Martin Cruz Smith – Havana Bay . London, PAN Books, 2007, 453 pagina's. 1999 (1)
Across the bay a golden dome seemed to burst into flame, and the houses of the Malecón started to express their unlikely colors of lemon, rose, royal purple, aquamarine. It really was a lovely city, he thought.
When the corpse of a Russian is hauled from the oily waters of Havana Bay, Arkady Renko comes to Cuba to indentify the body. Looking for the killer, he discovers a city of faded loneliness, unexpected danger, and bewildering contradictions. In this place where all things Russian are despised, where Hemingway fished and the KGB flourished, where the hint of music is always in the air, Arkady finds a trail of deceit that reaches halfway around the world – and a reason to relish his own life again.
Arkady Renko, de hoofdpersoon van inmiddels zes thrillers van Cruz Smith, komt in deze vijfde thriller terecht op Cuba. In dit boek word je dus als lezer niet getrakteerd op beschrijvingen van de koude Sovjet-Unie of het huidige nog steeds koude Rusland, maar op een beschrijving van hoe het leven in Cuba moet zijn. Voor iemand zoals ik, die nog nooit op Cuba is geweest, was het een vreemde ervaring om over communisme in zo'n warm klimaat te lezen. Dat ik het boek las in de week waarin werd aangekondigd dat Fidel Castro de macht zou overdragen aan zijn broer, was dan ook bijzonder.
Het boek is onderhoudend geschreven en het plot is spannend, maar niet zo ontzettend ingewikkeld als in Gorky Park. Dit boek las daardoor makkelijker. Nu kan dat laatste ook komen doordat ik nu veel minder last heb van Pfeifferachtige vermoeidheid dan toen ik Gorky Park las. Dit is in zijn genre zeker een goed boek, denk ik, en kan uitstekend gelezen worden op een warm strand. Maar liever niet op Cuba, denk ik!
Martin Cruz Smith | Wolves Eat Dogs
Martin Cruz Smith | Red Square
Martin Cruz Smith | Polar Star
Martin Cruz Smith | Gorky Park
Martin Cruz Smith op Wikipedia (Engels)
Arkady Renko op Wikipedia (Engels)
flickr
vrijdag 29 februari 2008
zondag 24 februari 2008
Андрей Курков | Пикник на льду
Андрей Курков – Пикник на льду. Санкт-Петербург, АМФОРА, 2006. 2001 (1)
Andrey Kurkov – Piknik na l’du. Sankt-Peterburg, AMFORA, 2006. 2001 (1)
NB! Романы Андрея Куркова переведены на 22 языка. По сценариям Андрея Куркова снято около 20 художественных, короткометражных и телевизионных фильмов.
Суммарный тираж книг Андрея Куркова превышает 4 000 000 экземпляров!!!
Своим романом «Пикник на льду» о киевксих приключениях литератора Виктора и пингвина Миши украинский писатель Андрей Курков покорил мировую литературу. Ему удалось найти удачную пропорцию смеси иронии, черного юмора, элементов сюрреализма и современной действительсности.
Viktor is een niet zo succesvolle schrijver, die een pinguïn in huis heeft genomen toen de dierentuin in Kiev de verzorging van deze dieren niet langer kon betalen. Een roman heeft Viktor nog nooit geschreven, en ook een kort verhaal schrijven is een bevalling.
Op een dag krijgt hij het voorstel om necrologieën te schrijven voor een Oekraïense krant. Necrologieën van mensen die nog niet overleden zijn. Eerst kan Viktor zelf bepalen over wie hij schrijft, maar al snel wordt hem opgedragen over wie hij moet schrijven. Als deze mensen vervolgens ook nog eens overlijden, begint er een voor Viktor bevreemdend spel om te overleven.
Dit boek is in veel talen vertaald. Wat Willem Weststeijn betreft (zie deze pagina op bol.com) had het niet in het Nederlands vertaald hoeven te worden. Ik ben het daar niet mee eens.
Weststeijns verwijt is dat het een oppervlakkig boek is met een onwaarschijnlijk plot zonder diepgang. Je vindt in dit boek inderdaad geen filosofische bespiegelingen die bladzijden lang duren, zoals bij de Russische klassieke schrijvers. Kurkov (een scenarioschrijver) gebruikt daarentegen heel veel dialoog, waardoor het boek vlot leest. Je zou haast zeggen: het is een boek van onze tijd.
De gebeurtenissen zijn inderdaad absurd te noemen. Ik geloof dat de auteur hier bewust voor heeft gekozen. Absurditeit is een instrument om de vervreemdende en beangstigende atmosfeer van de wilde jaren '90 – toen er voortdurend allerlei afrekeningen plaatsvonden – in de voormalige Sovjet-Unie weer te geven. Dat geldt ook voor de zwarte humor die je in het boek tegenkomt.
Verder kun je het boek als een kritiek op het politieke en openbare leven in Oekraïne tijdens die wilde jaren '90 zien. Viktors reactie op die absurde gebeurtenissen – de kop in het stand steken, zich terugtrekken in zijn schijnbaar veilige huis – lijkt de grootste kans op overleven te bieden in zo'n maatschappij. Tot diezelfde maatschappij je huis binnendringt.
Wat mij betreft is het een boek dat wel de moeite van het lezen waard is. Dat je dan niet à la Tolstoj of Dostojevski filosofisch onderwezen wordt, moet je maar voor een keer op de koop toe nemen...
Andrey Kurkov op Wikipedia (Engels)
Death and the Penguin op Wikipedia (Engels) --WARNING: SPOILER--
Андрей Курков | Тонкая математика страсти
Андрей Курков | Закон улитки
Андрей Курков | Последняя любовь президента
flickr
Andrey Kurkov – Piknik na l’du. Sankt-Peterburg, AMFORA, 2006. 2001 (1)
NB! Романы Андрея Куркова переведены на 22 языка. По сценариям Андрея Куркова снято около 20 художественных, короткометражных и телевизионных фильмов.
Суммарный тираж книг Андрея Куркова превышает 4 000 000 экземпляров!!!
Своим романом «Пикник на льду» о киевксих приключениях литератора Виктора и пингвина Миши украинский писатель Андрей Курков покорил мировую литературу. Ему удалось найти удачную пропорцию смеси иронии, черного юмора, элементов сюрреализма и современной действительсности.
Viktor is een niet zo succesvolle schrijver, die een pinguïn in huis heeft genomen toen de dierentuin in Kiev de verzorging van deze dieren niet langer kon betalen. Een roman heeft Viktor nog nooit geschreven, en ook een kort verhaal schrijven is een bevalling.
Op een dag krijgt hij het voorstel om necrologieën te schrijven voor een Oekraïense krant. Necrologieën van mensen die nog niet overleden zijn. Eerst kan Viktor zelf bepalen over wie hij schrijft, maar al snel wordt hem opgedragen over wie hij moet schrijven. Als deze mensen vervolgens ook nog eens overlijden, begint er een voor Viktor bevreemdend spel om te overleven.
Dit boek is in veel talen vertaald. Wat Willem Weststeijn betreft (zie deze pagina op bol.com) had het niet in het Nederlands vertaald hoeven te worden. Ik ben het daar niet mee eens.
Weststeijns verwijt is dat het een oppervlakkig boek is met een onwaarschijnlijk plot zonder diepgang. Je vindt in dit boek inderdaad geen filosofische bespiegelingen die bladzijden lang duren, zoals bij de Russische klassieke schrijvers. Kurkov (een scenarioschrijver) gebruikt daarentegen heel veel dialoog, waardoor het boek vlot leest. Je zou haast zeggen: het is een boek van onze tijd.
De gebeurtenissen zijn inderdaad absurd te noemen. Ik geloof dat de auteur hier bewust voor heeft gekozen. Absurditeit is een instrument om de vervreemdende en beangstigende atmosfeer van de wilde jaren '90 – toen er voortdurend allerlei afrekeningen plaatsvonden – in de voormalige Sovjet-Unie weer te geven. Dat geldt ook voor de zwarte humor die je in het boek tegenkomt.
Verder kun je het boek als een kritiek op het politieke en openbare leven in Oekraïne tijdens die wilde jaren '90 zien. Viktors reactie op die absurde gebeurtenissen – de kop in het stand steken, zich terugtrekken in zijn schijnbaar veilige huis – lijkt de grootste kans op overleven te bieden in zo'n maatschappij. Tot diezelfde maatschappij je huis binnendringt.
Wat mij betreft is het een boek dat wel de moeite van het lezen waard is. Dat je dan niet à la Tolstoj of Dostojevski filosofisch onderwezen wordt, moet je maar voor een keer op de koop toe nemen...
Andrey Kurkov op Wikipedia (Engels)
Death and the Penguin op Wikipedia (Engels) --WARNING: SPOILER--
Андрей Курков | Тонкая математика страсти
Андрей Курков | Закон улитки
Андрей Курков | Последняя любовь президента
flickr
zondag 17 februari 2008
Полина Дашкова | Игра во мнения
Полина Дашкова - Игра во мнения Москва, Астрель/АСТ, 2006г.
Polina Dashkova - Igra vo mneniya Moskva, Astrel'/AST, 2006.
Полина Дашкова завоевала принзнание читателей и на родине и за рубежом. Ее произведения увлекательны и достоверны. Герои ее книг - это живые человеческие характеры со сложными отношениями. Сюжет всегда развивается многослойно и держит в напряжении до последней страницы. И не важно, что она предлагает читателю - большой роман или повесть, в конце всё равно жаль, что книга уже прочитана.
Dit boek is een cadeautje van mijn schoonmoeder, omdat zij weet dat ik graag detectives van Dashkova lees. Dit is echter een verzameling van zes korte verhalen. Vijf verhalen hebben een detective-achtig plot. Door de verschillen in de lengte van de verhalen is het ene plot ingewikkelder dan het andere, maar alle verhalen zijn zeer leesbaar.
Het eerste, kortste verhaal wijkt af van de andere verhalen. Het is een pleidooi van de schrijfster voor haar eigen oeuvre, en voor dat van andere auteurs wier boeken in grote oplagen worden gedrukt. volgens Dashkova heerst er In Rusland onder critici en jury's van literatuurprijzen het idee dat een grote oplage automatisch inhoudt dat het een slecht boek is. Nu wordt er inderdaad veel pulp (waaronder detectives) in enorme oplagen gedrukt, maar zoals ik hier al eerder heb gezegd ben ik er zelf van overtuigd dat niet alle Russische detectives waardeloos geschreven zijn. Een pleidooi naar mijn hart dus!
Polina Dashkova bij uitgeverij De Bezige Bij
Полина Дашкова | Чувство реальности
flickr
Polina Dashkova - Igra vo mneniya Moskva, Astrel'/AST, 2006.
Полина Дашкова завоевала принзнание читателей и на родине и за рубежом. Ее произведения увлекательны и достоверны. Герои ее книг - это живые человеческие характеры со сложными отношениями. Сюжет всегда развивается многослойно и держит в напряжении до последней страницы. И не важно, что она предлагает читателю - большой роман или повесть, в конце всё равно жаль, что книга уже прочитана.
Dit boek is een cadeautje van mijn schoonmoeder, omdat zij weet dat ik graag detectives van Dashkova lees. Dit is echter een verzameling van zes korte verhalen. Vijf verhalen hebben een detective-achtig plot. Door de verschillen in de lengte van de verhalen is het ene plot ingewikkelder dan het andere, maar alle verhalen zijn zeer leesbaar.
Het eerste, kortste verhaal wijkt af van de andere verhalen. Het is een pleidooi van de schrijfster voor haar eigen oeuvre, en voor dat van andere auteurs wier boeken in grote oplagen worden gedrukt. volgens Dashkova heerst er In Rusland onder critici en jury's van literatuurprijzen het idee dat een grote oplage automatisch inhoudt dat het een slecht boek is. Nu wordt er inderdaad veel pulp (waaronder detectives) in enorme oplagen gedrukt, maar zoals ik hier al eerder heb gezegd ben ik er zelf van overtuigd dat niet alle Russische detectives waardeloos geschreven zijn. Een pleidooi naar mijn hart dus!
Polina Dashkova bij uitgeverij De Bezige Bij
Полина Дашкова | Чувство реальности
flickr
vrijdag 8 februari 2008
Ingo Schulze | Handy
Ingo Schulze - Handy Dreizehn Geschichten in alter Manier Berlin, Berlin Verlag, 2007 (3). 2007 (1)
Silvester 1999, die Millennium-Nacht in Berlin. Frank Reichert begegnet auf der Silvesterfeier an der Schwelle zum neuen Jahrtausend Julia, seiner verlorenen großen Liebe. Seit der Trennung im Herbst 1989 wandelt er wie ein Fremder durchs Leben, fast unbeteiligt erlebt er den Erfolg seines florierenden Geschäfts. Nichts mehr kann ihn im Tiefsten berühren, über allem liegt Julias Schatten und die Möglichkeit eines anderen Lebens. So wird das Ende der Nacht zu einem Neubeginn, mit dem keiner gerechnet hat.
Zwischen Abschied und Aufbruch bewegen sich fast alle Figuren in Ingo Schulzes neuen Erzählungen. Oft reicht schon ein irritierender Blick, um das scheinbar harmonische Gefüge einer frischen Liebe, einer nachbarschaftlichen Bekanntschaft oder eines unbeschwerten Urlaubs aus den Angeln zu heben. Ob im Friseurladen in Manhattan, in einer Datscha im Berliner Umland – stets umgibt eine Atmosphäre diffuser Bedrohung die selbstgeschaffenen Fluchtorte. In diesen Heterotopien der Seligkeit behaupten sich Schulzes Protagonisten gegen eine ständig sich beschleunigende Welt, die mit ihren Fallstricken bis in die eigenen vier Wände reicht. Mit untrüglichem Gespür für tragikomische Situationen umkreist Ingo Schulze das Wesen der Liebe, das Ringen um Würde im Abschiednehmen und das Geschenk glückhafter Epiphanien mitten im Alltag.
Dit is de derde verhalenbundel van Schulze die ik heb gelezen. Zijn eerste bundels (33 Augenblicke des Glücks en Simple Storys) heb ik indertijd - nog in de vorige eeuw geloof ik - met heel veel plezier gelezen.
Toen ik deze bundel begon te lezen had ik hooggespannen verwachtingen en die zijn uitgekomen. Het zijn dertien totaal verschillende verhalen, waarbij de hoofdpersonen vaak de greep op zijn leven kwijt dreigt te raken, door iets wat zij zelf doen, of door gebeurtenissen waaraan ze ogenschijnlijk geen deel hebben, maar waardoor ze wel beïnvloed worden. Mooi worden de verhalen door de lichtvoetige toon van de vertellers en door het Duits van Schulze, dat mij als muziek in de oren klinkt.
Zijn roman Neue Leben ligt al een tijdje klaar. Het enige dat me er tot nu toe nog van heeft weerhouden om eraan te beginnen is dat het zo'n dik boek is dat je niet even makkelijk in bed leest!
Ingo Schulze | 33 Augenblicke des Glücks
Ingo Schulze (Duits)
Ingo Schulze op Wikipedia
flickr
Silvester 1999, die Millennium-Nacht in Berlin. Frank Reichert begegnet auf der Silvesterfeier an der Schwelle zum neuen Jahrtausend Julia, seiner verlorenen großen Liebe. Seit der Trennung im Herbst 1989 wandelt er wie ein Fremder durchs Leben, fast unbeteiligt erlebt er den Erfolg seines florierenden Geschäfts. Nichts mehr kann ihn im Tiefsten berühren, über allem liegt Julias Schatten und die Möglichkeit eines anderen Lebens. So wird das Ende der Nacht zu einem Neubeginn, mit dem keiner gerechnet hat.
Zwischen Abschied und Aufbruch bewegen sich fast alle Figuren in Ingo Schulzes neuen Erzählungen. Oft reicht schon ein irritierender Blick, um das scheinbar harmonische Gefüge einer frischen Liebe, einer nachbarschaftlichen Bekanntschaft oder eines unbeschwerten Urlaubs aus den Angeln zu heben. Ob im Friseurladen in Manhattan, in einer Datscha im Berliner Umland – stets umgibt eine Atmosphäre diffuser Bedrohung die selbstgeschaffenen Fluchtorte. In diesen Heterotopien der Seligkeit behaupten sich Schulzes Protagonisten gegen eine ständig sich beschleunigende Welt, die mit ihren Fallstricken bis in die eigenen vier Wände reicht. Mit untrüglichem Gespür für tragikomische Situationen umkreist Ingo Schulze das Wesen der Liebe, das Ringen um Würde im Abschiednehmen und das Geschenk glückhafter Epiphanien mitten im Alltag.
Dit is de derde verhalenbundel van Schulze die ik heb gelezen. Zijn eerste bundels (33 Augenblicke des Glücks en Simple Storys) heb ik indertijd - nog in de vorige eeuw geloof ik - met heel veel plezier gelezen.
Toen ik deze bundel begon te lezen had ik hooggespannen verwachtingen en die zijn uitgekomen. Het zijn dertien totaal verschillende verhalen, waarbij de hoofdpersonen vaak de greep op zijn leven kwijt dreigt te raken, door iets wat zij zelf doen, of door gebeurtenissen waaraan ze ogenschijnlijk geen deel hebben, maar waardoor ze wel beïnvloed worden. Mooi worden de verhalen door de lichtvoetige toon van de vertellers en door het Duits van Schulze, dat mij als muziek in de oren klinkt.
Zijn roman Neue Leben ligt al een tijdje klaar. Het enige dat me er tot nu toe nog van heeft weerhouden om eraan te beginnen is dat het zo'n dik boek is dat je niet even makkelijk in bed leest!
Ingo Schulze | 33 Augenblicke des Glücks
Ingo Schulze (Duits)
Ingo Schulze op Wikipedia
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
