Kristin Hersh | Rat Girl

Kristin Hersh - Rat Girl: A Memoir. New York, Penguin Books, 2010, 319 pagina's.

In 1985, Kristin Hersh was just beginning to find her place in the world. After beginning her music career at the age of fourteen, the precocious child of unconventional hippies was enrolled in college while her band, Throwing Muses, was getting off the ground, amid buzzing rumors of a major label deal.
Then, everything changed. Her emotional troubles were diagnosed as bipolar disorder and–just after the band was signed–Hersh was processing news of a very different sort: she was pregnant.
This is the story of one pivotal year in Hersh's extraordinary life, a year that taught her strength and forced her to grow up much faster than she'd planned.


Al meer dan twintig jaar luister ik naar de muziek van Kristin Hersh, eerst toen zij in Throwing Muses speelde en later ook als soloartiest. Vorig jaar zag ik op librarything.nl dat dit boek van haar hand was verschenen. Eerder dit jaar kreeg ik het te leen van D., die het als trouwe Throwing Musesfan voor zijn verjaardag had gekregen.

Uiteindelijk heb ik na vijftig tot zestig bladzijden lezen in D.’s exemplaar besloten dat ik het toch wel graag mijn eigen Rat Girl wilde hebben. Het wachten op de aankomst van mijn eigen exemplaar en het verwoed lezen in Figes' The Whisperers heeft ervoor gezorgd dat ik bijna een maand in Rat Girl heb gelezen.

In eerste instantie heb ik erg aan de vorm die de schrijfster heeft gekozen moeten wennen. Rat Girl beschrijft Hershs achttiende levensjaar in de jaren 1985 en 1986, gebaseerd op haar dagboekaantekeningen. Deze stukken worden voortdurend afgewisseld met flash-backs naar vroege herinneringen aan Hershs jeugd én citaten uit haar songteksten. Deze drie soorten tekst zijn in verschillende opmaak in het boek opgenomen. Dat vond ik eerst erg onrustig lezen. Maar, zit je er eenmaal in, dan wil je meegaan met het verhaal. Ik in ieder geval wel.

Hersh beschrijft een woelig jaar uit haar leven, zoals de flaptekst hierboven al aangeeft. Ik vond 't bijzonder interessant om te lezen hoe er werkelijk niets waar is van het romantische beeld van het leven van een muzikant. De manier waarop Hersh vervolgens de symptomen van haar psychische aandoening als realiteit beschrijft in dit boek vond ik erg indrukwekkend.

't Interessantst echter vond ik hoe Hersh over haar synesthetische ervaringen schrijft. Hersh ervaart bij muziek kleuren. Zo zegt zij als kind tegen haar vader dat hij haar niet een saai rood lied moet spelen, ook al spelen Bob Dylan en Neil Young die akkoorden. Heb je als lezer geen ervaring met mensen in je omgeving die ook dit soort vermengde zintuigen hebben, dan zal zo’n uitspraak een bijzonder bevreemdend effect op je hebben, zeker omdat Hersh het hele boek door terugkomt op haar kleurgevoel bij haar muziek. Ik vond 't boeiend om te lezen dat zij op dezelfde manier over die vermenging van zintuigen spreekt als ik dat in mijn omgeving gewend ben.

Tot slot heeft het boek me, juist dankzij die bijzondere structuur waar ik eerst zo aan moest wennen, op een nieuwe manier laten kijken naar de songteksten van Hersh. Zinnen waarvan ik mij jarenlang heb afgevraagd waar ze betrekking op hebben, kan ik nu beter plaatsen. Rat Girl is een must voor iedereen die ooit heeft genoten van Hershs muziek.

Kristin Hersh (Engels)

flickr