Александра Маринина - Взгляд из вечности. Книга третья: Ад. Москва, Эксмо, 2010, 480 страниц)
(Aleksandra Marinina - Vzglyad iz vechnosti. Kniga tret'ya: Ad. Moskva, Eksmo, 2010, 480 pagina's)
Где же ангел-хранитель семьи Романовых, оберегавший их долгие годы от всяческих бед и несчастий? Все, что так тщательно выстраивалось годами, в одночасье рухнуло, как карточный домик. Ушли близкие люди, за сыном охотятся явные уголовники и он скрывается неизвестно где, совсем чужой стала дочь. Горечь и отчаяние поселились в душах Родислава и Любы. Ложь, годами разъедавшая их семейный уклад, окончательно победила: они оказались на руинах собственной, казавшейся такой счастливой и гармоничной, жизни. И никакие внешние - такие никчемные! - признаки успеха и благополучия не могут их утешить. Что они могут противопоставить жесткой и неприятной правде о самих себе? Опять какую-нибудь утешающую ложь? Но они больше не хотят и не могут прятаться от самих себя, продолжать своими руками превращать жизнь в настоящий ад. И все же вопреки всем внешним обстоятельствам они всегда любили друг друга, и неужели это не поможет им преодолеть любые, даже самые трагические испытания?
Omdat het tweede deel van deze trilogie me nogal zwaar viel, leek het me verstandig om maar direct te beginnen aan het derde deel. Anders zou het zo maar kunnen gebeuren dat ik deze trilogie niet zou uitlezen. Het grootste struikelblok van het tweede deel was, dat de hoofdpersonages op zo’n onuitstaanbare manier een potje van hun persoonlijke leven maakten en tegelijkertijd de schone schijn wilden ophouden. Hoe vergaat het ze in dit deel?
Daar kan ik kort over zijn: het zit ze niet mee. Geheimen komen uit, gezinsleden overlijden en gaandeweg blijkt dat Rodislav en Lyuba zich onnodig in allerlei bochten hebben gewrongen om een buurmeisje en haar grootmoeder te helpen nadat de moeder van het meisje vermoord is en haar vader voor die moord werd veroordeeld. Ik zal het maar eerlijk bekennen: ik had nogal eens de neiging om hardop 'Boontje komt om zijn loontje' te roepen. De Nederlandse vertaling van het woord Ад (Ad) uit de titel is niet voor niets 'hel'...
Toch heb ik dit derde deel niet alleen gelezen om mijn gevoel van rechtvaardigheid te herstellen. Dit deel beslaat de periode waarin de Sovjet-Unie uiteenvalt, de acht jaren onder Jeltsin en de acht jaren onder Putin. Dat zijn jaren die ik mij goed herinner, omdat ik ze bewust heb meegemaakt, ik een bovenmatige interesse heb voor Rusland en ik tijdens sommige gebeurtenissen in Rusland was.
Marinina beschrijft de onzekerheid na dat uiteenvallen, de economische en sociale kansen die de nieuw tijd bood, de manier waarop de grenzen tussen de boven- en onderwereld steeds meer vervagen, maar ook de gevolgen van de economische hervormingen en verschillende economische crisissen tijdens de jaren 1990. Daarop volgt een nieuwe onzekerheid: de aanslagen op de Twin Towers in New York, maar vooral ook talloze terroristische aanslagen in Rusland zelf, zoals de gijzeling van de school in Beslan in 2004. Verder komen er ander memorabele momenten voorbij, zoals de voetbalwedstrijd van Rusland tegen Nederland in de kwartfinale van het Europees Kampioenschap 2008. Bijzonder om dit soort dingen die nog op mijn netvlies gebrand staan zo verwerkt te zien worden in fictie.
Ook wordt in dit deel eindelijk onthuld wie er zo op cruciale momenten op het gezin van Rodislav en Lyuba past, om hen voor rampspoed te behoeden.
Toch heb ik dit boek met een teleurgesteld gevoel dichtgeslagen. Dat komt doordat de fabelfiguur De Steen op de laatste bladzijden toegeeft dat hij heeft net gedaan wat drie delen lang niet mocht: het lot van de hoofdpersonen veranderen, omdat dat leuker is voor de kijker (lezer). Ik voelde me wat bekocht, alsof wij als lezers na meer dan 1000 bladzijden niet zonder een positief Hollywoodeinde zouden kunnen.
Александра Маринина | Взгляд из вечности: Дорога
Александра Маринина | Взгляд из вечности: Благие намерения
Александра Маринина | Все не так
Александра Маринина (Russisch)
flickr
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Waar is toch de beschermengel van het gezin Romanov, die hen al die jaren heeft gered van allerlei rampen en ongelukken? Alles wat jarenlang zo zorgvuldig is opgebouwd, is in één moment ineengestort, als een kaartenhuis. Geliefde mensen gaan weg, serieuze misdadigers jagen op de zoon en het is niet bekend waar hij zich voor hen verstopt houdt, de dochter is totaal vervreemd van het gezin. Verbittering en wanhoop nestelen zich in de harten van Rodislav en Lyuba. De leugen, die hun gezin jarenlang heeft beheerst, heeft definitief gewonnen: zij bevinden zich te midden van de ruïnes van hun eigen leven, dat zo gelukkig en harmonisch leek. De uiterlijke kenmerken van succes en welvaart – die er niet toe doen – bieden geen troost. Wat kunnen zij tegenover de wrede en ongemakkelijke waarheid over henzelf stellen? Weer een of andere troostende leugen? Maar zij kunnen en willen zich niet meer voor zichzelf verbergen, en gaan door hun leven met eigen handen in een echte hel te veranderen. En toch hebben ze, ondanks alle externe omstandigheden, steeds van elkaar gehouden, en zou dat dan toch niet helpen om welke kwellingen, zelfs de meest tragische, dan ook te overwinnen?
BeantwoordenVerwijderen