Marente de Moor | De overtreder

Marente de Moor, De overtreder. Amsterdam, Querido, 2007.

In de winter van 1985 is korporaal Vitali Kirilov getuige van een vlucht uit de Sovjet-Unie: een ondergeschikte staat opeens aan de andere kant van de grens en verdwijnt op zijn ski’s de Finse bossen in. Het incident blijft Vitali achtervolgen in zijn dromen.
Acht jaar later, als de Sovjet-Unie niet meer bestaat en Vitali zelf voor het eerst naar het buitenland gaat, besluit hij de vluchteling te gaan zoeken. Ondergedompeld in het buitennissige Russische emigrantenleven van Amsterdam komt er lange tijd niets van zijn plannen, maar een laconieke Nederlandse haalt hem over samen de zoektocht voort te zetten. Dan brengt het toeval hem bij de onthutsende waarheid.

Marente de Moor (1972) is slaviste en woonde in de jaren negentig in Rusland. In Sint-Petersburg studeerde ze aan de theaterschool, werkte ze als verslaggever voor de plaatselijke omroep en als correspondent voor De Groene Amsterdammer. In 1999 publiceerde ze Petersburgse vertellingen, over haar ervaringen in Rusland. Na haar terugkeer in Nederland werkte ze als redacteur voor HP/De Tijd.


Op zich is dit een onderhoudend boek, zeker als je door ziekte nog beter in bed danwel binnen kunt blijven. Door dit boek te lezen kom je terecht in een andere wereld. Je opent de deur naar een bonte stoet van excentrieke, uitzinnige Russen, die allen om hun eigen reden al dan niet legaal in Amsterdam terecht zijn gekomen.

Toch kijk ik met gemengde gevoelens terug op dit boek. De beschrijving van de Amsterdamse wereld van de Russische emigranten is onderhoudend, maar neemt wel erg veel plaats in. Van het oorspronkelijke idee van Vitali om te zoeken naar de onder zijn ogen gedeserteerde soldaat hoor je lange tijd niets meer, totdat het er in de laatste dertig bladzijden toch nog van moet komen.

Verder stoorde het me soms dat er nogal eens alinea’s in het boek stonden waarin op zich interessante, maar voor mijn gevoel voor het verhaal niet ter zake doende feiten werden opgesomd. Dat neemt de vaart uit het verhaal. Ook vind ik niet alle gebruikte beelden even geslaagd. Het wordt soms te veel, die drang tot “mooischrijverij”, zoals Edith Koenders het in de Volkskrant noemde.

De voorkant van het boek is volgens mij wel zonder enige twijfel prachtig.

flickr