Paulien Cornelisse - Taal is zeg maar echt mijn ding. Amsterdam, Contact, 2009 (1), 231 pagina's.
Waarom mensen die zeggen 'als ik even heel eerlijk ben' eng zijn. Waarom 'focking' niet hetzelfde is als 'fucking' en 'seks' niet hetzelfde als 'sex'. Waarom 'oké' het nieuwe 'ja' is en 'ieuw' het nieuwe 'urlg'.
TAAL IS ZEG MAAR ECHT MIJN DING gaat over taal. Niet over hoe mensen met elkaar zouden moeten praten, maar over hoe ze dat per ongeluk doen.
Weer liet ik mij verleiden tot het lezen van een bestseller. Ook tegenover dit boek sta ik nu ik het uit heb met gemengde gevoelens. Aan de ene kant is het leuk om op lichtvoetige, vaak humoristische toon over het Nederlands te lezen. Cornelisse heeft zeker een scherp oog voor hoe wij Nederlanders met onze taal omgaan. Ze signaleert allerlei ontwikkelingen, zoals kleine meisjes die vol afschuw ieuw! roepen of mensen die alleen in verkleinwoordjes spreken.
Tegelijkertijd raakte ik gaandeweg steeds meer teleurgesteld, omdat de stukjes toch wat minder diepgang hadden dan ik verwachtte. Blijkbaar had zich in mijn hoofd het idee gevormd dat er ook wat taalkundige uitleg aan de observaties zou worden meegegeven. Dat ligt natuurlijk aan mijzelf, maar toch.
Paulien Cornelisse
flickr
Posts tonen met het label 25-01-2010. Alle posts tonen
Posts tonen met het label 25-01-2010. Alle posts tonen
vrijdag 29 januari 2010
maandag 25 januari 2010
Herman Koch | Het diner
Herman Koch - Het diner. Amsterdam, Anthos, januari 2009 (4), 301 pagina's. Januari 2009 (1).
Twee echtparen gaan een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, vakantieplannen. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen.
De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Wat de situatie nog ingewikkelder maakt is dat de vader van Rick de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is.
Het diner is de weergaloze roman die de vraag opwerpt in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind. In soepel proza schotelt Koch de lezer een bloedstollend verhaal voor dat zich binnen de tijdsspanne van een avond voltrekt. Een roman met de tragiek van de film Festen – waarin de hoofdpersonen onherroepelijk op het noodlot afstevenen.
Het diner leest als een trein: ik heb het in twee computerloze avonden uitgelezen. Dat komt door twee zaken, door de goed geschreven dialogen en de spanningsboog van het boek. Je wilt doorlezen, omdat je wilt weten hoe dit bizarre verhaal afloopt.
Deze roman werpt tevens vragen op, zonder een zwaar filosofische toon aan te slaan. Hoe ver moet je als ouder, familielid of vriend gaan om een ernstige misstap van een dierbare te vergoelijken. Mag je deze persoon helpen uit handen van de politie te blijven of moet je ervoor zorgen dat een rechtbank over de misstap kan oordelen?
Die vragen worden opgeworpen, maar het antwoord dat Koch zijn personages hierop laat geven is direct ook wat me tegenstaat in dit boek. Ik kan me daar helemaal niet in vinden. Ook vind ik het jammer dat de ik-persoon het gedrag van zijn zoon in het derde en vierde deel van het boek een medisch-wetenschappelijke verklaring probeert te geven. Deze twee zaken maken, dat ik de roman uiteindelijk toch zwakker vind dan ik op basis van de eerste twee delen zou hebben verwacht.
Herman Koch op Wikipedia
flickr
Twee echtparen gaan een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, vakantieplannen. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen.
De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Wat de situatie nog ingewikkelder maakt is dat de vader van Rick de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is.
Het diner is de weergaloze roman die de vraag opwerpt in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind. In soepel proza schotelt Koch de lezer een bloedstollend verhaal voor dat zich binnen de tijdsspanne van een avond voltrekt. Een roman met de tragiek van de film Festen – waarin de hoofdpersonen onherroepelijk op het noodlot afstevenen.
Het diner leest als een trein: ik heb het in twee computerloze avonden uitgelezen. Dat komt door twee zaken, door de goed geschreven dialogen en de spanningsboog van het boek. Je wilt doorlezen, omdat je wilt weten hoe dit bizarre verhaal afloopt.
Deze roman werpt tevens vragen op, zonder een zwaar filosofische toon aan te slaan. Hoe ver moet je als ouder, familielid of vriend gaan om een ernstige misstap van een dierbare te vergoelijken. Mag je deze persoon helpen uit handen van de politie te blijven of moet je ervoor zorgen dat een rechtbank over de misstap kan oordelen?
Die vragen worden opgeworpen, maar het antwoord dat Koch zijn personages hierop laat geven is direct ook wat me tegenstaat in dit boek. Ik kan me daar helemaal niet in vinden. Ook vind ik het jammer dat de ik-persoon het gedrag van zijn zoon in het derde en vierde deel van het boek een medisch-wetenschappelijke verklaring probeert te geven. Deze twee zaken maken, dat ik de roman uiteindelijk toch zwakker vind dan ik op basis van de eerste twee delen zou hebben verwacht.
Herman Koch op Wikipedia
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
