Dirk van Weelden, Looptijd. Amsterdam/Antwerpen, Augustus, oktober 2003 (3), 173 pagina’s. Augustus 2003 (1).
Zelfs een serieuze amateur-hardloper, zoals de hoofdpersoon van Dirk van Weeldens Looptijd, besteedt niet meer dan vijf à zes uur per week aan zijn sport. Dat is rond de 3 procent van de tijd die een week heeft. Toch beschouwt hij zijn hardloperschap als een belangrijk onderdeel van zijn leven, ja, als iets wat zijn wezen uitmaakt.
Looptijd voert de lezer mee op een tocht die zowel door Hollandse duinlandschappen, Franse wijngaarden en langs Vlaamse rivieren voert als door de herinneringen en de kennis van de loper.
Tijdens het lopen heeft de geest vakantie. Gedachten kunnen vrijelijk door elkaar lopen. De hoofdpersoon spiegelt zich aan indianen en Grieken, zestiende-eeuwse Turkse koeriers en moderne atleten. Persoonlijke, medische, literaire, maar ook religieuze en antropologische ideeën komen op.
De eerste mensen overleefden dankzij een uitzonderlijk vermogen tot het hardlopen van lange afstanden en een uitzonderlijk brein. Net als hardlopen hoort het verhalen vertellen tot de oudste vermogens van de mens. In Looptijd smelten die twee same in een verrassende, eigentijdse vorm. Nuchter, lyrisch, belezen, openhartig en met ironie schreef Dirk van Weelden een persoonlijk verhaal met zijn hardlopend lichaam als hoofdpersoon, even vanzelfsprekend en ongrijpbaar als het hardlopen zelf.
Dit is een leuk boekje voor de hardloper die ook graag leest en nu eens niet op zoek is naar wetenschappelijke artikelen met tientallen voetnoten en honderden cijfertjes over hoe alles nog sneller of beter kan.
Dit boek biedt een mix van historische feiten over hardlopen en, als ik het zo mag zeggen, emoties, opgehangen aan een hardloopjaar uit het leven van een hij-persoon die verdacht veel op Dirk van Weelden zelf lijkt. Dat hardloopjaar valt samen met het eerste jaar na het overlijden van beide ouders van de hij-persoon.
Wat mij betreft is het een geslaagde mix, die ik met genoegen heb gelezen, maar ik realiseer me wel dat het voor iemand die niets met lopen heeft minder interessant is. Aan de andere kant, ik kan geen boeken lezen over voetballen of wielrennen...
Positief is in ieder geval dat er voor wie meer wil lezen over de geschiedenis van het hardlopen een bescheiden literatuurlijst in het boek is opgenomen.
Dirk van Weelden
flickr
vrijdag 29 augustus 2008
zaterdag 23 augustus 2008
Henning Mankell | Italiaanse schoenen
Henning Mankell, Italiaanse schoenen. Breda, De Geus, 2008, 344 pagina’s. Oorspronkelijke Zweedse titel: Italienska skor, vertaald door Clementine Luijten, 2006.
Sinds hij als chirurg een fatale fout heeft gemaakt, leeft Frederik Welin teruggetrokken op een Zweeds eiland. Hij heeft de stilte opgezocht en sluit zich af voor mensen. Elke dag hakt hij een wak in het ijs om een duik te nemen. Op een dag schuifelt iemand over het bevroren water naar het eiland toe. Het is Harriet, de vrouw die hij bijna veertig jaar geleden verliet zonder iets te zeggen. Ze heeft niet lang meer te leven en vraagt hem een oude belofte na te komen: haar meenemen naar een vennetje in het bos, waar ze ooit zouden zwemmen als ze getrouwd waren. Dit is het begin van een bevreemdende reis die Frederik voor verrassingen zet.
Dit is een roman van Mankell die detective, noch thriller is. Mankell heeft zich hier gewaagd aan een psychologische roman. In deze roman voert Mankell een personage op dat wordt ingehaald door zijn verleden. De hoofdpersoon wordt gedwongen met jaren vertraging de consequenties van zijn daden alsnog onder ogen te zien en bij zichzelf na te gaan of hij misschien anders had moeten handelen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit boek een heel klein beetje vond tegenvallen. Het leest als een trein – zeker na een Russisch boek waar ik maar moeilijk in raakte en waar ik drie weken in heb gelezen –, en ook Mankells manier van schrijven (vooral niet te wollig) vind ik mooi, maar toch miste ik iets. Dat zal toch wel het ontbreken van de spanning van een detective of thriller zijn.
Henning Mankell op Wikipedia (Engels)
Henning Mankell | Het graf
Henning Mankell | De gekwelde man
Henning Mankell | De Chinees
Henning Mankell | Kennedy's brein
Henning Mankell | Depths
Henning Mankell | Labyrint
flickr
Sinds hij als chirurg een fatale fout heeft gemaakt, leeft Frederik Welin teruggetrokken op een Zweeds eiland. Hij heeft de stilte opgezocht en sluit zich af voor mensen. Elke dag hakt hij een wak in het ijs om een duik te nemen. Op een dag schuifelt iemand over het bevroren water naar het eiland toe. Het is Harriet, de vrouw die hij bijna veertig jaar geleden verliet zonder iets te zeggen. Ze heeft niet lang meer te leven en vraagt hem een oude belofte na te komen: haar meenemen naar een vennetje in het bos, waar ze ooit zouden zwemmen als ze getrouwd waren. Dit is het begin van een bevreemdende reis die Frederik voor verrassingen zet.
Dit is een roman van Mankell die detective, noch thriller is. Mankell heeft zich hier gewaagd aan een psychologische roman. In deze roman voert Mankell een personage op dat wordt ingehaald door zijn verleden. De hoofdpersoon wordt gedwongen met jaren vertraging de consequenties van zijn daden alsnog onder ogen te zien en bij zichzelf na te gaan of hij misschien anders had moeten handelen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit boek een heel klein beetje vond tegenvallen. Het leest als een trein – zeker na een Russisch boek waar ik maar moeilijk in raakte en waar ik drie weken in heb gelezen –, en ook Mankells manier van schrijven (vooral niet te wollig) vind ik mooi, maar toch miste ik iets. Dat zal toch wel het ontbreken van de spanning van een detective of thriller zijn.
Henning Mankell op Wikipedia (Engels)
Henning Mankell | Het graf
Henning Mankell | De gekwelde man
Henning Mankell | De Chinees
Henning Mankell | Kennedy's brein
Henning Mankell | Depths
Henning Mankell | Labyrint
flickr
maandag 18 augustus 2008
Ольга Славникова | 2017
Ольга Славникова – 2017. Москва, Вагриус, 2007, 544 bladzijden. 2006 (1)
Почему двое – мужчина и женщина, полюбившие друг друга, не уверены, что следующее свидание состоится? А респектабельный профессор каждый год тайно уходит в опасное путешествие в горы и в конце концов не возвращается, изчезает?..
Герои нового романа Огльи Славниковой – хитники, так называет на Урале тех, кто занят незаконной добычей драгоценных камней. Мир горных духов, описанный Бажовым, для них реален. Они привыкли рисковать и не доверять никому – даже своим любимым...
А тем временем приближается 2017 – и на городской площади разыгриваются сцены Октябрьского переворота: костюмированное шоу перерастает в серьезные безпорядки.
Helaas bestaat er (nog) geen vertaling van dit boek, dat in 2006 de Russische Booker Prize heeft gewonnen. Had die vertaling wel bestaan, dan had ik hier volstaan met de mededeling dat je het boek zelf maar moet lezen om uit te vinden waarom het zo’n bijzonder boek is.
Nu dit niet mogelijk is, moet ik enige uitleg geven. In de eerste plaats is het een bijzonder boek, omdat het vier verschillende verhaallijnen bevat, die aan het einde van het boek perfect in elkaar passen. De roman speelt nu eens niet in Moskou of Petersburg, maar in Siberië, in Jekaterinenburg en omgeving. Je betreedt een heel andere wereld, vooral omdat Slavnikova gebruikmaakt van motieven uit Siberische volksverhalen en sprookjes, die door Bazhov zijn opgetekend en die iedere Rus als kind heeft gelezen.
Critici noemen dit boek een anti-utopie en vergelijken het met Orwells 1984, maar de schrijfster zegt zelf terecht dat die vergelijking mank gaat. Ze beschrijft geen strak georganiseerde totalitaire samenleving waarin geen plaats is voor een privéleven, maar een maatschappij die na jaren van chaos geleid wordt door een alom aanwezige president, waar willekeurig strafprocessen aanhangig worden gemaakt als een ondernemer iets doet dat politici niet aanstaat maar waarin je als burger nog wel je eigen keuzes kunt maken. Dat het herdenken van de revolutie uitloopt op ongeregeldheden die door de bevolking worden gedragen en uiteindelijk de maatschappij ontwrichten is desondanks een logische volgende stap.
Ik heb erg aan dit boek moeten wennen. Niet alleen omdat ik al een maand of drie geen Russisch had gelezen, maar vooral doordat het me in het begin duizelde van al die verschillende verhaallijnen, de Siberische folklore waarmee ik niet bekend ben en het voor mij toch wat moeilijke, want erg specifieke Russisch. Ik ben blij dat ik heb doorgezet, want toen het kwartje eenmaal viel, realiseerde ik me dat het boek echt de moeite waard is en werd het ineens moeilijk om te stoppen met lezen. Ik hoop dan ook dat het ooit vertaald wordt, zodat Europa kennis kan maken met dit bijzondere Siberische boek.
Ольга Славникова | Любовь в седьмом вагоне
Olga Slavnikova (Engels)
flickr
Почему двое – мужчина и женщина, полюбившие друг друга, не уверены, что следующее свидание состоится? А респектабельный профессор каждый год тайно уходит в опасное путешествие в горы и в конце концов не возвращается, изчезает?..
Герои нового романа Огльи Славниковой – хитники, так называет на Урале тех, кто занят незаконной добычей драгоценных камней. Мир горных духов, описанный Бажовым, для них реален. Они привыкли рисковать и не доверять никому – даже своим любимым...
А тем временем приближается 2017 – и на городской площади разыгриваются сцены Октябрьского переворота: костюмированное шоу перерастает в серьезные безпорядки.
Helaas bestaat er (nog) geen vertaling van dit boek, dat in 2006 de Russische Booker Prize heeft gewonnen. Had die vertaling wel bestaan, dan had ik hier volstaan met de mededeling dat je het boek zelf maar moet lezen om uit te vinden waarom het zo’n bijzonder boek is.
Nu dit niet mogelijk is, moet ik enige uitleg geven. In de eerste plaats is het een bijzonder boek, omdat het vier verschillende verhaallijnen bevat, die aan het einde van het boek perfect in elkaar passen. De roman speelt nu eens niet in Moskou of Petersburg, maar in Siberië, in Jekaterinenburg en omgeving. Je betreedt een heel andere wereld, vooral omdat Slavnikova gebruikmaakt van motieven uit Siberische volksverhalen en sprookjes, die door Bazhov zijn opgetekend en die iedere Rus als kind heeft gelezen.
Critici noemen dit boek een anti-utopie en vergelijken het met Orwells 1984, maar de schrijfster zegt zelf terecht dat die vergelijking mank gaat. Ze beschrijft geen strak georganiseerde totalitaire samenleving waarin geen plaats is voor een privéleven, maar een maatschappij die na jaren van chaos geleid wordt door een alom aanwezige president, waar willekeurig strafprocessen aanhangig worden gemaakt als een ondernemer iets doet dat politici niet aanstaat maar waarin je als burger nog wel je eigen keuzes kunt maken. Dat het herdenken van de revolutie uitloopt op ongeregeldheden die door de bevolking worden gedragen en uiteindelijk de maatschappij ontwrichten is desondanks een logische volgende stap.
Ik heb erg aan dit boek moeten wennen. Niet alleen omdat ik al een maand of drie geen Russisch had gelezen, maar vooral doordat het me in het begin duizelde van al die verschillende verhaallijnen, de Siberische folklore waarmee ik niet bekend ben en het voor mij toch wat moeilijke, want erg specifieke Russisch. Ik ben blij dat ik heb doorgezet, want toen het kwartje eenmaal viel, realiseerde ik me dat het boek echt de moeite waard is en werd het ineens moeilijk om te stoppen met lezen. Ik hoop dan ook dat het ooit vertaald wordt, zodat Europa kennis kan maken met dit bijzondere Siberische boek.
Ольга Славникова | Любовь в седьмом вагоне
Olga Slavnikova (Engels)
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
