zondag 4 november 2012

Татьяна Соломатина | Коммуна

Татьяна Соломатина – Коммуна, студенческий роман. Москва, Яуза-пресс/Эксмо, 2011, 512 с.
(Tatyana Solomatina – Kommuna, studencheskiy roman. Moskva, Yauza-press/Eksmo, 2011, 512 str.)

Забавный и грустный, едкий и пронзительный роман Татьяны Соломатиной о "поколении подъездов", о поэзии дружбы и прозе любви. О мудрых котах и глупых людях. Ода юности. Поэма студенчеству. И, конечно, все это "делалось в Одессе"!
"Кем бы он ни был, этот Ответственный Квартиросъемщик... Он пошел на смелый эксперимент, заявив: "Да будет Свет!" И стало многолюдно..." Многолюдно, сумбурно, весело, как перед главным корпусом Одесского медина во время большого перерыва между второй и третьей парой. Многолюдно, как в коммунальной квартире, где не скрыться в своей отдельной комнате ни от веселого дворника Владимира, ни от Вечного Жида, ни от "падлы Нельки", ни от чокнутой преферансистки и ее семейки, ни от Тигра, свалившегося героине буквально с небес на голову...


In het begin heb erg moeten wennen aan de stijl die Solomatina in Kommuna gebruikt. Hoewel Kommuna een roman over het studentenleven is, is de schrijfster zelf wel erg nadrukkelijk aanwezig. Ze doorspekt de roman niet alleen met opmerkingen als: "Beste lezer, weet u nog hoe het was toen u zelf jong was", maar ook spreekt ze de jongere lezers rechtstreeks aan door de bijzonderheden van de laatste jaren van de Sovjet-Unie uit te leggen. Dat laatste is voor de jongere lezer op zich belangrijk, maar ook op te zoeken op internet. Het houdt het verhaal nogal op, al die tussenwerpsels, die soms bladzijdeslang doorgaan.

Ik heb verschillende keren overwogen het boek weg te leggen, juist omdat die mevrouw zo waanzinnig irritant aanwezig was. En toch is er iets in deze roman dat me dwong verder te lezen. Dat is in de eerste plaats het feit dat de schrijfster ondanks alles toch goed weet te appelleren aan de nostalgische gevoelens die je als lezer over je eigen jeugd en studententijd koestert - ook al studeerde je in een ander land en later dan de hoofdpersoon in deze roman.

Daarnaast sprak de locatie me aan – de roman speelt in die bijzondere stad, Odessa. Ik ben er nooit geweest, maar zou er graag nog eens naartoe gaan, om zelf de Potjemkintrappen die Sergey Eisentein beroemd heeft gemaakt af te lopen. Welnu: in deze roman komen ze verschillende keren voor.

Ook de hoofdstukken waarin Solomatina het leven in de communale woning waar de hoofdpersoon woont beschrijft vond ik onderhoudend. Op zich vind je in de hele voormalige Sovjet-Unie communale woningen, maar in Odessa is de bevolking van die communale woningen wel heel bont. Solomatina beschrijft die wereld heel zintuiglijk: de geur, het licht of het gebrek daaraan, het geluid – echt alsof je over de schouder van de hoofdpersoon meekijkt. Dat is mooi gedaan.

Uiteindelijk ben ik blij dat ik Kommuna heb uitgelezen. Hoewel ik tijdens het lezen voortdurend het gevoel had dat ik in een chicklit-roman terecht was gekomen, werd op het einde duidelijk dat dit niet het geval was. Want dat zou, is mijn vooroordeel, niet slecht zijn afgelopen. Geen meesterwerk helaas, maar uiteindelijk ben ik wel blij dat ik het gelezen heb.

Tatyana Solomatina (Russisch)

flickr

1 opmerking:

  1. Een onderhoudende en treurige,
    bijtende en vlijmscherpe roman van Tatyana Solomatina over 'de trappenhuisgeneratie', over de poëzie van vriendschap en het proza van de liefde. Over wijze katers en domme mensen. Een poëem gewijd aan het studentenleven. En, natuurlijk, "het gebeurde allemaal in Odessa"!
    "Wie hij ook is, die Hoofdhuurder van het Appartement... Hij begon aan een dapper experiment, toen hij verklaard: "En er was licht!" En er kwamen veel mensen..." Vol van mensen, verwarrend, vrolijk is het voor het eerste gebouw van Medisch Instituut in Odessa tijdens de grote pauze tussen het tweede en derde collegeblok. Vol mensen, als in een communale woning, waar je je niet kunt verbergen in je eigen kamer voor de vrolijke dvornik Vladimir, noch voor de Eeuwige Jood, noch van "die vervloekte Nelka", noch van de gekke préférence-speelster, noch van Tijger, die de hoofdpersoon letterlijk vanuit de hemel op het hoofd is gevallen.

    BeantwoordenVerwijderen