Nick Cave - The Death of Bunny Munro. Edinburgh, Cannongate, 2009, 278 pagina's.
Bunny Munro sells beauty products and the dream of hope to lonely housewives along the south coast of England. Set adrift by his wife's sudden death and struggling to keep a grip on reality, he does the only thing he can think of - with his young son in tow, he hits the road.
While Bunny plies his trade and his sexual charisma door-to-door, nine-year-old Bunny Junior sits patiently in the car, exploring the world through the pages of his encyclopaedia.
As their bizarre and increasingly frenzied road trip shears into a final reckoning, Bunny finds that the ghosts of his world - decrepit fathers, vengeful lovers, jealous husbands and horned psycho-killers - have emerged from the shadows and are seeking to exact their toll.
A tender portrait of the relationship between father and son, The Death of Bunny Munro is a stylish, angry and hugely enjoyable read, bursting with the wit and mystery that fans will recognise as hallmarks of Cave's singular vision.
Lang geleden probeerde ik Cave’s eerste roman And The Ass Saw The Angel te lezen. Ik heb het boek na een derde te hebben gelezen weggelegd, omdat ik er helemaal niets van begreep. Wellicht was ik te jong, wellicht was mijn Engels niet goed genoeg, misschien ontbrak het me aan Bijbelkennis. Die ervaring heeft me erg doen twijfelen of ik deze tweede roman überhaupt zou kopen, maar wat ben ik na het lezen van The Death of Bunny Munro blij dat ik het wél gewaagd heb.
Zeker, Bunny Munro is een hele nare man. Zijn constante zoektocht naar seks, zijn houding tegenover vrouwen in het algemeen en zijn vrouw in het bijzonder, de desinteresse voor zijn zoon en naamgenoot zorgen ervoor dat hij zonder twijfel onsympathiek is. Toch weet Cave het verhaal zo te vertellen, dat je aan het eind van de roman sympathie voelt voor deze hulpeloze, zoekende man.
Die sympathie komt niet alleen voort uit het verrassende einde, waarin Munro een loutering ondergaat. Het is vooral Caves schrijfstijl en zijn scherpe observaties van het leven 'onderweg' die deze roman zo bijzonder maken. Hier vond ik wel aansluiting met het Engels dat Cave gebruikt, waardoor ik oog kon hebben voor zijn schrijfstijl.
De roman leest bijna als poëzie in proza-vorm, waardoor ik onder het lezen steeds aan Caves muziek moest denken. Als je deze roman naast de teksten die Cave voor zijn muziek heeft geschreven bekijkt, sluiten het personage Bunny Munro en het thema – het tegen beter weten in doorreizen en uiteindelijk gelouterd worden – perfect aan bij dat oeuvre van meer dan dertig jaar. Dat betekent echter niet dat je de muziek van Cave moet kennen om deze roman te kunnen waarderen. Kun je wel tegen een stootje, dan raad ik dit boek zeker aan!
Nick Cave op Wikipedia
flickr
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hey, dat is toevallig, deze heb ik ook net gelezen. Ik had -Nick Cave kennende- ook geen rozengeur en maneschijn verhaaltje verwacht, maar vond het toch wel een flinke dobber om door te komen. Het is moeilijk om veel sympathie voor Bunny te voelen. Des te meer voor z'n zoon die alles ondergaat met een onkreukbare trots die hij voor zijn vader voelt. Aan het einde draait het gelukkig wat bij, maar ik blijf toch gemengde gevoelens over het boek houden.
BeantwoordenVerwijderen@Klaas: Vader Bunny is erg onsympathiek inderdaad, en zoon Bunny verkeert al helemaal niet in een benijdbare positie. Maar dat neemt niet weg dat dit boek ontzettend goed geschreven is, juist omdat het de lezer zo naar de keel grijpt, met al die troosteloosheid. Als je dat kunt, ben je volgens mij een goed schrijver!
BeantwoordenVerwijderenNogmaals @Klaas: Ik begrijp je gemengde gevoelens trouwens wel hoor. Ik heb dat zelf regelmatig met de romans van Grunberg. Ik zie dat ze goed zijn, maar ik vind de hoofdpersonages zo afstotelijk naar, dat dat mijn leesplezier nog wel eens vergalt. Dat was hier gelukkig niet het geval. Komt misschien ook wel doordat ik het boek in het Engels heb gelezen. Dat staat toch verder van je af dan een roman in het Nederlands.
BeantwoordenVerwijderenDat is ook goed mogelijk. Vond het verder ook zeker een goed boek hoor. Mede ook omdat het inderdaad zozeer een gevoel naar de hoofdpersoon weet op te roepen. Maar aan het einde van het boek zat ik toch wel met de vraag of ik nou blij was dit te hebben gelezen of niet? Ben er ondertussen positiever over ;)
BeantwoordenVerwijderen