Chimamanda Ngozi Adichie | Purple Hibiscus

Chimamanda Ngozi Adichie - Purple Hibiscus. London, Harper Perennial, 2005, 307 pagina's. 2003 (1).

Fifteen-year-old Kambili lives in fear of her father, a charismatic yet violent Catholic patriarch who, although generous and well-respected in the community, is repressive and fanatically religious at home. Escape and the discovery of a new, liberated way of life come when Nigeria is shaken by a military coup, forcing Kambili and her brother to live at their aunt's home, a noisy place full of laughter. The visit will lift the silence from her world and, in time, unlock a terrible, bruising secret at the heart of her family life.

An extraordinary debut, Purple Hibiscus is a novel about the blurred lines between the old gods and the new, childhood and adulthood, love and hatred - the grey spaces in which truths are revealed and true living is begun.


Na De vlindermaand heb ik mij weer aan een roman over Afrika gewaagd. Adichie is in Nigeria geboren en opgegroeid, maar heeft in de Verenigde Staten gestudeerd. Zij schrijft weliswaar in het Engels, maar deze roman is doorspekt met worden uit het Igbo.

Purple Hibiscus heeft diepe indruk op mij gemaakt. Als eerste is daar het onderwerp. Een vader, een devote Rooms-Katholiek, is voor de kerkelijke gemeenschap en zijn stamverband de grote weldoener, zoals dat van een man met zijn rijkdom en status verwacht wordt. Binnenshuis laat hij een ander gezicht zien. Van zijn gezin verwacht hij even grote devotie. Zijn kinderen moeten op school de besten van de klas zijn, omdat zij anders hun gift van God verkwisten. Hij zet zijn religieuze argumenten regelmatig kracht bij met geweld.

Het ligt voor de hand om te verwachten dat Adichie er alles aan doet om je als lezer te vervullen van afkeer van deze wrede vader. Toch is dat niet zo. Vanuit het perspectief van zijn dochter Kambili horen we niet alleen wat hij zijn gezin aandoet en hoe hij zich van zijn overige familie heeft afgekeerd omdat zij of nog heiden zijn (Kambili’s grootvader) of omdat zij niet strikt genoeg leven (Kambili’s tante). Kambili voelt zich weliswaar volledig afhankelijk van haar vader, maar spreekt toch ook met liefde over hem.

Deze roman behandelt naast de verhoudingen binnen het gezin vooral de tegenstellingen tussen het oorspronkelijke geloof van de Igbo’s en het Rooms-Katholieke geloof en het verlangen trouw te blijven aan de eigen cultuur of op te gaan in de door de kolonisator opgelegde Europese cultuur. Adichie laat verschillende manieren zien waarop je deze ogenschijnlijk tegengestelde zaken kunt combineren - of juist volledig gescheiden kunt houden.

Verder wordt de kloof tussen arm en rijk en de werking van de stamverbanden in het moderne Nigeria uitgelegd. Een militaire coup en de gevolgen daarvan voor de vrijheid van meningsuiting en de persoonlijke veiligheid van diverse personages worden tevens belicht.

Een laatste belangrijke verhaallijn is het groeiproces dat Kambili doormaakt. Aan het begin van de roman is zij een uiterst bang meisje, dat niet uit zichzelf spreekt en helemaal niet lacht. Dankzij haar doortastende tante, die niet bang is voor Kambili’s vader, en Father Amadi, een jonge Igbo priester, verandert zij langzaam in een jonge vrouw met meer vertrouwen in zichzelf, en de liefde.

Waar ik over De vlindermaand schreef dat de schrijfster van dat boek te veel verhaallijnen in één roman heeft willen beschrijven, kan ik Adichie dit verwijt niet maken. Hier klopt het allemaal wel en lopen de verhaallijnen als op een natuurlijke manier in elkaar over. Adichie beschrijft haar personages zo natuurlijk en vol mededogen, dat het lijkt alsof je om een hoekje van de deur meekijkt met wat er gebeurd. Die levensechtheid van de personages, de constructie van de roman en de dosering van de uitleg van wat er nu eigenlijk aan de hand is hebben ervoor gezorgd dat ik dit boek met een nare knoop in de maag las én dat ik het tegelijkertijd niet weg kon leggen. Een aanrader!

Chimamanda Ngozi Adichie | Half of a Yellow Sun

Chimamanda Ngozi Adichie op Wikipedia (Engels)

flickr