Владимир Сорокин | Метель

Владимир Сорокин - Метель. Москва, АСТ/Астрель/Харвест, 2010, 304 страницы.
(Vladimir Sorokin - Metel'. Moskva, AST/Astrel'/Harvest, 2010, 304 pagina's)

Что за странный боливийский вирус вызвал эпидемию в русском селе? Откуда взялись в снегу среди полей и лесов хрустальные пирамидки? Кто такие витаминдеры, живущие своей, особой жизнью в домах из самозарождающегося войлока? И чем закончится история одной поездки сельского доктора Гарина, начавшаяся в метель на маленькой станции, где никогда не сыскать лошадей?
Все это - новая повесть Владимира Сорокина.


Ooit las ik een kort verhaal van Vladimir Sorokin, dat mij niet erg beviel. Toen tijdens een verblijf in Moskou bleek dat mijn schoonmoeder onlangs zijn nieuwste boek had gekocht, zag ik mijn kans schoon om deze schrijver nog een kans te geven, zonder direct een van zijn boeken te hoeven kopen om het daarna door heel Europa te moeten vervoeren. En hoe is me deze novelle bevallen?

Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind het niet erg dat ik het boek niet gekocht heb. Sorokin beschrijft een niet nader genoemde tijd in de toekomst, waarin een mysterieus virus de bevolking van een Russisch dorpje teistert. Een plattelandsdokter moet koste wat het kost vaccinaties naar dit dorp brengen om de bevolking te kunnen vaccineren. Voor vervoer is hij aangewezen op een koetsier, die hem per arrenslee moet vervoeren omdat er al dan niet door een sneeuwstorm geen ander vervoer mogelijk is.

De hele novelle beslaat de reis naar dat geteisterde dorp, dat slechts vijftien werst van het dorp waar de dokter werkt verwijderd ligt. Dat maakt de sneeuwstorm ook tot het belangrijkste thema van de novelle. Sorokin beschrijft die sneeuwstorm indrukwekkend: de kou, de duisternis, de onzekerheid over het al dan niet afnemen van de storm – allemaal even angstaanjagend.

Toch had ik na het lezen van de novelle een onbevredigd gevoel. Ik had grote moeite om al de surrealistische elementen te verwerken. Zo stuiten de dokter en zijn koetsier op verschillende piramidevormige voorwerpen, die later een soort hallucinerende werking blijken te hebben. Deze voorwerpen hebben, zo blijkt later, een hallucinerende, euforisch makende werking. Het is echter niet duidelijk wat het verband is met het verhaal. Zo zijn er verschillende andere surrealistische gebeurtenissen of elementen, die voor mij het verloop van het verhaal slechts verduisteren, in plaats van verhelderen. En het slot van het verhaal is ronduit onbegrijpelijk: de dokter wordt meegenomen door een groep Chinezen, die zich in Rusland hebben gevestigd, als de dokters koetsier is doodgevroren. Nee, met dit soort ver doorgevoerd surrealisme kan ik echt niet uit de voeten.

Vladimir Sorokin (Engels en Russisch)
Vladimir Sorokin op Wikipedia

flickr