Ellen Litman | The Last Chicken in America

Ellen Litman - The Last Chicken in America A Novel in Stories. New York, W.W. Norton & Company Inc, 2007, 236 pagina's.

Twelve linked, wryly humorous stories about an unforgettable cast of Russian-Jewish immigrants trying to assimilate in a new world.

Masha is juist out of high school when her family arrives in Squirrel Hill, Pittsburgh. With touching lightheartedness and tremendous humor, the stories in this book trace her struggles and those of other Russians in the community to find their place in the new society-seniors alienated from their children, spouses trying to hold their families together while grappling with unemployment and depression, young adults searching for love. In "Dancers" the home of a married couple is invaded by a pair of hedonistic and financially unstable performers. The hero of "The Trajectory of Frying Pans" falls for a coworker who may or may not be trapped in a green-card marriage. In "About Kamyshinskiy" a man, living under the scrutiny of his daughters and neighbors, tries to start over after the death of this wife. The Last Chicken in America is an impressive debut about the sometimes painful, sometimes hilarious collision of cultures, religions, and generations in contemporary America.


Het was al weer een tijdje geleden dat ik een boek las van een van oorsprong Russische schrijver, die niet in zijn of haar moedertaal schrijft.

Deze verhalenbundel van Ellen Litman draagt de ondertitel "een roman in verhalen" en dat is het inderdaad. Alle verhalen spelen zich af in de wijk Squirel Hill in Pittsburgh, waar een grote gemeenschap Russen woont. Voor de Amerikaanse buitenwereld zijn zij allen gelijk, maar voor de Russen onderling bestaat er een groot onderscheid tussen Joodse Russen en "gewone" Russen.

De hoofdpersonen van de verhalen zijn allen Joods-Russische; zij duiken in elkaars verhalen op. Ze zijn naar de Verenigde Staten vertrokken om te ontsnappen aan discriminatie en economische malaise, hoewel de meesten niet actief gelovig zijn. Eenmaal aangekomen blijkt de vervulling van de Amerikaanse droom verder weg dan ooit te zijn. Er volgens Engelse lessen en nieuwe opleidingen (iets met computers, dan zit je altijd goed, en niet iets met literatuur, laat staan Russische literatuur), maar ouders verliezen de greep op het leven van hun kinderen of raken zelf op drift, de dochters raken maar niet aan de man of er volgen depressies en andere ziektes.

De verhalen bevatten veel verwijzingen naar Russische literatuur en muziek, Russisch eten en de Russische kijk op het bestaan. Ben je met die zaken bekend, dan is het een feest der herkenning, ben je er niet mee bekend, dan zal het denk ik wat exotisch aandoen. Dat is wellicht ook de bedoeling van de schrijfster geweest, omdat er geen verklarende woordenlijst in het boek is opgenomen.

Litman schrijft met ironische humor, die me soms zelfs wat melancholisch maakte. Dat past precies bij het thema van de verhalen – de ontwortelde immigrant, die bijna wanhopig naar houvast zoekt. Kristien Hemmerechts noemde de verhalen in de Volkskrant "te Amerikaans", "ietwat glad". Zo heb ik deze bundel niet ervaren. Vorm zelf een oordeel, als je graag in het Engels leest, zou ik zeggen!

Ik las een gesigneerd exemplaar

Ellen Litman (Engels)

flickr