Александра Маринина - Взгляд из вечности. Книга вторая: Дорога. Москва, Эксмо, 2010, 416 страниц)
(Aleksandra Marinina - Vzglyad iz vechnosti. Kniga vtoraya: Doroga. Moskva, Eksmo, 2010, 416 pagina's)
Все не так просто, не так ладно в семейной жизни Родислава и Любы Романовых, начинавшейся столь счастливо. Какой бы идиллической ни казалась их семья, тайные трещины и скрытые изъяны неумолимо подтачивают ее основы. И Любе, и уж тем более Родиславу есть за что упрекнуть себя, в чем горько покаяться, над чем подумать бессонными ночами.
И с детьми начинаются проблемы, особенно с сыном. То обстоятельство, что фактически по их вине в тюрьме сидит невиновный человек, тяжким грузом лежит на совести Романовых. Так дальше жить нельзя - эта угловатая, колючая, некомфортная истина становится все очевидней.
Но Родислав и Люба даже не подозревают, как близки к катастрофе, какая тонкая грань отделяет супругов от того момента, когда все внезапно вскроется и жизнь покатится по совершенно непредсказуемому пути...
In april las ik het eerste deel van deze trilogie. Toen verheugde ik me erop om aan dit tweede deel en daarna het derde deel te kunnen beginnen. Zijn mijn hooggespannen verwachtingen uitgekomen?
Om maar direct met de deur in huis te vallen: nee, niet helemaal. Ik heb me in dit tweede deel enorm laten verblinden door mijn ergernis over het gedrag van de hoofdpersonут Rodislav en Lyuba. Rodislav gaat tijdenlang vreemd, Lyuba slikt het niet alleen, maar bedenkt ook nog eens manieren waarop hij zich aan zijn geliefde en andere kinderen kan wijden, ze vertelt leugentjes om bestwil zodat hij weg kan blijven en ze slikt haar verdriet over de situatie in. Goed, zij heeft op het moment dat hierover afspraken werden gemaakt zelf ook een ander, maar die liefde strandt al snel als blijkt dat de jongeman in kwestie een leeghoofd is. En Rodislav mag zijn relatie gewoon voortzetten.
Beide ouders doen ook hun uiterste best om hun snel ontsporende zoon de hand boven het hoofd te houden en om hem uit de handen van justitie te houden. Over beide zaken heb ik mij vreselijk over opgewonden, zo erg dat ik de personages in het boek wilde toeschreeuwen dat ze toch eens moesten ophouden met die poppenkast.
Het zou logisch lijken om dan maar niet verder te lezen. Toch heeft dit deel ook zo zijn kwaliteiten. De rol van de fabelfiguren de Steen, de Raaf, de Slang en de Wind zijn minder overheersend dan in het eerste deel. Marinina gebruikt hen ook hier weer om de gebeurtenissen te duiden, en ook dit keer is niet alles even duidelijk. Er blijkt iemand te zijn die op het welzijn van de leden van het gezin let. Maar, wie het is en waarom hij dat doet, wordt niet duidelijk in dit deel.
Interessant is ook dat we met dit deel zijn aangeland in de laatste jaren van de Sovjet-Unie. Marinina beschrijft onder andere de Olympische Spelen in Moskou en de dood van de immens populaire acteur en zanger Vysotskiy tijdens die Spelen in 1980, de dood van Brezjnev, Andropov en Tsjernenko. Het meest aandacht besteedt Marinina aan de gevolgen van glasnost' en perestrojka, de verwarring die dit oproept bij ouderen, de ineenstorting van de economie en het nijpende gebrek aan zo ongeveer alles dat daarbij hoort. Een interessante mix van fictie en feiten.
Toch neemt dit niet weg dat ik bij het lezen van het tweede deel nogal eens het gevoel kreeg dat ik een soap op papier volgde. Dat de fabelfiguren steeds over het 'kijken van een serie' spreken, hielp daarbij niet echt.
Александра Маринина | Взгляд из вечности: Ад
Александра Маринина | Взгляд из вечности: Благие намерения
Александра Маринина | Все не так
Александра Маринина (Russisch)
flickr
Posts tonen met het label 13-10-2010. Alle posts tonen
Posts tonen met het label 13-10-2010. Alle posts tonen
zaterdag 23 oktober 2010
woensdag 13 oktober 2010
Donna Leon | Death at La Fenice
Donna Leon - Death at La Fenice The First Guido Brunetti Mystery. New York, Harper Torch, z.j., 278 pagina's. 1992 (1).
There is little violent crime in Venice, a serenely beautiful floating city of mystery and magic, history and decay. But the evil that does occasionally rear its head is the jurisdiction of Guido Brunetti, the suave, urbane vice-commissario of police and a genius at detection. Now all of his admirable abilities must come into play in the deadly affair of Maestro Helmut Wellauer, a world-renowned conductor who died painfully from cyanide poisoning during an intermission at La Fenice.
But as the investigation unfolds, a chilling picture slowly begins to take shape - a detailed portrait of revenge painted with vivid strokes of hatred and shocking depravity. And the dilemma for Guido Brunetti will not be finding a murder suspect, but rather narrowing the choices down to one.
Vriendin F. raadde mij de boeken van Donna Leon over inspecteur Guido Brunetti aan. Een welkom advies, nu er geen nieuwe boeken meer zullen verschijnen waarin Kurt Wallander de hoofdrol speelt. Death at La Fenice is de eerste roman uit een hele serie, dus mijn idee was dat ik de komende tijd even zoet zou zijn op detectivegebied, zou het klikken tussen Brunetti en mij.
Brunetti onderzoekt in deze eerste roman de zelfmoord van een wereldberoemde dirigent in het La Fenice Operatheater in Venetië. Dankzij Brunetti's onbekendheid met de operawereld en de uitleg die hij gaandeweg krijgt, is het verhaal ook goed te volgen als je niet bekend bent met opera's.
Brunetti onderzoekt vooral door te praten, met familieleden en werknemers van het slachtoffer, maar ook met mensen die hem moeten inlichten over de muziekwereld en die het karakter en verleden van het slachtoffer moeten duiden. En daar neemt hij de tijd voor. Dat geeft deze roman een prettig verteltempo.
Leon neemt tevens ruim de tijd om de stad Venetië te beschrijven, als Brunetti door de stad loopt of vaart. Voor mensen die Venetië kennen lijkt me dat een feest van herkenning.
Verder voldoet Brunetti in bijna alles aan het clichébeeld van een detective. Hij worstelt met een moeilijke chef, die graag zelf met de eer van een opgeloste zaak gaat strijken maar hem niet bijstaat als het moeilijk wordt. Brunetti is weliswaar gelukkig getrouwd en heeft twee kinderen, maar hij heeft nogal eens moeite zijn vrouw te begrijpen. Ook zijn opstandige zoon bezorgt hem moeilijke momenten. Tel daarbij zijn angst voor zijn steenrijke schoonouders op en dan is ook het gezinsleven van Brunetti toch niet helemaal vlekkeloos. Precies zoals het hoort dus.
Tot slot, het mag gezegd worden: ik was ervan overtuigd dat het plot anders zou zijn dan het uiteindelijk bleek te zijn. Al met al een lekker prettig lezend boek, met een verrassend plot. Dat smaakt naar meer!
Donna Leon | Fatalità
Donna Leon | Nobiltà
Donna Leon | Een stille dood
Donna Leon | Acqua alta
Donna Leon | Salto Mortale
Donna Leon | De dood draagt rode schoenen
Donna Leon | Duister glas
Donna Leon | Dood in den vreemde
Donna Leon op Wikipedia (Engels)
Death at La Fenice op Wikipedia (Engels)
flickr
There is little violent crime in Venice, a serenely beautiful floating city of mystery and magic, history and decay. But the evil that does occasionally rear its head is the jurisdiction of Guido Brunetti, the suave, urbane vice-commissario of police and a genius at detection. Now all of his admirable abilities must come into play in the deadly affair of Maestro Helmut Wellauer, a world-renowned conductor who died painfully from cyanide poisoning during an intermission at La Fenice.
But as the investigation unfolds, a chilling picture slowly begins to take shape - a detailed portrait of revenge painted with vivid strokes of hatred and shocking depravity. And the dilemma for Guido Brunetti will not be finding a murder suspect, but rather narrowing the choices down to one.
Vriendin F. raadde mij de boeken van Donna Leon over inspecteur Guido Brunetti aan. Een welkom advies, nu er geen nieuwe boeken meer zullen verschijnen waarin Kurt Wallander de hoofdrol speelt. Death at La Fenice is de eerste roman uit een hele serie, dus mijn idee was dat ik de komende tijd even zoet zou zijn op detectivegebied, zou het klikken tussen Brunetti en mij.
Brunetti onderzoekt in deze eerste roman de zelfmoord van een wereldberoemde dirigent in het La Fenice Operatheater in Venetië. Dankzij Brunetti's onbekendheid met de operawereld en de uitleg die hij gaandeweg krijgt, is het verhaal ook goed te volgen als je niet bekend bent met opera's.
Brunetti onderzoekt vooral door te praten, met familieleden en werknemers van het slachtoffer, maar ook met mensen die hem moeten inlichten over de muziekwereld en die het karakter en verleden van het slachtoffer moeten duiden. En daar neemt hij de tijd voor. Dat geeft deze roman een prettig verteltempo.
Leon neemt tevens ruim de tijd om de stad Venetië te beschrijven, als Brunetti door de stad loopt of vaart. Voor mensen die Venetië kennen lijkt me dat een feest van herkenning.
Verder voldoet Brunetti in bijna alles aan het clichébeeld van een detective. Hij worstelt met een moeilijke chef, die graag zelf met de eer van een opgeloste zaak gaat strijken maar hem niet bijstaat als het moeilijk wordt. Brunetti is weliswaar gelukkig getrouwd en heeft twee kinderen, maar hij heeft nogal eens moeite zijn vrouw te begrijpen. Ook zijn opstandige zoon bezorgt hem moeilijke momenten. Tel daarbij zijn angst voor zijn steenrijke schoonouders op en dan is ook het gezinsleven van Brunetti toch niet helemaal vlekkeloos. Precies zoals het hoort dus.
Tot slot, het mag gezegd worden: ik was ervan overtuigd dat het plot anders zou zijn dan het uiteindelijk bleek te zijn. Al met al een lekker prettig lezend boek, met een verrassend plot. Dat smaakt naar meer!
Donna Leon | Fatalità
Donna Leon | Nobiltà
Donna Leon | Een stille dood
Donna Leon | Acqua alta
Donna Leon | Salto Mortale
Donna Leon | De dood draagt rode schoenen
Donna Leon | Duister glas
Donna Leon | Dood in den vreemde
Donna Leon op Wikipedia (Engels)
Death at La Fenice op Wikipedia (Engels)
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
