Tommy Wieringa | Caesarion

Tommy Wieringa - Caesarion. Amsterdam, de Bezige Bij, 2009, 366 pagina's.

Ludwig Unger komt voort uit het huwelijk van twee beroemdheden, en was voorbestemd van hun beider talenten de vermenigvuldiging te zijn. De zoon van Julius Caesar en Cleopatra werd ook Caesarion genoemd, kleine Caesar. Het is ook de koosnaam die Ludwig Unger van zijn moeder krijgt. Met haar woont hij op een eroderende klif in Oost-Engeland. Na iedere winter is de zee hun huis dichter genaderd, net zo lang tot het vergaat. Een odyssee begint.
Caesarion is een geschiedenis over schoonheid en verval, over de knellende band tussen moeder en kind, hun trouw en ontrouw, en ten slotte, wanneer deze dingen zijn verteld, over het belang jezelf ten offer te brengen.


In de popmuziek valt het niet mee om een bewierookt debuutalbum te overtreffen. Voor Wieringa zal het evenmin makkelijk zijn geweest om na het enorme succes van Joe Speedboot een nieuwe roman te schrijven. Ook al was Joe Speedboot natuurlijk niet Wieringa’s debuutroman, de verwachtingen waren natuurlijk even hoog gespannen.

Ja, ook ik verwachtte veel van deze nieuwe roman. Joe Speedboot en Ik was nooit in Isfahaan had ik immers met heel veel plezier gelezen. Toch ben ik er nu, na bij een maand, nog steeds niet uit wat ik nu precies van Ceasarion vind.

Ik had moeite om me met de hoofdpersoon, Ludwig, te identificeren. Dat hij maar in de buurt van zijn moeder blijft rondhangen, terwijl hij niet kan omgaan met het werk dat ze verricht, vond ik ronduit irritant. Dat ze borstkanker krijgt, is een mooi ironische vondst van de schrijver, te meer omdat de verhouding van Ludwig tot zijn moeder en die van zijn moeder tot haar Groningse familie zich eindelijk normaliseert. Dan heb je alleen al wel een hele roman achter de kiezen en draait het verhaal uit op een pleidooi tegen kwakzalverij!

In Ik was nooit in Isfahaan werd ik geraakt door de Wieringa’s stijl: met een paar precieze woorden, hooguit een paar zinnen schetst hij daarin de atmosfeer van een stad of streek. In deze roman gebruikt Wieringa heel veel beeldspraak. Dat zijn soms rake beelden, maar soms ook beelden die ik met gekromde tenen las.

Al die beeldspraak en de talloze verhaallijnen en ideeën maken dit een bijzonder drukke roman, waarin ik de weg toch wel een beetje kwijt ben geraakt. Tekenend is dat nu na een maand niet de hoofdpersonen met het dierbaarst zijn, maar een ander personage: de man die in zijn eentje en zonder de steun van de gemeenschap die hij probeert te redeen de erosie van het klif in Oost-Engeland tegen wil gaan.

Tommy Wieringa | Ga niet naar zee
Tommy Wieringa | Alles over Tristan
Tommy Wieringa | Ik was nooit in Isfahaan

Tommy Wieringa op Wikipedia
Tommy Wieringa

flickr