P.F. Thomése - Schaduwkind. Amsterdam/Antwerpen, Contact, maart 2008 (14), 108 pagina's. September 2003 (1).
'Ergens in de taal is zij nog, ergens tussen een paar woorden in. Woorden die elkaar nog niet kennen. En die haar nog niet kennen.'
Ik weet dat dit boek een enorme indruk op mij zou moeten maken, want tragischer kan het niet, je kind moeten begraven als het nog maar zes weken oud is. Dit boek is op zich ook een mooie poging om het verdriet en onbegrip over het niet te bevatten overlijden van dat kleine meisje weg te schrijven, maar het heeft me niet geraakt.
Waarschijnlijk stond ik er op het moment van lezen niet voldoende voor open, omdat ik me zelf ongelooflijk blij en gelukkig voelde. Misschien moet ik het maar eens herlezen als ik me zelf minder euforisch voel.
Eén citaat, dat me wel raakte, wil ik jullie niet onthouden, omdat het als het ware het uitgangspunt van de wanhoop in dit boekje vormt:
Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder zijn vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar hoe heten vader en moeder van een gestorven kind?
P.F. Thomése
P.F. Thomése op Wikipedia
flickr
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Beste Suzanne,
BeantwoordenVerwijderenik had hetzelfde als jij. Er zijn boeken waar je nog vaak aan terugdenkt of die zomaar door je heen schieten als je ze gelezen hebt. Bij dit boek had ik vreemd genoeg de sensatie dat dat niet zou gebeuren. Misschien het ultieme bewijs dat deze pijn niet in woorden te vatten is. Nog veel leesplezier gewenst, Ruth