Андрей Курков – Последняя любоь президента. Харьков, «Фолио», 2007. 510 страниц.
(Andrey Kurkov - Poslednyaya lyubov prezidenta. Kharkov, “Folio”, 2007. 510 pagina’s.)
Андрей Курков -журналист, писатель, сценарист (по его сценариям поставлено 18 документальных и художественных фильмов), автор двух десятков книг. Его произведения певедены на английский, немецкий, французский, испанский, голландский, турецкий и другие языки. Андрей Курков – один из самых популярных в Европе авторов из стран СНГ, книги которого попали в первые десятку европейских бестселлеров.
«Последняя любовь президента» –
почти детективная история, которая произошла
с человеком, пришедшим на вершину власти
и заплатившим за это своим сердцем
в прямом и переносном смысле.
У президента чужое сердце, более того, это сердце
можно остановить в любую минуту.
Кто за этим стоит и кому это выгодно?
Что может спасти президента и вернуть ему
способность чувствовать и любить?..
Dit boek van Koerkov is in het Nederlands vertaald onder de titel De laatste liefde van de president. In het boek volgen we de lange weg van Sergej Boenin naar de macht in Oekraïne. We zien hem aan het begin van zijn weg omhoog, in de jaren ’80, in de sovjetstructuren, in de jaren 2004-2006 als inmiddels rijk geworden hoge ambtenaar, en als president van Oekraïne, in 2013 en later.
Dit boek is bijzonder, omdat het geschreven voordat de Oranjerevolutie in Oekraïne plaatsvond. Koerkov beschrijft in dit boek hoe de hoofdpersoon een harttransplantatie ondergaat, waarna zijn hele lichaam onder steeds meer sproeten komt te zitten. Na de dioxinevergiftiging van toen nog e aanstaande president van Oekraïne Joesjtsjenko heeft Koerkov met terugwerkende kracht een bijna profetisch verhaal geschreven. Koerkov beschrijft verder niet alleen de welig tierende corruptie in zijn eigen land op humoristische wijze, maar ook de ijdelheid en corruptie van Russische politici, het grote buurland dat altijd op de achtergrond aanwezig is.
Als ik de berichten op internet mag geloven, heeft dit boek nogal wat gevolgen gehad voor Koerkov. Ik citeer: Het uitbrengen van deze roman veroorzaakte voor Koerkov allerlei problemen: hij is ondervraagd door de Oekraïense geheime dienst, zijn boeken zijn in Rusland uit de schappen gehaald en hij was het onderwerp van een diplomatiek relletje toen Poetin probeerde te voorkomen dat de schrijver een lezing zou geven tijdens de Salon du Livre in Parijs. (zie hier)
Ik heb het boek, ondanks de hoofdpijn die ik in december voortdurend had, met heel veel plezier gelezen. Vaak moest ik zelfs hardop grinniken. Grijp daarom de kans nu dit boek in het Nederlands is vertaald, en lees dit boek!
Андрей Курков | Тонкая математика страсти
Андрей Курков | Закон улитки
Андрей Курков | Пикник на льду
Andrey Kurkov op Wikipedia (Engels)
flickr
zaterdag 20 december 2008
zondag 7 december 2008
J.K. Rowling | The Tales of Beedle the Bard
J.K. Rowling – The Tales of Beedle the Bard Translated from the original runes by Hermione Granger. London, Bloomsbury, 2008, 105 pagina’s.
The Tales of Beedle the Bard contains five richly diverse fairy tales, each with its own magical character, that will variously bring delight, laughter and the thrill of mortal peril.
Additional notes for each story penned by Professor Albus Dumbledore will be enjoyed by Muggles and wizards alike, as the Professor muses on the morals illuminated by the tales, and reveals snippets of information about life at Hogwarts.
A uniquely magical volume, with illustrations by the author, J.K. Rowling, that will be treasured for years to come.
Terwijl Rowling werkte aan de zeven delen waaruit de Harry Potter-serie bestaat, zijn er al verschillende kleinere boekjes verschenen. De opbrengsten van deze boekjes gingen naar goede doelen. Dat is bij dit boekje ook het geval. Aan het einde van het boekje staat zelfs een brief afgedrukt van de voorzitster van het betreffende goede doel, waarin zij uitlegt dat haar stichting zich inzet voor kinderen die minder bedeeld zijn in heel Europa. Dat is een heel nobel streven, maar de schrijfwijze die ze in deze brief hanteert valt zó uit de toon bij de stijl en atmosfeer van het voorafgaande, dat ik een beetje het gevoel had alsof ik met een tijdmachine van de negentiende eeuw naar de eenentwintigste eeuw was verplaatst.
Maar, verder niets dan lof voor dit prachtige boekje. De tekeningen om en tussen de tekst hadden voor mij niet gehoeven, maar ja, illustraties horen er natuurlijk wel bij in een sprookjesboek. De sprookjes zelf zijn mooi, soms grappig, soms angstaanjagend. Knap, dat je met behulp van de bekende sjablonen die in Europese sprookjes worden gebruikt toch een geheel eigen soort sprookjes kunt schrijven.
Wat me echter vooral aansprak waren de commentaren van Professor Dumbledore (Professor Perkamentus) op de sprookjes. Deze vaak grappige commentaren, bijvoorbeeld de terugkerende tirades tegen Beatrix Bloxam( die “kindvriendelijke” versies van sommige van deze sprookjes heeft geschreven, omdat ze de tere zielen van de kleine tovenaars zouden kwetsen), gaven me hier en daar het gevoel dat ik niet kinderliteratuur, maar een letterkundige verklaring van de sprookjes aan het lezen was.
Een leuk boekje om te geven, een leuk boekje om te krijgen én te lezen!
J.K. Rowling | Harry Potter and the Deathly Hallows
J.K. Rowling op Wikipedia (Engels)
Harry Potter op Wikipedia (Engels)
flickr
The Tales of Beedle the Bard contains five richly diverse fairy tales, each with its own magical character, that will variously bring delight, laughter and the thrill of mortal peril.
Additional notes for each story penned by Professor Albus Dumbledore will be enjoyed by Muggles and wizards alike, as the Professor muses on the morals illuminated by the tales, and reveals snippets of information about life at Hogwarts.
A uniquely magical volume, with illustrations by the author, J.K. Rowling, that will be treasured for years to come.
Terwijl Rowling werkte aan de zeven delen waaruit de Harry Potter-serie bestaat, zijn er al verschillende kleinere boekjes verschenen. De opbrengsten van deze boekjes gingen naar goede doelen. Dat is bij dit boekje ook het geval. Aan het einde van het boekje staat zelfs een brief afgedrukt van de voorzitster van het betreffende goede doel, waarin zij uitlegt dat haar stichting zich inzet voor kinderen die minder bedeeld zijn in heel Europa. Dat is een heel nobel streven, maar de schrijfwijze die ze in deze brief hanteert valt zó uit de toon bij de stijl en atmosfeer van het voorafgaande, dat ik een beetje het gevoel had alsof ik met een tijdmachine van de negentiende eeuw naar de eenentwintigste eeuw was verplaatst.
Maar, verder niets dan lof voor dit prachtige boekje. De tekeningen om en tussen de tekst hadden voor mij niet gehoeven, maar ja, illustraties horen er natuurlijk wel bij in een sprookjesboek. De sprookjes zelf zijn mooi, soms grappig, soms angstaanjagend. Knap, dat je met behulp van de bekende sjablonen die in Europese sprookjes worden gebruikt toch een geheel eigen soort sprookjes kunt schrijven.
Wat me echter vooral aansprak waren de commentaren van Professor Dumbledore (Professor Perkamentus) op de sprookjes. Deze vaak grappige commentaren, bijvoorbeeld de terugkerende tirades tegen Beatrix Bloxam( die “kindvriendelijke” versies van sommige van deze sprookjes heeft geschreven, omdat ze de tere zielen van de kleine tovenaars zouden kwetsen), gaven me hier en daar het gevoel dat ik niet kinderliteratuur, maar een letterkundige verklaring van de sprookjes aan het lezen was.
Een leuk boekje om te geven, een leuk boekje om te krijgen én te lezen!
J.K. Rowling | Harry Potter and the Deathly Hallows
J.K. Rowling op Wikipedia (Engels)
Harry Potter op Wikipedia (Engels)
flickr
Henning Mankell | De Chinees
Henning Mankell – De Chinees. Breda, De Geus, 2008 (2). 2008 (1). Oorspronkelijke Zweedse titel Kinesen, vertaald door Corry van Bree. 2008, 533 pagina’s.
Op een koude dag in januari 2006 doet de politie van het stadje Hesjövallen een verschrikkelijke ontdekking. Er heeft een bloedbad plaatsgevonden. Achttien mensen zijn op beestachtige manier vermoord. Een krankzinnige moordenaar moet aan het werk zijn geweest.
Als Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, de berichten erover leest, is ze met stomheid geslagen. Want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar.
Omdat de politie geen enkel spoor van de dader vindt en geen enkel aanknopingspunt heeft voor verder onderzoek, besluit Birgitta de zaak zelf te onderzoeken.
Het onderzoek voert Birgitta naar het verleden en leidt haar naar verschillende continenten. Ze maakt hardhandig kennis met een nieuwe supermacht die zijn plaats opeist in de internationale arena.
Eindelijk weer eens een detective van Mankell die ook echt een detective blijkt te zijn als je ‘m leest! Ik heb dit boek – ondanks mijn hoofdpijn en gesnotter – in drie dagen praktisch in één ruk uitgelezen. Ik had moeite om ’t boek weg te leggen, terwijl ik natuurlijk regelmatig even moest slapen of moest stomen en spoelen met zout water.
In deze detective voert Mankell ons weer over de hele wereld, zoals ook in Kennedy’s brein, maar dit boek is zo geschreven, dat de opmerkingen over de sociale en economische omstandigheden in die landen niet vervelend worden. Alleen de hoofdstukken die een verblijf in de Verenigde Staten van de 19e eeuw beschrijven dreigden wat belerend te worden. Aan de andere kant zijn deze hoofdstukken cruciaal voor het begrip van het plot. De ontrafeling van dat plot is precies goed gedoseerd, waardoor het boek tot het einde toe spannend blijft.
Dit boek van Mankell kan ik nu eens van harte aanbevelen!
Henning Mankell op Wikipedia (Engels)
Henning Mankell | Het graf
Henning Mankell | De gekwelde man
Henning Mankell | Kennedy's brein
Henning Mankell | Italiaanse schoenen
Henning Mankell | Depths
Henning Mankell | Labyrint
flickr
Op een koude dag in januari 2006 doet de politie van het stadje Hesjövallen een verschrikkelijke ontdekking. Er heeft een bloedbad plaatsgevonden. Achttien mensen zijn op beestachtige manier vermoord. Een krankzinnige moordenaar moet aan het werk zijn geweest.
Als Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, de berichten erover leest, is ze met stomheid geslagen. Want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar.
Omdat de politie geen enkel spoor van de dader vindt en geen enkel aanknopingspunt heeft voor verder onderzoek, besluit Birgitta de zaak zelf te onderzoeken.
Het onderzoek voert Birgitta naar het verleden en leidt haar naar verschillende continenten. Ze maakt hardhandig kennis met een nieuwe supermacht die zijn plaats opeist in de internationale arena.
Eindelijk weer eens een detective van Mankell die ook echt een detective blijkt te zijn als je ‘m leest! Ik heb dit boek – ondanks mijn hoofdpijn en gesnotter – in drie dagen praktisch in één ruk uitgelezen. Ik had moeite om ’t boek weg te leggen, terwijl ik natuurlijk regelmatig even moest slapen of moest stomen en spoelen met zout water.
In deze detective voert Mankell ons weer over de hele wereld, zoals ook in Kennedy’s brein, maar dit boek is zo geschreven, dat de opmerkingen over de sociale en economische omstandigheden in die landen niet vervelend worden. Alleen de hoofdstukken die een verblijf in de Verenigde Staten van de 19e eeuw beschrijven dreigden wat belerend te worden. Aan de andere kant zijn deze hoofdstukken cruciaal voor het begrip van het plot. De ontrafeling van dat plot is precies goed gedoseerd, waardoor het boek tot het einde toe spannend blijft.
Dit boek van Mankell kan ik nu eens van harte aanbevelen!
Henning Mankell op Wikipedia (Engels)
Henning Mankell | Het graf
Henning Mankell | De gekwelde man
Henning Mankell | Kennedy's brein
Henning Mankell | Italiaanse schoenen
Henning Mankell | Depths
Henning Mankell | Labyrint
flickr
vrijdag 5 december 2008
Jelle Brandt Corstius | Rusland voor gevorderden
Jelle Brandt Corstius – Rusland voor gevorderden Berichten van een overlever. Amsterdam, Prometheus, februari 2008 (2). Januari 2008 (1), 186 pagina’s.
Mensen met een voorliefde voor Rusland, vind Jelle Brandt Corstius (1978) zijn mensen bij wie een steekje los zit. Bij hemzelf zit zeker een steekje los, want hij woont en werkt al enkele jaren in Rusland voor dagblad Trouw en RTL Nieuws en reist veel door de landen eromheen. En dan nog het liefst door de meest onherbergzame gebieden. Een verblijf bij constant dronken rendierhouders in Siberië, een zoektocht naar uit de lucht gevallen ruimteafval in Mongolië, per tank door de toendra, in elkaar geslagen worden in een dorp boven de poolcirkel en een toilet in Armenië met de tekst ’Please wash your mouth in the toilet: de reizen die Brandt Corstius beschrijft in Rusland voor gevorderden zijn de Rough Guide ver voorbij.
En als hij dan eindelijk weer thuis is in zijn sovjetflat in Moskou, is het leven ook niet simpel. Zijn kat dreigt hij na een van zijn reizen nooit meer terug te krijgen uit het ‘luxe kattenhotel’. En in het weekend moet hij, zoals alle Moskovieten, naar een datsja, waar ‘nee’ zeggen tegen twee liter wodka echt geen optie is.
Maar het is het allemaal waard, omdat Rusland nooit saai is en je er haast elke dag een bijzondere ontdekking doet. Rusland voor gevorderden is een heerlijk boek voor iedereen met een voorliefde voor het Oostblok – of eigenlijk: voor iedereen met een voorliefde voor het absurde.
Op zich is dit een aardig boekje om te lezen als je geïnteresseerd bent in de voormalige Sovjet-Unie. Ik zeg nadrukkelijk de voormalige Sovjet-Unie, omdat Brandt Corstius een groot gedeelte van het boek buiten de grenzen van Rusland doorbrengt. De titel van het boek is op dat punt dus wat misleidend.
De titel is tevens misleidend, omdat het boekje niet veel verschilt van andere boeken die de afgelopen jaren van Nederlandse correspondenten in Rusland zijn verschenen. Ik heb dit boek gelezen toen ik ziek bed lag. Het was een mooie manier toch de wereld over te reizen.
Van waarde vond ik zijn theorie over de vraag waar Europa in Rusland ophoudt en Azië begint. Brandt Corstius stelt voor om die grens gelijk te laten lopen met het gebied waar je nog geen hurktoiletten ziet (Europa) en het gebied waar je deze wel begint te zien (Azië). Ook het advies om nooit de vraag te stellen waarom iets is zoals het is is een goed advies, zeker voor koppige Nederlanders.
Helaas ging de sarcastische toon die Brandt Corstius zich heeft aangemeten in zijn commentaar op de “absurde gebeurtenissen” die hij beschrijft me wel tegenstaan. Het deed me soms denken meer denken aan een verslag uit een schoolkrant of wijkblaadje. Maar, ik moet eerlijk zeggen dat ik Brandt Corstius’ artikelen uit Trouw niet ken, dus ik heb eigenlijk geen vergelijkingsmateriaal.
Overigens is het een interactief boekje. In de tekst zijn voetnoten verwerkt met verwijzingen naar filmpjes op de site van Brandt Corstius. Ik heb nog niet de moeite genomen om die filmpjes te bekijken.
Jelle Brandt Corstius | Van Moskou tot Medan
Jelle Brandt Corstius
flickr
Mensen met een voorliefde voor Rusland, vind Jelle Brandt Corstius (1978) zijn mensen bij wie een steekje los zit. Bij hemzelf zit zeker een steekje los, want hij woont en werkt al enkele jaren in Rusland voor dagblad Trouw en RTL Nieuws en reist veel door de landen eromheen. En dan nog het liefst door de meest onherbergzame gebieden. Een verblijf bij constant dronken rendierhouders in Siberië, een zoektocht naar uit de lucht gevallen ruimteafval in Mongolië, per tank door de toendra, in elkaar geslagen worden in een dorp boven de poolcirkel en een toilet in Armenië met de tekst ’Please wash your mouth in the toilet: de reizen die Brandt Corstius beschrijft in Rusland voor gevorderden zijn de Rough Guide ver voorbij.
En als hij dan eindelijk weer thuis is in zijn sovjetflat in Moskou, is het leven ook niet simpel. Zijn kat dreigt hij na een van zijn reizen nooit meer terug te krijgen uit het ‘luxe kattenhotel’. En in het weekend moet hij, zoals alle Moskovieten, naar een datsja, waar ‘nee’ zeggen tegen twee liter wodka echt geen optie is.
Maar het is het allemaal waard, omdat Rusland nooit saai is en je er haast elke dag een bijzondere ontdekking doet. Rusland voor gevorderden is een heerlijk boek voor iedereen met een voorliefde voor het Oostblok – of eigenlijk: voor iedereen met een voorliefde voor het absurde.
Op zich is dit een aardig boekje om te lezen als je geïnteresseerd bent in de voormalige Sovjet-Unie. Ik zeg nadrukkelijk de voormalige Sovjet-Unie, omdat Brandt Corstius een groot gedeelte van het boek buiten de grenzen van Rusland doorbrengt. De titel van het boek is op dat punt dus wat misleidend.
De titel is tevens misleidend, omdat het boekje niet veel verschilt van andere boeken die de afgelopen jaren van Nederlandse correspondenten in Rusland zijn verschenen. Ik heb dit boek gelezen toen ik ziek bed lag. Het was een mooie manier toch de wereld over te reizen.
Van waarde vond ik zijn theorie over de vraag waar Europa in Rusland ophoudt en Azië begint. Brandt Corstius stelt voor om die grens gelijk te laten lopen met het gebied waar je nog geen hurktoiletten ziet (Europa) en het gebied waar je deze wel begint te zien (Azië). Ook het advies om nooit de vraag te stellen waarom iets is zoals het is is een goed advies, zeker voor koppige Nederlanders.
Helaas ging de sarcastische toon die Brandt Corstius zich heeft aangemeten in zijn commentaar op de “absurde gebeurtenissen” die hij beschrijft me wel tegenstaan. Het deed me soms denken meer denken aan een verslag uit een schoolkrant of wijkblaadje. Maar, ik moet eerlijk zeggen dat ik Brandt Corstius’ artikelen uit Trouw niet ken, dus ik heb eigenlijk geen vergelijkingsmateriaal.
Overigens is het een interactief boekje. In de tekst zijn voetnoten verwerkt met verwijzingen naar filmpjes op de site van Brandt Corstius. Ik heb nog niet de moeite genomen om die filmpjes te bekijken.
Jelle Brandt Corstius | Van Moskou tot Medan
Jelle Brandt Corstius
flickr
donderdag 4 december 2008
Michael Chabon | Wonder Boys
Michael Chabon – Wonder Boys. London, Fourth Estate, 1995. 368 pagina’s.
Uit Wikipedia (bij gebrek aan flaptekst):
Pittsburgh professor and author Grady Tripp is working on an unwieldy 2,611 page manuscript that is meant to be the follow-up to his successful, award-winning novel The Land Downstairs, that was published seven years earlier. On the eve of a college-sponsored writers and publishers weekend called WordFest, two monumental things happen to Tripp: his wife walks out on him, and he learns that his mistress, who is also the chancellor of the college, Sara Gaskell, is pregnant with his child. To top it all off, Tripp finds himself involved in a bizarre crime involving one of his students, an alienated young writer named James Leer. During a party, Leer shoots and kills the chancellor's dog and steals her husband's prized Marilyn Monroe collectible: the jacket worn by the starlet on her wedding day to Joe DiMaggio.
Dit boek heb ik een jaar of twaalf geleden ook al gelezen. Eerlijk gezegd heeft het toen niet erg veel indruk op mij gemaakt. Zeven jaar geleden las ik The Amazing Adventures of Kavalier & Clay zo’n beetje in één ruk uit, met de voeten op de gloeiende verwarming en afwisselend een van onze katten op schoot, onder het boek. Daarom besloot ik dat ik dit boek toch nog mar weer eens een kans moest geven, voor ik zou beginnen in The Yiddish Policemen’s Union.
Deze roman wist me eigenlijk pas te pakken toen ik vorige week ziek in bed terechtkwam en ik de tijd nam (had) om rustig achter elkaar door te lezen. Toen ik dat eenmaal deed, kwam ik in een zelfde wervelwindachtige storm van gebeurtenissen terecht en was het gevoel dat ik geen touw aan de handelingen kon vastknopen ineens weg.
Bij deze herlezing viel me pas op met wat voor ironie Chabon over (aspirant)schrijvers en de hen omringende wereld van uitgevers, redacteuren en universiteitsmedewerkers schrijft. Dat uit zich in de (volgens mij ontroerende) manier waarop Chabon beschrijft hoe Tripp al jaren werkt aan een boek dat meer dan tweeduizend pagina’s bevat over de drie broers Wonder en hoe deze personages als het ware deel zijn gaan uitmaken van het “reële” leven van Tripp. Maar het uit zich ook in de manier waarop Chabon het literaire festival Wordfest beschrijft dat wordt gehouden in het weekend waarin Crabtree, de andere hoofdpersoon, Tripp bezoekt .
Zoals ik zei was dit boek een manier om het lezen van The Yiddish Policemen’s Union, waarover ik goede recensies in de kranten heb gelezen, maar waarover ook nogal negatieve recensies te vinden zijn, bijvoorbeeld hier op Flickr, uit te stellen. Het uiteindelijke plezier in dit boek heeft me gesterkt in de overtuiging dat The Yiddish Policemen’s Union echt binnenkort aan de beurt moet komen.
Nederlandse vertaling: Wonderboys.
Michael Chabon op Wikipedia (Engels)
Wonder Boys op Wikipedia (Engels)
Michael Chabon | The Final Solution
Michael Chabon | The Yiddish Policemen's Union
Michael Chabon | Gentlemen of the Road
Michael Chabon | Werewolves in Their Youth
flickr
Uit Wikipedia (bij gebrek aan flaptekst):
Pittsburgh professor and author Grady Tripp is working on an unwieldy 2,611 page manuscript that is meant to be the follow-up to his successful, award-winning novel The Land Downstairs, that was published seven years earlier. On the eve of a college-sponsored writers and publishers weekend called WordFest, two monumental things happen to Tripp: his wife walks out on him, and he learns that his mistress, who is also the chancellor of the college, Sara Gaskell, is pregnant with his child. To top it all off, Tripp finds himself involved in a bizarre crime involving one of his students, an alienated young writer named James Leer. During a party, Leer shoots and kills the chancellor's dog and steals her husband's prized Marilyn Monroe collectible: the jacket worn by the starlet on her wedding day to Joe DiMaggio.
Dit boek heb ik een jaar of twaalf geleden ook al gelezen. Eerlijk gezegd heeft het toen niet erg veel indruk op mij gemaakt. Zeven jaar geleden las ik The Amazing Adventures of Kavalier & Clay zo’n beetje in één ruk uit, met de voeten op de gloeiende verwarming en afwisselend een van onze katten op schoot, onder het boek. Daarom besloot ik dat ik dit boek toch nog mar weer eens een kans moest geven, voor ik zou beginnen in The Yiddish Policemen’s Union.
Deze roman wist me eigenlijk pas te pakken toen ik vorige week ziek in bed terechtkwam en ik de tijd nam (had) om rustig achter elkaar door te lezen. Toen ik dat eenmaal deed, kwam ik in een zelfde wervelwindachtige storm van gebeurtenissen terecht en was het gevoel dat ik geen touw aan de handelingen kon vastknopen ineens weg.
Bij deze herlezing viel me pas op met wat voor ironie Chabon over (aspirant)schrijvers en de hen omringende wereld van uitgevers, redacteuren en universiteitsmedewerkers schrijft. Dat uit zich in de (volgens mij ontroerende) manier waarop Chabon beschrijft hoe Tripp al jaren werkt aan een boek dat meer dan tweeduizend pagina’s bevat over de drie broers Wonder en hoe deze personages als het ware deel zijn gaan uitmaken van het “reële” leven van Tripp. Maar het uit zich ook in de manier waarop Chabon het literaire festival Wordfest beschrijft dat wordt gehouden in het weekend waarin Crabtree, de andere hoofdpersoon, Tripp bezoekt .
Zoals ik zei was dit boek een manier om het lezen van The Yiddish Policemen’s Union, waarover ik goede recensies in de kranten heb gelezen, maar waarover ook nogal negatieve recensies te vinden zijn, bijvoorbeeld hier op Flickr, uit te stellen. Het uiteindelijke plezier in dit boek heeft me gesterkt in de overtuiging dat The Yiddish Policemen’s Union echt binnenkort aan de beurt moet komen.
Nederlandse vertaling: Wonderboys.
Michael Chabon op Wikipedia (Engels)
Wonder Boys op Wikipedia (Engels)
Michael Chabon | The Final Solution
Michael Chabon | The Yiddish Policemen's Union
Michael Chabon | Gentlemen of the Road
Michael Chabon | Werewolves in Their Youth
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
