Henning Mankell – Depths. London, Vintage Books, 2007 (2), 518 pagina’s. Oorspronkelijke Zweedse titel: Djup, vertaald door Laurie Thompson. 2006 (1), 2004 (origineel)
October 1914: the destroyer Svea emerges from the Stockholm archipelago bearing south-south-east. On board is Lars Tobiasson-Svartman, a naval engineer charged with making depth soundings for the Swedish navy. He is obsessed with measurement and precision, instincts reflected in his comfortable but cold relationship with his wife. Close to where the soundings are taken, Lars rows out to a barren reef, presumed uninhabited, and discovers a young woman there. Despite her almost feral appearance, Sara stirs something in him. This mission is a success and the Svea returns to Gothenburg. Lars, however, remains haunted by this chance encounter, and feels compelled to return…
Dit is de eerste roman van Mankell die ik heb gelezen die niet de lotgevallen van Kurt Wallander behandelt. Het is een beklemmend, maar mateloos boeiend boek over een man, Lars Tobiasson-Svartman, die geobsedeerd is door afstanden: niet alleen in de letterlijke zin, bij het nauwkeurig vaststellen van de diepte van de zee of de letterlijke afstand tot een ander mens, maar ook in figuurlijke zin. Hij stelt iedere keer weer vast dat er een onmetelijke afstand is tussen zijn hem en zijn vrouw, die hij nauwelijks lijkt te kennen. Tegelijkertijd doet hij er alles aan om de afstand tot de mensen om hem heen te bewaren en als het enigszins kan groter te maken.
Tijdens een geheime missie, waarbij Tobiasson-Svartman een mogelijke nieuwe vaargeul moet peilen, stuit hij op een eiland dat onbewoond heet te zijn, maar dit niet is. Op dat eiland woont een vrouw alleen. Zij maakt iets in hem los, waardoor hij zijn streven naar afstand inruilt voor een streven naar nabijheid. Deze veranderde levensinstelling zet een reeks gebeurtenissen in gang, die niet ongedaan gemaakt kunnen worden en die tot een tot op zekere hoogte verrassend plot leiden.
Het knappe van dit boek zit ‘m voor mij in de manier waarop Mankell zijn hoofdpersoon benadert. Hij doet dat op zo’n manier, dat me ondanks de warmte een onaangenaam, kil gevoel bekroop. De diepte waarnaar de hoofdpersoon zoekt, lijkt onpeilbaar en zo lijken zijn karakter en zijn daden dat ook te zijn. Is hij slechts een kille, afstandelijke man of is hij als slachtoffer van een ongelukkige jeugd de verpersoonlijking van het kwade geworden? Laat hij zijn ware aard zien als hij zijn zelfbeheersing verliest, of juist als hij zich koste wat het kost probeert te beheersen?
Wat mij betreft heeft Mankell bewezen dat hij meer is dan alleen maar een begenadigd detectiveschrijver. Dit is een werk dat het verdient ook gelezen te worden door mensen die niet van het detectivegenre houden.
Henning Mankell op Wikipedia (Engels)
Henning Mankell | Het graf
Henning Mankell | De gekwelde man
Henning Mankell | De Chinees
Henning Mankell | Kennedy's brein
Henning Mankell | Italiaanse schoenen
Henning Mankell | Labyrint
flickr
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten