Cormac McCarthy | The Road

Cormac McCarthy - The Road. London, Picador, 2006, 225 pagina's. 2006 (1).

A father and his young son walk alone through burned America. Nothing moves in the ravaged landscape save the ash on the wind. Their destination is the coast, although they don't know what, if anything, awaits them there. They have nothing but a pistol to defend themselves against the lawless bands that stalk the road, the clothes they are wearing, a cart of scavenged food - and each other.

The Road is the profoundly moving story of a journey. It boldly imagines a future in which no hope remains, but in which a father and a son, each the other's world entire, are sustained by love. Awesome in the totality of its vision, it is an unflinching meditation on the worst and the best that we are capable of: ultimate destructiveness, desperate tenacity, and the tenderness that keeps two people alive in the face of total devastation.


Ik had dit boek al sinds eind november in huis. Ik heb het geleend uit de bibliotheek, nadat het op een zondagmiddag in de Openbare Bibliotheek in Groningen in het kader van Zondagschrijvers in de bieb werd besproken door Arend Jan Wonink.

Zonder die aanbeveling zou ik het boek niet hebben geleend. Ik ben blij dat ik het wel geleend en gelezen heb, alhoewel ik ook blij ben dat ik het niet tijdens de feestdagen heb gelezen én dat het boek nu uit is.

McCarthy beschrijft de voettocht van een vader en zoon, die in een wereld na een allesverwoestende ramp of oorlog leven. De zoon is vlak na dat wat er gebeurd is geboren. Er was een echtgenote en moeder, maar die is inmiddels overleden, net als de meeste andere mensen op aarde. De zon schijnt nog maar nauwelijks, er groeit en bloeit niets meer en je ziet geen dieren meer, alles is bedekt met een laag as.

Vader en zoon zijn onderweg naar de kust. De vader hoopt dat ze daar meer kans op overleven hebben dan daar waar ze vandaan komen. Onderweg moeten ze voortdurend op hun hoede zijn, omdat zij weliswaar 'good guys' zijn, maar de anderen, dat zijn toch vaak de 'bad guys'.

Eerst maar een paar negatieve dingen. McCarthy gebruikt weliswaar punten en komma’s, maar laat overal consequent aanhalingstekens weg als hij directe rede gebruikt. Ik vind dat heel vervelend lezen.

Ook vond ik het een ontgoocheling, dat McCarthy er na een spannend einde toch voor kiest om het boek af te sluiten met een paar bladzijden waaruit je de conclusie kunt trekken dat de 'good guys' toch winnen. Dat smaakt naar een Hollywoodachtig einde, alsof wij na zo’n duister boek niet ook nog een duister einde aan zouden kunnen.

Deze punten van kritiek nemen niet weg, dat de roman enorme indruk op me heeft gemaakt. McCarthy beschrijft het post-apocalyptische landschap en de voettocht zo beklemmend, dat het boek me ook als ik het weglegde niet losliet. Het was alsof de pagina’s zelf ook grijs-zwart waren, op de paar flashbacks na waarin herinneringen van de vader aan de wereld voor de ramp of oorlog. Die scènes lijken dan juist weer in kraakheldere kleuren geschreven te zijn.

Vader en zoon zijn op elkaar aangewezen, totaal afhankelijk van elkaar en van het geluk, waardoor ze eten of schoon water vinden. De angst die beiden voelen om elkaar te verliezen, en het voortdurende speuren naar sporen (licht of rook van vuren, sporen in de as, afval langs de weg) van anderen wordt zo beschreven of gesuggereerd, dat het je als lezer ook in zijn greep krijgt.

The Road is geen mooi boek, maar wel een boek dat je, als je tegen totale uitzichtloosheid kunt, zeker moet lezen. Het zet je aan het denken over wat je zelf zou doen, als je je ineens moet zien te redden zonder al de handige zekerheden die wij om ons heen hebben verzameld.

Cormac McCarthy op Wikipedia

flickr