Louis Couperus | Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan...

Louis Couperus – Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan…. Amsterdam, Athenaeum–Polak & Van Gennip (Salamander Klassiek), 2008 (10, als Salamander). 1906 (1). 250 pagina’s.

Dat Couperus’ literaire thriller uit 1906 nog niets van zijn spanning verloren heeft bewijst zijn absolute meesterschap.

Een groot geheim verbindt de families Takma en Steyn de Weert. Langgeleden, toen zij nog in Indië woonden, is er een mysterieuze moord gepleegd waarover niemand meer wil praten. Toch komt de oude heer Takma elke dag op bezoek bij de oude moeder van Ottilie om hun verleden te bezweren. Ze zijn oud, stokoud en straks nemen ze het geheim mee in hun graf, denken ze.
Als de zoon van Ottilie, Lot, met de kleindochter van de oude Takma wil trouwen, moeten de oude mensen ingrijpen, al willen ze hun geheim niet prijsgeven. Dan pas wordt duidelijk dat er meer mensen zijn die vele jaren door het geheim aan elk zijn verbonden en hoe bepaalde dingen níét voorbijgaan met de tijd.

Louis Couperus (1863-1923) was al jong beroemd: zijn eerste roman, Eline Vere (1889), was een doorslaand succes. De grote belofte die dat inhield heeft hij later volkomen waargemaakt.


Meer dan een eeuw na het verschijnen van deze roman kun je Van oude mensen inderdaad nog steeds met plezier lezen. Het is vanaf het begin bekend dat er een moord is voorgevallen, maar de precieze details worden slechts langzaam duidelijk. Gaandeweg wordt de vraag wie van de familieleden op de hoogte zijn belangrijker dan de moord zelf.

Dat de roman oorspronkelijk als feuilleton is verschenen, merk je duidelijk aan de relatief korte hoofdstukken, de momenten waarop karaktertrekken, familierelaties of gebeurtenissen uit het verleden nog eens worden nog eens worden herhaald en aan wat wij nu cliff hangers zouden noemen aan het eind van cruciale hoofdstukken.

Eerder dit jaar heb ik door ziekte de toneelversie van deze roman gemist. Het lezen van de roman heeft dat ruimschoots vergoed. Deze uitgave – in de Salamander Klassiek-reeks – is verder heel mooi verzorgd. In tegenstelling tot de Salamanderpockets met slappe kaft kan dit boek er tegen dat je het leest. De manier van schrijven die Couperus gebruikte, is verder gehandhaafd. Voor iemand die geïnteresseerd is in taal is dat dus een bijkomend genot!

Louis Coupers op Wikipedia

flickr