Kevin Canty - Where the Money Went: Stories. Nan A. Talese, 2009, 208 pagina's.
Few,i writers are as praised as Kevin Canty, a master of the short story whose work has been compared to that of Flannery O'Connor and Raymond Carver.
In Where the Money Went, he surprises us with stories about love and the desertion of love, all written from a man's point of view. Rarely is a man so revealing.
A narrator struggles with his abiding loyalty to his ex-wife, even when he finds love with another woman. A newly divorced man learns more than he wants to know about his friends' long-term marriages. In these nine stories, which incisively touch on the complex nature of love, we find mens as fathers, as husbands, trying their best in a world that stubbornly refuses to make sense. Canty, whose writing has been praised as, "smart, gritty, unsentimental" (The New York Times), "lovely and unforgiving" (The Boston Globe), "enchanting and painful" (USA Today), powerfully conveys both the bitterness that can afflict romantic relationships, and the moments of humor and tenderness that cut through it.
Kevin Canty schrijft zowel romans als korte verhalen. Where the Money went is een bundel korte verhalen. Deze bundel bevat negen verhalen, die alle handelen over mensen die om verschillende redenen niet bepaald geslaagd zijn in het leven.
De tekst op de binnenflap vergelijkt Canty onder andere met Raymond Carver. Ik ken Carvers werk slechts oppervlakkig, maar ik begrijp de vergelijking wel, juist als het gaat om Canty's korte verhalen. Carver schetst ook in een beperkt aantal bladzijden bijna een hele roman, vooral gebaseerd op dialoog. Verhalen over personages die niet passen in deze wereld, waar de wrangheid vanaf druipt. Ik vind dat heerlijk om te lezen.
Voor mij springen twee verhalen er als bijzonder goed uit. Het eerste is het titelverhaal, waarin Canty in vijf bladzijden eigenlijk vooral voorwerpen en diensten opnoemt waaraan het geld is opgegaan, terwijl het huwelijk van de hoofdpersoon op de klippen loopt. Dat moet je maar kunnnen, met alleen die lijst voorwerpen en diensten, een woordje hier en daar en met nauwelijks dialoog iemands teneergang schetsen. Een meesterlijke techniek!
No Place in This World for You is langer van stof, bestaat veel meer uit dialoog. Daarbij gaat het echter vooral om wat er níet gezegd wordt. Het hoofdpersonage is de vader van een kleuter, die kinderen bijt. Dat is natuurlijk een probleem, want het kind lijkt niet voor rede vatbaar. Er dreigt zelfs een rechtszaak, nadat de zoon een kind op de crèche heeft gebeten. Er komt geen oplossing voor het probleem in dit verhaal, maar het hele verhaal asemt de zorg van de vader over wat het kind later, als het groter wordt, te wachten staat. Het verhaal grijpt je bij de keel, en dat is precies wat je van een goede verhalenschrijver als Canty mag verwachten.
De bundel is ook in het Nederlands verkrijgbaar, onder de titel Waar het geld bleef. Lees deze bundel!
Kevin Canty | Winslow in Love
Kevin Canty op Wikipedia (Engels)
flickr
zondag 25 december 2011
donderdag 22 december 2011
Martin Bril | Het evenwicht
Martin Bril - Het evenwicht: Ineens kanker. Amsterdam, Prometheus, 2011, 321 pagina's.
In de zomer van 2008 hoorde Martin Bril dat hij kanker had. Het weerhield hem er niet van door te gaan met schrijven en met het maken van zijn boeken. Nederland leefde mee met Bril, die af en toe verslag deed van zijn toestand. Soms indringend of ernstig. Soms melancholiek. Vaker met humor. maar altijd vol met zijn meesterlijke observaties van de mensen en dingen die op zijn pad bleven komen, ook in het ziekenhuis of tijdens het lezen van een bijsluiter.
Bril ging de ziekte te lijf zoals een schrijver dat doet: met zijn pen. Hij schreef brieven, verslagen, gedichten en e-mails aan vrienden, bekenden, artsen en soms aan zichzelf.
Het evenwicht is Brils unieke, hoogstpersoonlijke verslag van zijn ziekte. Maar het is veel meer dan dat. Uit de enorme hoeveelheid materiaal maakte zijn vrouw Anneke een prachtige selectie, afgewisseld met de schitterende columns die Bril tijdens zijn ziekte voor de Volkskrant bleef schrijven. Het evenwicht is het ultieme bewijs van Martin Brils schrijverschap. Het is een literair document van grote waarde.
Martin Bril overleed 22 april 2009. Hij was de grootste en populairste columnist van zijn generatie. Honderdduizenden lezers begonnen jarenlang hun dag met de Volkskrant-column van Martin Bril.
Sinds Martin Bril in 2001 van Het Parool naar de Volkskrant overstapte, heb ik zijn columns praktisch iedere dag gelezen, altijd met veel plezier. Vlak na die overstap kreeg Bril voor het eerst kanker. Hij keerde, gelukkig, na een aantal maanden terug op 'zijn' plek: rechts op de eerste pagina van het tweede katern. Het evenwicht beschrijft de terugkeer van de kanker, op een andere plek en in een vorm die uiteindelijk niet te overwinnen bleek.
Uit de columns die in de Volkskrant verschenen was natuurlijk al een beeld ontstaan van hoe Bril het gevecht met deze ziekte steeds meer verloor. Ik vond het erg aangrijpend om deze bekende columns nu zo achter elkaar gerangschikt te lezen. Om te zien hoe de hoop wordt afgewisseld met moedeloosheid, om dan toch weer om te slaan in optimisme.
Het evenwicht is samengesteld onder redactie van mevrouw Bril, zoals Bril zijn vrouw in zijn columns noemde. Zij heeft niet alleen columns opgenomen, maar ook een aantal e-mails die Bril schreef aan zijn contacten bij de Volkskrant, zijn artsen en vrienden.
Ik begrijp waarom mevrouw Bril dit heeft gedaan: zij wil de mens Bril en zijn worsteling met de ziekte een plaats in dit boek geven. Het voelt echter vreemd om deze soms wel heel erg persoonlijke e-mails te lezen. Bril gaf zichzelf immers niet volledig bloot in zijn columns, en dat dit nu door middel van deze e-mails alsnog gebeurt, na zijn dood, geeft je het gevoel alsof je ongevraagd meeleest over de schouder van de schrijver, terwijl hij zijn e-mails tikt. Ik vraag me af of dit voor Brils overlijden zo is afgesproken door mijnheer en mevrouw Bril.
Toch vind ik Het evenwicht een mooi monument voor de schrijver en de mens Bril. Het evenwicht stemt niet vrolijk, maar als je van Brils columns hebt genoten, is dit boek zeker interessant. ’t Is geen 'lichte lectuur' voor op het strand, maar het is zéker het lezen waard.
Martin Bril | Het evenwicht
Martin Bril | De kleine keizer
Martin Bril | Rokjesdag
Martin Bril | Buurtgeluiden
Martin Bril | Mijn leven als hond
Martin Bril
Martin Bril op Wikipedia
flickr
In de zomer van 2008 hoorde Martin Bril dat hij kanker had. Het weerhield hem er niet van door te gaan met schrijven en met het maken van zijn boeken. Nederland leefde mee met Bril, die af en toe verslag deed van zijn toestand. Soms indringend of ernstig. Soms melancholiek. Vaker met humor. maar altijd vol met zijn meesterlijke observaties van de mensen en dingen die op zijn pad bleven komen, ook in het ziekenhuis of tijdens het lezen van een bijsluiter.
Bril ging de ziekte te lijf zoals een schrijver dat doet: met zijn pen. Hij schreef brieven, verslagen, gedichten en e-mails aan vrienden, bekenden, artsen en soms aan zichzelf.
Het evenwicht is Brils unieke, hoogstpersoonlijke verslag van zijn ziekte. Maar het is veel meer dan dat. Uit de enorme hoeveelheid materiaal maakte zijn vrouw Anneke een prachtige selectie, afgewisseld met de schitterende columns die Bril tijdens zijn ziekte voor de Volkskrant bleef schrijven. Het evenwicht is het ultieme bewijs van Martin Brils schrijverschap. Het is een literair document van grote waarde.
Martin Bril overleed 22 april 2009. Hij was de grootste en populairste columnist van zijn generatie. Honderdduizenden lezers begonnen jarenlang hun dag met de Volkskrant-column van Martin Bril.
Sinds Martin Bril in 2001 van Het Parool naar de Volkskrant overstapte, heb ik zijn columns praktisch iedere dag gelezen, altijd met veel plezier. Vlak na die overstap kreeg Bril voor het eerst kanker. Hij keerde, gelukkig, na een aantal maanden terug op 'zijn' plek: rechts op de eerste pagina van het tweede katern. Het evenwicht beschrijft de terugkeer van de kanker, op een andere plek en in een vorm die uiteindelijk niet te overwinnen bleek.
Uit de columns die in de Volkskrant verschenen was natuurlijk al een beeld ontstaan van hoe Bril het gevecht met deze ziekte steeds meer verloor. Ik vond het erg aangrijpend om deze bekende columns nu zo achter elkaar gerangschikt te lezen. Om te zien hoe de hoop wordt afgewisseld met moedeloosheid, om dan toch weer om te slaan in optimisme.
Het evenwicht is samengesteld onder redactie van mevrouw Bril, zoals Bril zijn vrouw in zijn columns noemde. Zij heeft niet alleen columns opgenomen, maar ook een aantal e-mails die Bril schreef aan zijn contacten bij de Volkskrant, zijn artsen en vrienden.
Ik begrijp waarom mevrouw Bril dit heeft gedaan: zij wil de mens Bril en zijn worsteling met de ziekte een plaats in dit boek geven. Het voelt echter vreemd om deze soms wel heel erg persoonlijke e-mails te lezen. Bril gaf zichzelf immers niet volledig bloot in zijn columns, en dat dit nu door middel van deze e-mails alsnog gebeurt, na zijn dood, geeft je het gevoel alsof je ongevraagd meeleest over de schouder van de schrijver, terwijl hij zijn e-mails tikt. Ik vraag me af of dit voor Brils overlijden zo is afgesproken door mijnheer en mevrouw Bril.
Toch vind ik Het evenwicht een mooi monument voor de schrijver en de mens Bril. Het evenwicht stemt niet vrolijk, maar als je van Brils columns hebt genoten, is dit boek zeker interessant. ’t Is geen 'lichte lectuur' voor op het strand, maar het is zéker het lezen waard.
Martin Bril | Het evenwicht
Martin Bril | De kleine keizer
Martin Bril | Rokjesdag
Martin Bril | Buurtgeluiden
Martin Bril | Mijn leven als hond
Martin Bril
Martin Bril op Wikipedia
flickr
zaterdag 17 december 2011
Donna Leon | Acqua alta
Donna Leon – Acqua alta. Amsterdam, De Boekerij, 1998, 240 pagina’s. Oorspronkelijke Engelse titel: Acqua alta, vertaald door Els Franci-Ekeler. 1996 (VK, 1).
Met het water, stijgt de spanning...
Acqua alta is wederom een sfeervolle en intelligente detectiveroman die zich afspeelt tegen een intrigerend decor: het mysterieuze Venetië waar de sympathieke commissaris Guido Brunetti de wet handhaaft.
Brett Lynch, een Amerikaanse archeologe, wordt bruut in elkaar geslagen voor de deur van haar Venetiaanse woning. Met uitzondering van Brunetti maakt men zich er bij de politie niet zo druk over: Lynch is immers buitenlandse en lesbisch bovendien. Maar wanneer twee dagen later het lijk wordt gevonden van dottore Semenzato, de museumdirecteur met wie Brett die week een afspraak zou hebben, verandert dat. Brunettie mag zich nu van zijn superieuren met hart en ziel aan de zaak wijden.
In een nat Venetië, waar het dag en nacht regent en waar de plankieren en kaplaarzen klaarstaan voor de te verwachten acqua alta - het onderlopen van de stad – stijgt niet alleen langzaam maar zeker het water, maar ook de spanning…
Eigenlijk is iedere roman over Guido Brunetti goed geschreven en onderhoudend om te lezen. Daar kan ik, nadat ik dit op dit blog al vijf keer eerder heb gezegd, nog weinig aan toevoegen. Behalve dan de mededeling dat het bijzonder prettig is om Acqua alta, waarin er een permanente dreiging is dat Venetië onder water zal lopen door aanhoudende regenbuien, te lezen als het buiten ook nat en winderig is en je zelf lekker droog en warm binnen zit.
Donna Leon | Fatalità
Donna Leon | Nobiltà
Donna Leon | Een stille dood
Donna Leon | Salto Mortale
Donna Leon | De dood draagt rode schoenen
Donna Leon | Duister glas
Donna Leon | Dood in den vreemde
Donna Leon | Death at La Fenice
Donna Leon op Wikipedia (Engels)
flickr
Met het water, stijgt de spanning...
Acqua alta is wederom een sfeervolle en intelligente detectiveroman die zich afspeelt tegen een intrigerend decor: het mysterieuze Venetië waar de sympathieke commissaris Guido Brunetti de wet handhaaft.
Brett Lynch, een Amerikaanse archeologe, wordt bruut in elkaar geslagen voor de deur van haar Venetiaanse woning. Met uitzondering van Brunetti maakt men zich er bij de politie niet zo druk over: Lynch is immers buitenlandse en lesbisch bovendien. Maar wanneer twee dagen later het lijk wordt gevonden van dottore Semenzato, de museumdirecteur met wie Brett die week een afspraak zou hebben, verandert dat. Brunettie mag zich nu van zijn superieuren met hart en ziel aan de zaak wijden.
In een nat Venetië, waar het dag en nacht regent en waar de plankieren en kaplaarzen klaarstaan voor de te verwachten acqua alta - het onderlopen van de stad – stijgt niet alleen langzaam maar zeker het water, maar ook de spanning…
Eigenlijk is iedere roman over Guido Brunetti goed geschreven en onderhoudend om te lezen. Daar kan ik, nadat ik dit op dit blog al vijf keer eerder heb gezegd, nog weinig aan toevoegen. Behalve dan de mededeling dat het bijzonder prettig is om Acqua alta, waarin er een permanente dreiging is dat Venetië onder water zal lopen door aanhoudende regenbuien, te lezen als het buiten ook nat en winderig is en je zelf lekker droog en warm binnen zit.
Donna Leon | Fatalità
Donna Leon | Nobiltà
Donna Leon | Een stille dood
Donna Leon | Salto Mortale
Donna Leon | De dood draagt rode schoenen
Donna Leon | Duister glas
Donna Leon | Dood in den vreemde
Donna Leon | Death at La Fenice
Donna Leon op Wikipedia (Engels)
flickr
zondag 11 december 2011
Павел Басинский | Русский роман
Павел Басинский – Русский роман или Жизнь и приключения Джона Половинкина. Москва, Вагриус, 2008, 432 стр.
(Pavel Basinskiy – Russkiy roman ili Zhizn’ I priklycheniya Dzhona Polovinkina. Moskva, Vagrius, 2008, 432 str.)
Павел Басинский, известный критик и журналист, предпринял, по сути, невозможный опыт воссоздания русского романа в его универсальном виде. Его книга объединяет в себе детектив, "love story", мистический роман, политический роман, приключенческий роман и т.д. Это роман "многоголосый", с более чем полусотней персонажей, в котором наряду с увлекательной литературной игрой поднимаются серьезные темы: судьба России на переломе XX и XXI веков, проблема национального характера, поиски веры и истины...
Russkiy roman is een voorbeeld van wat een familielid dé trend in de moderne Russische literatuur noemt: zo veel mogelijk verschillende genres in één roman gebruiken. In de blurb wordt het al aangekondigd, deze roman is tegelijkertijd een detective, "love story", een mystieke roman, politieke rom én avonturenroman. En dat is nog niet alles, de opsomming sluit ook nog eens af met 'enzovoort'. Ook wordt er al aangekondigd dat we met meer dan vijftig personages geconfronteerd worden.
Basinskiy heeft deze roman rond drie verhaallijnen geconstrueerd. De eerste verhaallijn speelt in de negentiende eeuw, de tweede aan het eind van jaren 1970 en de derde rond 1990 en 1991. Dat leidt tot bijzonder veel plaatsen van handeling en tot nog veel meer personages, waarbij het niet makkelijk is om direct door te hebben welk personage tot de hoofdpersonen gerekend moet worden, en welk personage we niet nog een keer tegen zullen komen.
Op zich heb ik niets tegen meerdere verhaallijnen en een groot aantal personages. Ik wil als lezer best moeite doen om een verhaal te begrijpen. Wel vind ik het vervelend als het de schrijver niet lukt al die verhaallijnen en personages aan het einde van de roman tot één samenhangend geheel te vormen. Dat laat je als lezer achter met een teleurgesteld gevoel: je hebt honderen bladzijden geprobeerd te begrijpen waar de schrijver naartoe wil, maar je bent niet op hetzelfde punt uitgekomen als de schrijver. Russkiy roman liet mij na al die woorden achter met één vraag: wat wilde Basinskiy nu eigenlijk vertellen?
Pavel Basinskiy op Wikipedia (Russisch)
flickr
(Pavel Basinskiy – Russkiy roman ili Zhizn’ I priklycheniya Dzhona Polovinkina. Moskva, Vagrius, 2008, 432 str.)
Павел Басинский, известный критик и журналист, предпринял, по сути, невозможный опыт воссоздания русского романа в его универсальном виде. Его книга объединяет в себе детектив, "love story", мистический роман, политический роман, приключенческий роман и т.д. Это роман "многоголосый", с более чем полусотней персонажей, в котором наряду с увлекательной литературной игрой поднимаются серьезные темы: судьба России на переломе XX и XXI веков, проблема национального характера, поиски веры и истины...
Russkiy roman is een voorbeeld van wat een familielid dé trend in de moderne Russische literatuur noemt: zo veel mogelijk verschillende genres in één roman gebruiken. In de blurb wordt het al aangekondigd, deze roman is tegelijkertijd een detective, "love story", een mystieke roman, politieke rom én avonturenroman. En dat is nog niet alles, de opsomming sluit ook nog eens af met 'enzovoort'. Ook wordt er al aangekondigd dat we met meer dan vijftig personages geconfronteerd worden.
Basinskiy heeft deze roman rond drie verhaallijnen geconstrueerd. De eerste verhaallijn speelt in de negentiende eeuw, de tweede aan het eind van jaren 1970 en de derde rond 1990 en 1991. Dat leidt tot bijzonder veel plaatsen van handeling en tot nog veel meer personages, waarbij het niet makkelijk is om direct door te hebben welk personage tot de hoofdpersonen gerekend moet worden, en welk personage we niet nog een keer tegen zullen komen.
Op zich heb ik niets tegen meerdere verhaallijnen en een groot aantal personages. Ik wil als lezer best moeite doen om een verhaal te begrijpen. Wel vind ik het vervelend als het de schrijver niet lukt al die verhaallijnen en personages aan het einde van de roman tot één samenhangend geheel te vormen. Dat laat je als lezer achter met een teleurgesteld gevoel: je hebt honderen bladzijden geprobeerd te begrijpen waar de schrijver naartoe wil, maar je bent niet op hetzelfde punt uitgekomen als de schrijver. Russkiy roman liet mij na al die woorden achter met één vraag: wat wilde Basinskiy nu eigenlijk vertellen?
Pavel Basinskiy op Wikipedia (Russisch)
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
