Philippe Remarque | Het zit de mannen niet mee tegenwoordig

Philippe Remarque - Het zit de mannen niet mee tegenwoordig Lotgevallen van een gezinshoofd. Amsterdam, Prometheus, oktober 2009 (2), 142 pagina's. Oktober 2009 (1).

'Op mijn degelijke herenrijwiel spoed ik mij naar huis. Ik rijd langs het café en kijk naar binnen als een zwerfhond naar een slagersetalage. Een uitnodigende vlaag van bier, rook en slap geouwehoer dringt naar buiten. Nu een kopstoot... bier voor de dorst, jenever voor de vergetelheid. Maar ik zit als Odysseus aan de mast gebonden. Thuis wachten blije gezichtjes, gestoei en verhalen over school. En mijn vrouw moet ook tegen iemand kunnen klagen. Ik ben al te laat.
Dat had de generatie boven mij toch beter geregeld. Elke avond lekker aangeschoten in de kroeg. Vrouw en kinderen afschepen met een slap "schatje, het is heel druk op de krant".'

In zijn herkenbare schetsen beschrijft Philippe Remarque met ironie en lichte weemoed de dilemma's van een hedendaagse gezinsvader. Door de belevenissen van zijn kinderen herinnert hij zich zijn eigen jeugd, en biedt zo een blik op twee generaties.

Philippe Remarque (1966) is vader van drie jonge kinderen en echtgenoot van columniste Sylvia Witteman. Hij is correspondent van de Volkskrant in Washington en was daarvoor correspondent in Moskou en Berlijn en politiek redacteur in Den Haag. Eerder verscheen van hem Boze geesten van Berlijn (2005) en De hand van Obama (2008).


Het zit de mannen niet mee tegenwoordig is weliswaar een dunne, maar prettig lezende bundel columns van Philippe Remarque. Van hem las ik eerder Boze geesten van Berlijn, een indrukwekkend, maar serieus boek over de stad Berlijn. Remarques columns zijn even onderhoudend als Boze geesten van Berlijn, maar op een andere manier. Remarque beschrijft met zelfspot en ironie zijn eigen plek binnen het gezin Remarque-Witteman en vergelijkt het leven van zijn eigen kinderen regelmatig met zijn eigen jeugd.

Het is een boek om met een glimlach van herkenning te lezen. Het indrukwekkendst echter vond ik een column die niet humoristisch bedoeld was. Vijf baantjes borst, vijf baantjes rug beschrijft het overlijden van Adriaan Jaeggi en diens roman Held van beroep. Heel bijzonder, om zo in deze setting ineens weer te worden herinnerd aan deze mooie roman en de schrijver zelf.

Deze columns lezend heb ik me afgevraagd waarom ik geen trouwer lezer van Remarques columns in de Volkskrant ben. Dat heeft er misschien mee te maken dat ze maar eens in de vier tot zes weken in een zaterdagse bijlage verschenen. Wat mij betreft verdient deze man echt méér plek in de krant!

flickr