Pearl Goodman – Peril: From Jackboots to Jack Benny. Bridgeross Communications, Dundas, Ontario, 2012, 197 pagina's.
The daughter of Holocaust survivors, Pearl Goodman grew up in Toronto in the 1960s. In this exceptionally original memoir, written with wry humor and a sharp satirical eye, she juxtaposes popular culture with the jarring transitions and contradictions in her and her parents' lives. Striving to make sense of her emerging identity, she invokes TV shows, ads, movies, and distinctive details of the material and ideological landscape, while interweaving them with her parents' harrowing wartime experiences of concentration and refugee camps, and the drama and uncertainty of their postwar emigration first to Israel, and then to Canada.
Peril ontving ik in het kader van het EarlyReviewers programma van LibraryThing. Het is een boek waar ik zonder dat programma niet zo snel tegenaan zou zijn gelopen. Het is een autobiografisch boek, waarin de schrijfster, Pearl Goodman, haar herinneringen aan haar jeugd in Toronto beschrijft, van eind jaren '50 tot eind jaren '60.
Zoals iedereen weet veranderde de wereld in die jaren in rap tempo. Waar dat in 'normale' gezinnen al voor een generatiekloof zal hebben gezorgd, leidde dit in het gezin waarin de schrijfster opgroeide tot een nog grotere kloof, omdat haar ouders kampen met trauma’s opgelopen tijdens hun opsluiting in onder andere Auschwitz en de moeilijke weg naar het land waar ze uiteindelijk zullen blijven wonen, Canada.
Je zou dan al snel kunnen denken dat Peril daarmee alleen een beklemmend, treurigstemmend boek moet zijn geworden, maar dat is het niet. Natuurlijk zijn de ervaringen en trauma’s die Goodman beschrijft vreselijk, maar ze beschrijft het met een heel aangenaam aanvoelende humor. Die dialogen sprankelen en doen je, ondanks de tragiek van die verwoeste levens, glimlachen.
Het lezen van dit boek is geen lichte kost, maar het toont wel aan dat de trauma’s die je als mens hebt opgelopen daarna wel degelijk in alle facetten van het leven aanwezig zijn – ook als het de opvoeding van kinderen betreft en dat daardoor die kinderen ook weer beschadigd kunnen raken. Peril is daarom een belangwekkend boek.
flickr
donderdag 22 november 2012
maandag 19 november 2012
Donna Leon | Nobiltà
Donna Leon – Nobiltà. Amsterdam, De Boekerij, 2001 (2), 208 pagina's. 2001 (1, NL), 1998 (CH).
Vertaald uit het Engels door Els Franci-Ekeler, originele titel A Noble Radiance.
In een klein stadje aan de voet van de Dolomieten liggen al eeuwenlang de ongerepte tuinen van een verlaten boerderij. Maar dan wordt op een dag de nieuwe eigenaar niet grote spoed door de werklui naar zijn buitenverblijf geroepen. Zij hebben een macabere vondst gedaan: een graf niet daarin het halfvergane lichaam van een man. Aan de ring te zien die dichtbij wordt gevonden, gaat het hier om een telg van een invloedrijke, adellijke en zeer welgestelde Venetiaanse familie, wier enige zoon enige tijd geleden is gekidnapt. Het moordonderzoek van commissaris Brunetti verloopt aanvankelijk redelijk voorspoedig. Toch ligt de oplossing van de tragedie nog ver buiten zijn bereik. Want hij zal eerst de geheimen in het leven van de vermoorde man moeten achterhalen voor Brunetti kan begrijpen waarom hij moest sterven... Veel hulde in de pers voor Donna Leons Venetiaanse misdaadromans: 'Donna Leon schrijft uitstekende boeken die in Venetië zijn gesitueerd met de alleraardigste commissaris Brunetti als speurder.'
Nobiltà is het zevende deel van de serie boeken over Guido Brunetti. Deze keer onderzoekt Brunetti de dood van een jongeman, die van adellijke afkomt blijkt te zijn. Hij is twee jaar eerder ontvoerd en verdwenen.
Zoals gebruikelijk onderzoekt Brunetti de zaak door vooral veel te praten, hier en daar met behulp van de computerkunsten van juffrouw Elletra te gebruiken. De ontrafeling van het plot is als altijd spannend, en boeiend beschreven. Het blijft een genot om de boeken over Brunetti te lezen.
Donna Leon | Fatalità
Donna Leon | Een stille dood
Donna Leon | Acqua alta
Donna Leon | Salto Mortale
Donna Leon | De dood draagt rode schoenen
Donna Leon | Duister glas
Donna Leon | Dood in den vreemde
Donna Leon | Death at La Fenice
Donna Leon op Wikipedia (Engels)
flickr
Vertaald uit het Engels door Els Franci-Ekeler, originele titel A Noble Radiance.
In een klein stadje aan de voet van de Dolomieten liggen al eeuwenlang de ongerepte tuinen van een verlaten boerderij. Maar dan wordt op een dag de nieuwe eigenaar niet grote spoed door de werklui naar zijn buitenverblijf geroepen. Zij hebben een macabere vondst gedaan: een graf niet daarin het halfvergane lichaam van een man. Aan de ring te zien die dichtbij wordt gevonden, gaat het hier om een telg van een invloedrijke, adellijke en zeer welgestelde Venetiaanse familie, wier enige zoon enige tijd geleden is gekidnapt. Het moordonderzoek van commissaris Brunetti verloopt aanvankelijk redelijk voorspoedig. Toch ligt de oplossing van de tragedie nog ver buiten zijn bereik. Want hij zal eerst de geheimen in het leven van de vermoorde man moeten achterhalen voor Brunetti kan begrijpen waarom hij moest sterven... Veel hulde in de pers voor Donna Leons Venetiaanse misdaadromans: 'Donna Leon schrijft uitstekende boeken die in Venetië zijn gesitueerd met de alleraardigste commissaris Brunetti als speurder.'
Nobiltà is het zevende deel van de serie boeken over Guido Brunetti. Deze keer onderzoekt Brunetti de dood van een jongeman, die van adellijke afkomt blijkt te zijn. Hij is twee jaar eerder ontvoerd en verdwenen.
Zoals gebruikelijk onderzoekt Brunetti de zaak door vooral veel te praten, hier en daar met behulp van de computerkunsten van juffrouw Elletra te gebruiken. De ontrafeling van het plot is als altijd spannend, en boeiend beschreven. Het blijft een genot om de boeken over Brunetti te lezen.
Donna Leon | Fatalità
Donna Leon | Een stille dood
Donna Leon | Acqua alta
Donna Leon | Salto Mortale
Donna Leon | De dood draagt rode schoenen
Donna Leon | Duister glas
Donna Leon | Dood in den vreemde
Donna Leon | Death at La Fenice
Donna Leon op Wikipedia (Engels)
flickr
zondag 4 november 2012
Татьяна Соломатина | Коммуна
Татьяна Соломатина – Коммуна, студенческий роман. Москва, Яуза-пресс/Эксмо, 2011, 512 с.
(Tatyana Solomatina – Kommuna, studencheskiy roman. Moskva, Yauza-press/Eksmo, 2011, 512 str.)
Забавный и грустный, едкий и пронзительный роман Татьяны Соломатиной о "поколении подъездов", о поэзии дружбы и прозе любви. О мудрых котах и глупых людях. Ода юности. Поэма студенчеству. И, конечно, все это "делалось в Одессе"!
"Кем бы он ни был, этот Ответственный Квартиросъемщик... Он пошел на смелый эксперимент, заявив: "Да будет Свет!" И стало многолюдно..." Многолюдно, сумбурно, весело, как перед главным корпусом Одесского медина во время большого перерыва между второй и третьей парой. Многолюдно, как в коммунальной квартире, где не скрыться в своей отдельной комнате ни от веселого дворника Владимира, ни от Вечного Жида, ни от "падлы Нельки", ни от чокнутой преферансистки и ее семейки, ни от Тигра, свалившегося героине буквально с небес на голову...
In het begin heb erg moeten wennen aan de stijl die Solomatina in Kommuna gebruikt. Hoewel Kommuna een roman over het studentenleven is, is de schrijfster zelf wel erg nadrukkelijk aanwezig. Ze doorspekt de roman niet alleen met opmerkingen als: "Beste lezer, weet u nog hoe het was toen u zelf jong was", maar ook spreekt ze de jongere lezers rechtstreeks aan door de bijzonderheden van de laatste jaren van de Sovjet-Unie uit te leggen. Dat laatste is voor de jongere lezer op zich belangrijk, maar ook op te zoeken op internet. Het houdt het verhaal nogal op, al die tussenwerpsels, die soms bladzijdeslang doorgaan.
Ik heb verschillende keren overwogen het boek weg te leggen, juist omdat die mevrouw zo waanzinnig irritant aanwezig was. En toch is er iets in deze roman dat me dwong verder te lezen. Dat is in de eerste plaats het feit dat de schrijfster ondanks alles toch goed weet te appelleren aan de nostalgische gevoelens die je als lezer over je eigen jeugd en studententijd koestert - ook al studeerde je in een ander land en later dan de hoofdpersoon in deze roman.
Daarnaast sprak de locatie me aan – de roman speelt in die bijzondere stad, Odessa. Ik ben er nooit geweest, maar zou er graag nog eens naartoe gaan, om zelf de Potjemkintrappen die Sergey Eisentein beroemd heeft gemaakt af te lopen. Welnu: in deze roman komen ze verschillende keren voor.
Ook de hoofdstukken waarin Solomatina het leven in de communale woning waar de hoofdpersoon woont beschrijft vond ik onderhoudend. Op zich vind je in de hele voormalige Sovjet-Unie communale woningen, maar in Odessa is de bevolking van die communale woningen wel heel bont. Solomatina beschrijft die wereld heel zintuiglijk: de geur, het licht of het gebrek daaraan, het geluid – echt alsof je over de schouder van de hoofdpersoon meekijkt. Dat is mooi gedaan.
Uiteindelijk ben ik blij dat ik Kommuna heb uitgelezen. Hoewel ik tijdens het lezen voortdurend het gevoel had dat ik in een chicklit-roman terecht was gekomen, werd op het einde duidelijk dat dit niet het geval was. Want dat zou, is mijn vooroordeel, niet slecht zijn afgelopen. Geen meesterwerk helaas, maar uiteindelijk ben ik wel blij dat ik het gelezen heb.
Tatyana Solomatina (Russisch)
flickr
(Tatyana Solomatina – Kommuna, studencheskiy roman. Moskva, Yauza-press/Eksmo, 2011, 512 str.)
Забавный и грустный, едкий и пронзительный роман Татьяны Соломатиной о "поколении подъездов", о поэзии дружбы и прозе любви. О мудрых котах и глупых людях. Ода юности. Поэма студенчеству. И, конечно, все это "делалось в Одессе"!
"Кем бы он ни был, этот Ответственный Квартиросъемщик... Он пошел на смелый эксперимент, заявив: "Да будет Свет!" И стало многолюдно..." Многолюдно, сумбурно, весело, как перед главным корпусом Одесского медина во время большого перерыва между второй и третьей парой. Многолюдно, как в коммунальной квартире, где не скрыться в своей отдельной комнате ни от веселого дворника Владимира, ни от Вечного Жида, ни от "падлы Нельки", ни от чокнутой преферансистки и ее семейки, ни от Тигра, свалившегося героине буквально с небес на голову...
In het begin heb erg moeten wennen aan de stijl die Solomatina in Kommuna gebruikt. Hoewel Kommuna een roman over het studentenleven is, is de schrijfster zelf wel erg nadrukkelijk aanwezig. Ze doorspekt de roman niet alleen met opmerkingen als: "Beste lezer, weet u nog hoe het was toen u zelf jong was", maar ook spreekt ze de jongere lezers rechtstreeks aan door de bijzonderheden van de laatste jaren van de Sovjet-Unie uit te leggen. Dat laatste is voor de jongere lezer op zich belangrijk, maar ook op te zoeken op internet. Het houdt het verhaal nogal op, al die tussenwerpsels, die soms bladzijdeslang doorgaan.
Ik heb verschillende keren overwogen het boek weg te leggen, juist omdat die mevrouw zo waanzinnig irritant aanwezig was. En toch is er iets in deze roman dat me dwong verder te lezen. Dat is in de eerste plaats het feit dat de schrijfster ondanks alles toch goed weet te appelleren aan de nostalgische gevoelens die je als lezer over je eigen jeugd en studententijd koestert - ook al studeerde je in een ander land en later dan de hoofdpersoon in deze roman.
Daarnaast sprak de locatie me aan – de roman speelt in die bijzondere stad, Odessa. Ik ben er nooit geweest, maar zou er graag nog eens naartoe gaan, om zelf de Potjemkintrappen die Sergey Eisentein beroemd heeft gemaakt af te lopen. Welnu: in deze roman komen ze verschillende keren voor.
Ook de hoofdstukken waarin Solomatina het leven in de communale woning waar de hoofdpersoon woont beschrijft vond ik onderhoudend. Op zich vind je in de hele voormalige Sovjet-Unie communale woningen, maar in Odessa is de bevolking van die communale woningen wel heel bont. Solomatina beschrijft die wereld heel zintuiglijk: de geur, het licht of het gebrek daaraan, het geluid – echt alsof je over de schouder van de hoofdpersoon meekijkt. Dat is mooi gedaan.
Uiteindelijk ben ik blij dat ik Kommuna heb uitgelezen. Hoewel ik tijdens het lezen voortdurend het gevoel had dat ik in een chicklit-roman terecht was gekomen, werd op het einde duidelijk dat dit niet het geval was. Want dat zou, is mijn vooroordeel, niet slecht zijn afgelopen. Geen meesterwerk helaas, maar uiteindelijk ben ik wel blij dat ik het gelezen heb.
Tatyana Solomatina (Russisch)
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
