Hosseini op Wikipedia
flickr
Amir en Hasan zijn gevoed door dezelfde min en groeien samen op in Kabul. Op een dag komt er op wrede wijze een einde aan hun bijzondere vriendschap. Amir en zijn vader vluchten naar de Verenigde Staten, waar ze een nieuw bestaan opbouwen, maar Amir slaagt er niet in Hassan te vergeten. De ontdekking van een schokkend familiegeheim voert hem terug naar Afghanistan, waar Amir wordt geconfronteerd met spoken uit zijn verleden. Zijn voornemen om de oude schuld jegens Hassan in te lossen sleept hem mee in een huiveringwekkend avontuur.
Ik begon met hooggespannen verwachtingen aan dit boek. Het eerste gedeelte van het boek, over de jeugd van Amir en Hassan in Kabul, maakte die verwachtingen ook min of meer waar. De gedeeltes in de Verenigde Staten en de terugkeer naar Afghanistan vond ik minder goed.
De beschrijving van Kabul onder de Taliban is weliswaar indrukwekkend, maar ik had toch het gevoel terecht te zijn gekomen in een soort streekroman op internationaal niveau. Bij het lezen van de ontknoping betrapte ik mezelf een paar maal op de gedachte 'Moet dat er nu ook nog per se in gepropt worden?!'
Ik heb het boek uitgelezen (in twee dagen nog wel), omdat het een wereld beschrijft die ik niet ken, maar ik deel de euforie van anderen over dit boek niet.
Khaled Hosseini op Wikipedia
flickr
vrijdag 5 oktober 2007
Remco Campert | Dagboek van een poes
Remco Campert - Dagboek van een poes. Amsterdam, De Bezige Bij, 2007.
In Dagboek van een poes laat Remco Campert een buitengewoon oplettende poes aan het woord, die vanuit haar eigen perspectief, maar met het verteltalent en de poëtische gevoeligheid van haar schepper, over haar dagelijkse avontuurlijke bestaan vertelt.
Als schrijver vestigde Remco Campert begin jaren zestig zijn naam met de inmiddels klassieke romans Het leven is vurrukkulluk, Tjeempie en Liefdes schijnbewegingen. Dit oeuvre (romans, verhalen, gedichten, columns) wordt nog altijd even sprankelend voorgezet: van Een liefde in Parijs, dat in 2005 verscheen, zijn in Nederland meer dan 70.000 exemplaren verkocht en het prijkt op de Duitse beststellerlijst. Het satijnen hart is zijn meest recente roman.
Toen Campert nog om de dag een column schreef voor de voorpagina van de Volkskrant, genoot ik altijd van zijn stukjes over zijn poes. Een stukje over hoe de toen nog jonge poes een nieuwe koffer verkende en Camperts vraag waarom je nog op reis zou gaan als je thuis zoveel kon beleven vond ik toen al aandoenlijk vertederend. Heel herkenbaar als je zelf bij een kat in huis woont of hebt gewoond!
Dit is een heel boekje vol met dat soort stukjes, maar nu geschreven vanuit het perspectief van de poes. Heerlijk om te lezen!
Remco Campert op Wikipedia
flickr
In Dagboek van een poes laat Remco Campert een buitengewoon oplettende poes aan het woord, die vanuit haar eigen perspectief, maar met het verteltalent en de poëtische gevoeligheid van haar schepper, over haar dagelijkse avontuurlijke bestaan vertelt.
Als schrijver vestigde Remco Campert begin jaren zestig zijn naam met de inmiddels klassieke romans Het leven is vurrukkulluk, Tjeempie en Liefdes schijnbewegingen. Dit oeuvre (romans, verhalen, gedichten, columns) wordt nog altijd even sprankelend voorgezet: van Een liefde in Parijs, dat in 2005 verscheen, zijn in Nederland meer dan 70.000 exemplaren verkocht en het prijkt op de Duitse beststellerlijst. Het satijnen hart is zijn meest recente roman.
Toen Campert nog om de dag een column schreef voor de voorpagina van de Volkskrant, genoot ik altijd van zijn stukjes over zijn poes. Een stukje over hoe de toen nog jonge poes een nieuwe koffer verkende en Camperts vraag waarom je nog op reis zou gaan als je thuis zoveel kon beleven vond ik toen al aandoenlijk vertederend. Heel herkenbaar als je zelf bij een kat in huis woont of hebt gewoond!
Dit is een heel boekje vol met dat soort stukjes, maar nu geschreven vanuit het perspectief van de poes. Heerlijk om te lezen!
Remco Campert op Wikipedia
flickr
Andrzej Stasiuk | Galicische vertellingen
Andrzej Stasiuk - Galicische vertellingen. Breda, De Geus, 2007. Oorspronkelijke Poolse titel: Opowieści galicyjskie, vertaald door Karol Lesman. (2001)
Poëtisch en aards, met humor en vol fantasie
In de verhalen die samen de Galicische vertellingen vormen, vertelt de Poolse auteur Andrzej Stasiuk over een dorp in het grensgebied van Polen en de Oekraïne, over het landschap en de bewoners van de streek.
Stasiuk beschrijft beeldend over een stuk van Polen in een tijd van verandering, na de val van het communisme, op weg naar een nieuwe periode. Een plaats waar het oude en het nieuwe naast elkaar moeten bestaan.
Van de jongere Poolse schrijvers is Andrzej Stasiuk (1960) de meest op de voorgrond tredende auteur. Nadat hij uit het Poolse leger was gedeserteerd, zat hij anderhalf jaar in de gevangenis. Stasiuk publiceerde verhalenbundels, een dichtbundel en romans, die in een groot aantal landen werden uitgegeven en internationale erkenning kregen. Voor zijn reisboek Op weg naar Babadag (dat ook bij De Geus zal verschijnen) uit 2004 kreeg hij de Nike-prijs.
Een boek voor iedereen die geïnteresseerd is in hoe het Poolse platteland er na de val van de muur uit is gaan zien. Wat is er veranderd, en wat is hetzelfde gebleven?
Wat ik mooi vond aan deze verhalenbundel is dat de verhalen zo beeldend zijn geschreven, dat het lijkt alsof je door een kier van de deur meekijkt in de huizen van deze dorpsbewoners, en dat gaandeweg steeds duidelijker wordt dat er van alles onder de oppervlakte borrelt.
Een eerdere verhalenbundel wordt op de achterflap vergeleken met het werk van Pavese, voor wat de natuurbeschrijvingen betreft. Ik ken Paveses werk niet, dus daar kan ik dit boek niet mee vergelijken, maar ik kan wel zeggen dat ik de verhalen stuk voor stuk mooi, inderdaad soms poëtisch en soms weer aards geschreven vind. Ik ben zeker van plan om meer van deze schrijver te gaan lezen!
Andrzej Stasiuk | De witte raaf
Andrzej Stasiuk (Pools)
Andrzej Stasiuk op Wikipedia (Engels)
flickr
Poëtisch en aards, met humor en vol fantasie
In de verhalen die samen de Galicische vertellingen vormen, vertelt de Poolse auteur Andrzej Stasiuk over een dorp in het grensgebied van Polen en de Oekraïne, over het landschap en de bewoners van de streek.
Stasiuk beschrijft beeldend over een stuk van Polen in een tijd van verandering, na de val van het communisme, op weg naar een nieuwe periode. Een plaats waar het oude en het nieuwe naast elkaar moeten bestaan.
Van de jongere Poolse schrijvers is Andrzej Stasiuk (1960) de meest op de voorgrond tredende auteur. Nadat hij uit het Poolse leger was gedeserteerd, zat hij anderhalf jaar in de gevangenis. Stasiuk publiceerde verhalenbundels, een dichtbundel en romans, die in een groot aantal landen werden uitgegeven en internationale erkenning kregen. Voor zijn reisboek Op weg naar Babadag (dat ook bij De Geus zal verschijnen) uit 2004 kreeg hij de Nike-prijs.
Een boek voor iedereen die geïnteresseerd is in hoe het Poolse platteland er na de val van de muur uit is gaan zien. Wat is er veranderd, en wat is hetzelfde gebleven?
Wat ik mooi vond aan deze verhalenbundel is dat de verhalen zo beeldend zijn geschreven, dat het lijkt alsof je door een kier van de deur meekijkt in de huizen van deze dorpsbewoners, en dat gaandeweg steeds duidelijker wordt dat er van alles onder de oppervlakte borrelt.
Een eerdere verhalenbundel wordt op de achterflap vergeleken met het werk van Pavese, voor wat de natuurbeschrijvingen betreft. Ik ken Paveses werk niet, dus daar kan ik dit boek niet mee vergelijken, maar ik kan wel zeggen dat ik de verhalen stuk voor stuk mooi, inderdaad soms poëtisch en soms weer aards geschreven vind. Ik ben zeker van plan om meer van deze schrijver te gaan lezen!
Andrzej Stasiuk | De witte raaf
Andrzej Stasiuk (Pools)
Andrzej Stasiuk op Wikipedia (Engels)
flickr
woensdag 3 oktober 2007
Arno Geiger | Es geht uns gut
Arno Geiger - Es geht uns gut. München, Deutscher Taschenbuch Verlag, Mai 2007. 2005 (1)
Gescheiterte Erfinder, trotziche Töchter, Minister und Meteorologinnen. Über drei Generationen hinweg erzählt Arno Geiger von einer Familie aus Wien, in deren privater Unordnung sich die politische spiegelt – ein bewegendes Stück Lebensgeschichte des 20. Jahrhunderts.
Een magistrale constructie, waarin je om het hoofdstuk wordt meegenomen naar een bepaalde periode in de geschiedenis van de familie en Oostenrijk. Het boek is heel erg goed geschreven. Zo goed, dat het hoofdstuk over de vijftienjarige Peter, die bij de Hitlerjugend tegen de Russen vecht die in april 1945 Wenen binnentrekken, me fysiek onpasselijk maakte.
Arno Geiger op Wikipedia (Duits)
flickr
Gescheiterte Erfinder, trotziche Töchter, Minister und Meteorologinnen. Über drei Generationen hinweg erzählt Arno Geiger von einer Familie aus Wien, in deren privater Unordnung sich die politische spiegelt – ein bewegendes Stück Lebensgeschichte des 20. Jahrhunderts.
Een magistrale constructie, waarin je om het hoofdstuk wordt meegenomen naar een bepaalde periode in de geschiedenis van de familie en Oostenrijk. Het boek is heel erg goed geschreven. Zo goed, dat het hoofdstuk over de vijftienjarige Peter, die bij de Hitlerjugend tegen de Russen vecht die in april 1945 Wenen binnentrekken, me fysiek onpasselijk maakte.
Arno Geiger op Wikipedia (Duits)
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
