Tom Finn - Westsiders: Stories from old Corner Brook, Newfoundland. Toronto, Petra Books, 2010 (2), 191 pagina's. 2010 (1).
Tom Finn was born and raised in the town of Corner Brook, Newfoundland. After working in Newbrunswick, Prince Edward Island and California, he took up residence in Ottawa. A retired federal public servant, Tom has always taken a keen interest in the affairs of his island homeland. He is especially interested in the transformation of the former British colony following the American 'invasion' in the 1940s, and the union with Canada in 1949.
Westsiders kreeg ik toegestuurd in het kade van het Early-Reviewersprogramma van LibraryThing. Het boek bevat negen korte verhalen, die alle in de jaren 1940 en 1950 spelen in kleine plaatsjes op het eiland Newfoundland. Ik had me voor dit boek aangemeld, omdat ik zo goed als niets weet over Newfoundland. Westsiders lezen leek me een mooi begin van enige kennis over dit eiland.
Ik geloof niet dat ik heel veel over Newfoundland heb geleerd. Dat mag je ook niet verwachten van een bundel korte verhalen - had ik maar een geschiedenisboek moeten lezen. Wel heb ik geleerd dat de kleine gemeenschappen die Finn beschrijft niet zo heel anders zijn dan de kleine gemeenschappen die wij hier in Nederland hebben. Iedereen let op elkaar en iedereen weet alles van elkaar én veroordeelt elkaar. Of het een waarheidsgetrouwe beschrijving is, kan ik niet beoordelen, maar voor iemand die zeventien jaar in een Achterhoeks dorp heeft gewoond, klinkt het allemaal erg plausibel.
Niet ieder verhaal raakte me evenzeer. Het meest zijn me Traveller en Mouse bijgebleven. Het eerste verhaal beschrijft hoe het komt dat een tot dan toe deugdzaam katholiek meisje wordt weggestuurd naar een 'school' op het vasteland, om te maskeren dat ze ongewenst zwanger is geraakt. Mouse beschrijft vanuit het perspectief van een nogal vreemde jongeman pogingen om 'aan de vrouw' te raken. Zijn redeneringen zijn tenenkrommend, maar Finn beschrijft ze erg mooi, vind ik.
Finnn schrijft in haast archaïsch Engels. Op de een of andere manier voelt dat goed, gecombineerd met het onderwerp van de verhalen. Ik vind Westsiders geen briljante bundel, maar ik ben zeker blij dat ik er dankzij Early Reviewers kennis mee heb kunnen maken. Al met al zeker geen onaardige bundel.
flickr
zaterdag 23 juli 2011
zondag 17 juli 2011
Elif Batuman | The Possessed
Elif Batuman - The Possessed: Adventures with Russian books and the people who read them. New York, Farrar, Straus and Giroux, 2010 (3), 296 pagina's. 2010 (1).
If you're going to read just one book about conference planning, Isaac Babel, Leo Tolstoy, boys' leg contests, giant apes, Uzbek poetry, the life of the mind, and resignation of the soul-seek no further: this is the book for you!!!
The Possessed draws on Elif Batuman's articles in The New Yorker, Harper's Magazine, and n+1 to tell the true story of one woman's intellectual and sentimental education and her many strange encounters with fellow scholars devoted - absurdly! melancholically! beautifully! - to the Russian classics.
De ondertitel van dit boek luidt Adventures with Russian books and the people who read them. Dat wijst je er direct al op, dat je hier niet met een doorsnee letterkundig werk van doen hebt. Batuman schrijft over Russische literatuur, maar ieder stuk is meer dan alleen een letterkundige beschouwing van een werk of stroming uit de Russische literatuur.
Batuman vermengt deze vorm van wetenschappelijke beschouwingen met heel persoonlijke zaken. Ze beschrijft haar eigen ervaringen als gewone student en PhD-student in de VS en over haar studiereizen in het kader van die studie naar Rusland en de voormalige Sovjetrepublieken. Batuman maakt gebruik van een ontwapenende zelfspot als zij zichzelf en de academische wereld in de VS beschrijft.
Zo ontstaat er een heel bijzondere mix van serieuze feiten en theorieën en situaties waarom je hardop kunt lachen. Batumans beschrijving van haar verblijf in Samarkand, bij mensen in huis, is ronduit hilarisch. Deze serie van drie stukken deed me erg denken aan de zomer van 1994, waarin ik een tijdje met vriendin F. bij een familie in Sint-Petersburg in huis zat. Samarkand en Sint-Petersburg liggen mijlenver uit elkaar, maar toch zijn de overeenkomsten haast angstaanjagend groot. Een bijzonder boek, dat – denk ik – ook interessant is als je wat minder bezeten bent van Russische literatuur dan ik.
Elif Batuman (Engels)
flickr
If you're going to read just one book about conference planning, Isaac Babel, Leo Tolstoy, boys' leg contests, giant apes, Uzbek poetry, the life of the mind, and resignation of the soul-seek no further: this is the book for you!!!
The Possessed draws on Elif Batuman's articles in The New Yorker, Harper's Magazine, and n+1 to tell the true story of one woman's intellectual and sentimental education and her many strange encounters with fellow scholars devoted - absurdly! melancholically! beautifully! - to the Russian classics.
De ondertitel van dit boek luidt Adventures with Russian books and the people who read them. Dat wijst je er direct al op, dat je hier niet met een doorsnee letterkundig werk van doen hebt. Batuman schrijft over Russische literatuur, maar ieder stuk is meer dan alleen een letterkundige beschouwing van een werk of stroming uit de Russische literatuur.
Batuman vermengt deze vorm van wetenschappelijke beschouwingen met heel persoonlijke zaken. Ze beschrijft haar eigen ervaringen als gewone student en PhD-student in de VS en over haar studiereizen in het kader van die studie naar Rusland en de voormalige Sovjetrepublieken. Batuman maakt gebruik van een ontwapenende zelfspot als zij zichzelf en de academische wereld in de VS beschrijft.
Zo ontstaat er een heel bijzondere mix van serieuze feiten en theorieën en situaties waarom je hardop kunt lachen. Batumans beschrijving van haar verblijf in Samarkand, bij mensen in huis, is ronduit hilarisch. Deze serie van drie stukken deed me erg denken aan de zomer van 1994, waarin ik een tijdje met vriendin F. bij een familie in Sint-Petersburg in huis zat. Samarkand en Sint-Petersburg liggen mijlenver uit elkaar, maar toch zijn de overeenkomsten haast angstaanjagend groot. Een bijzonder boek, dat – denk ik – ook interessant is als je wat minder bezeten bent van Russische literatuur dan ik.
Elif Batuman (Engels)
flickr
woensdag 13 juli 2011
Markus Zusak | The Book Thief
Markus Zusak - The Book Thief. London, Black Swan, 2007 (23), 554 pagina's. 2007 (1, Verenigd Koninkrijk), 2005 (1).
1939. Nazi Germany. The country is holding its breath. Death has never been busier.
Liesel, a nine-year-old girl, is living with a foster family on Himmel Street. Her parents have been taken away to a concentration camp. Liesel steals books. This is her story and the story of the inhabitants of her street when the bombs begin to fall.
The Book Thief werd mij door iemand aangeraden, maar ik weet helaas niet meer door wie. En dat is jammer, want die persoon zou ik graag willen bedanken voor de tip.
Over de inhoud van The Book Thief is al heel veel geschreven door laaiend enthousiaste lezers, dus dat ga ik hier niet navertellen. Het boek heeft me om verschillende redenen geraakt.
In de eerste plaats is er de nadruk op het feit dat niet alle Duitsers fanatieke nazi's waren. Door de Duitsers ook als slachtoffers en tegenstanders van het nazi-regime te portreteren deed The Book Thief me wel wat aan Julia Francks Die Mittagsfrau denken. Alleen is dat nadrukkelijk een roman voor volwassenen, en speelt het ook voor en na de tijd van Nazi-Duitsland. Beide boeken openen je de ogen, dagen je uit om te rekenen met de vooroordelen over 'de foute Duitsers' waarmee wij hier in Nederland in aanraking komen.
Zusak heeft vertelt het verhaal vanuit het perspectief van de Dood. Daarmee kan hij allerlei historische feiten presenteren zonder dat deze de draad van het verhaal onderbreken. Ook laat Zusak de Dood voortdurend vooruitwijzen, soms zelfs verklappen wat er zal gebeuren. Daar heb ik over het algemeen een hekel aan, maar het werkt in deze roman wel. De Dood vertelt een angstaanjagende bladzijde uit de wereldgeschiedenis, maar spreekt daarbij tevens over de sympathie die het meisje Liesel bij hem wekt, waardoor hij haar ontwikkeling liefdevol volgt en aan ons vertelt.
Een ander interessant gegeven is de grote rol die boeken spelen in het leven van Liesel, van het letter voor letter leren lezen, via het op de muur schilderen van moeilijke woorden samen met haar stiefvader tot het obsessief lezen en herlezen van boeken die onder het nazi-regime niet zijn toegestaan en die zij desondanks toch uit de bibliotheek van de echtgenote van de burgemeester mee mag nemen. Ik las zelf als kind alles wat los en vast zat. Daarom vond ik het maar moeilijk om me voor te stellen hoe het is als je zo graag wilt lezen, terwijl je maar een beperkt aantal boeken tot je beschikking hebt, waarover je dan ook nog eens moet zwijgen.
The Book Thief blijkt bedoeld te zijn voor jong-volwassenen. Dat hindert de volwassen lezer echter niet. Integendeel, het thema is dan wel heel serieus, maar de opmaak van het boek is echt uitnodigend en speels. Op verschillende manieren een bijzonder boek dus, dat aanzet tot nadenken over het beeld dat je zelf hebt over wat goed en kwaad is.
Markus Zusak op Wikipedia
flickr
1939. Nazi Germany. The country is holding its breath. Death has never been busier.
Liesel, a nine-year-old girl, is living with a foster family on Himmel Street. Her parents have been taken away to a concentration camp. Liesel steals books. This is her story and the story of the inhabitants of her street when the bombs begin to fall.
The Book Thief werd mij door iemand aangeraden, maar ik weet helaas niet meer door wie. En dat is jammer, want die persoon zou ik graag willen bedanken voor de tip.
Over de inhoud van The Book Thief is al heel veel geschreven door laaiend enthousiaste lezers, dus dat ga ik hier niet navertellen. Het boek heeft me om verschillende redenen geraakt.
In de eerste plaats is er de nadruk op het feit dat niet alle Duitsers fanatieke nazi's waren. Door de Duitsers ook als slachtoffers en tegenstanders van het nazi-regime te portreteren deed The Book Thief me wel wat aan Julia Francks Die Mittagsfrau denken. Alleen is dat nadrukkelijk een roman voor volwassenen, en speelt het ook voor en na de tijd van Nazi-Duitsland. Beide boeken openen je de ogen, dagen je uit om te rekenen met de vooroordelen over 'de foute Duitsers' waarmee wij hier in Nederland in aanraking komen.
Zusak heeft vertelt het verhaal vanuit het perspectief van de Dood. Daarmee kan hij allerlei historische feiten presenteren zonder dat deze de draad van het verhaal onderbreken. Ook laat Zusak de Dood voortdurend vooruitwijzen, soms zelfs verklappen wat er zal gebeuren. Daar heb ik over het algemeen een hekel aan, maar het werkt in deze roman wel. De Dood vertelt een angstaanjagende bladzijde uit de wereldgeschiedenis, maar spreekt daarbij tevens over de sympathie die het meisje Liesel bij hem wekt, waardoor hij haar ontwikkeling liefdevol volgt en aan ons vertelt.
Een ander interessant gegeven is de grote rol die boeken spelen in het leven van Liesel, van het letter voor letter leren lezen, via het op de muur schilderen van moeilijke woorden samen met haar stiefvader tot het obsessief lezen en herlezen van boeken die onder het nazi-regime niet zijn toegestaan en die zij desondanks toch uit de bibliotheek van de echtgenote van de burgemeester mee mag nemen. Ik las zelf als kind alles wat los en vast zat. Daarom vond ik het maar moeilijk om me voor te stellen hoe het is als je zo graag wilt lezen, terwijl je maar een beperkt aantal boeken tot je beschikking hebt, waarover je dan ook nog eens moet zwijgen.
The Book Thief blijkt bedoeld te zijn voor jong-volwassenen. Dat hindert de volwassen lezer echter niet. Integendeel, het thema is dan wel heel serieus, maar de opmaak van het boek is echt uitnodigend en speels. Op verschillende manieren een bijzonder boek dus, dat aanzet tot nadenken over het beeld dat je zelf hebt over wat goed en kwaad is.
Markus Zusak op Wikipedia
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
