Владимир Козлов | Гопники

Владимир Козлов – Гопники. Москва, Ад Маргинем, 2003
(Vladimir Kozlov – Gopniki. Moskva, Ad Marginem, 2003)

Я, Вэк, Клок и Бык сидим на скамейке под навесом остановки. Много раз перекрашенная фанерная стенка в несольких местах переломана – это пацаны показывали каратэ – и на ней нацарапено «Рабочий – сила» и «Быра – урод». Мы курим и плюем под ноги. Под скамейкой уже целая лужа слюней.


De korte tekst op de achterflap geeft aardig weer waar het in dit boek om gaat. Kozlov beschrijft de lotgevallen van een groep gopniki. Een gopnik is een soort Russische a-sociale jongere. Je doet niet je best op school, je drinkt en rookt te veel, je valt mensen lastig, berooft ze of slaat ze in elkaar, je denkt de hele dag aan seks (en als het kan doe je de hele dag aan seks, of je nu toestemming hebt of niet) en ieder derde woord dat je uitspreekt valt onder schuttingtaal.

Je vraagt je misschien af waarom ik een boek als dit zou willen lezen. Dat komt in de eerste plaats doordat ik al meer boeken van deze schrijver heb gelezen. Die beschreven steeds op een rauwe manier het leven aan het einde van de Sovjet-Unie en in de jaren '90 in Wit-Rusland en dat waren weliswaar geen diepgravende, maar wel onderhoudende boeken.

Ik heb het boek ook gelezen doordat iemand hier op Flickr mij het afgelopen jaar verweet dat ik een te romantisch beeld van Rusland zou hebben. Als ik eenmaal een keer door een gopnik in elkaar zou zijn geslagen, zou ik mijn mening wel bijstellen volgens die persoon.

Ik heb het boek in ieder geval met stijgende verbazing en afkeer gelezen. De hoofdpersoon is een jongen die ondanks zijn goede resultaten op school en zijn afkomst uit een "goed gezin" toch in zo'n groep jongeren uit zijn buurt terechtkomt. Wat volgt is een uitgebreide beschrijving van alle ondernemingen van die groep. Het boek sluit af met een aantal hoofdstukken waaruit je als lezer de conclusie moet trekken dat de hoofdpersoon toch min of meer goed terechtkomt, alhoewel hij soms nog wel zijn best moet doen om zijn agressie te beheersen.

Ik weet niet zo goed wat ik van dit boek moet vinden. Halverwege het boek realiseerde ik me dat het me ineens niet meer duidelijk was wie nu eigenlijk de hoofdpersoon was. Dat werd me pas weer duidelijk in het derde deel van het boek, toen de andere personages uit beeld waren verdwenen. Zoveel schuttingtaal lezen was leerzaam, maar daar zal ik in de praktijk niet veel aan hebben. Het boek bestaat vooral uit dialoog, dus het leest snel, maar enige vorm van beschouwing over of kritiek op dit fenomeen heb ik er niet in kunnen ontdekken.

Владимир Козлов | Плацкарт

Vladimir Kozlov (Russisch en Engels)
Gopniki op Wikipedia (Russisch)

flickr