Janet Skeslien Charles – Moonlight in Odessa. London, Bloomsbury, 2010, 342 pagina’s. 2009 (1, Verenigd Koninkrijk).
Twenty-something Daria is an intelligent, bilingual secretary who should have her pick of the men in Odessa – except that the only men who are making advances are a dashing mafia gangster and her boss. Fearful that she’ll be fired for refusing to sleep her way to the top, she decides to moonlight at Soviet Unions™, an international marriage broker. But as she bridges the language gap between Odessan beauties and lonely American men she wonders if she will ever escape the trappings of Ukrainian life and find true love.
When she intercepts a message from a mild-mannered teacher, emails fly back and forth across the Atlantic. Daria soon finds herself much closer to the American dream than she had ever imagined, but will the charms of California prove to be irresistible?
Zo op het eerste gezicht is Moonlight in Odessa een perfect boek om te lezen als je op vakantie of onderweg bent, zoals ik deed. Het verhaal is goed te volgen als je je in een rumoerige omgeving bevindt. Het is op zich ook onderhoudend genoeg om je bezig te houden terwijl je eindeloos wacht op een vliegtuig of trein of terwijl je onderweg bent.
De blurb van de achterflap hierboven vat het plot van de roman prima samen. Dat plot bevat talloze gewoon grappige, maar ook tragikomische scenes, voor een groot gedeelte gebaseerd op cultuurverschillen. Wel vind ik het ongeloofwaardig dat de schrijfster het toestaat dat een sterke, zelfbewuste vrouw als Daria toch in een verstikkend huwelijk belandt met een man die haar heeft voorgelogen en die haar in haar vrijheid wil beknotten. Er zijn voldoende aanwijzingen om te zien dat deze man niet is wie hij zegt te zijn, en toch lukt het Daria niet om die ballon door te prikken.
Wat me daar vooral in die wending van de roman tegenstaat is dat het gebeurt terwijl Daria in het eerste gedeelte van het boek juist heel sceptisch staat tegenover de huwelijken die worden gesloten dankzij de bemiddeling van Soviet Unions™. Tegelijkertijd houdt het iedereen die zich werkt in de industrie van dit soort bemiddelingsbureaus een spiegel voor, dwingt het wel tot nadenken over de vraag of het moreel verantwoord is om je hiermee bezig te houden.
Verder staat het me erg tegen dat er driehonderd pagina's ellende in Oekraïne en de VS ineens maar een pagina of twintig nodig zijn om een onwaarschijnlijk happy end te beschrijven. Daria moest blijkbaar koste wat het kost toch haar eigen American dream beleven. Dat voelt aan als een geforceerd positief einde.
De schrijfster heeft zelf midden jaren '90 in Oekraïne gewoond en gewerkt. Eén van de vriendinnen van Daria is de Amerikaanse Jane, die als een missionaris in Kiev woont en werkt en Daria wegwijs maakt in de Amerikaanse droom, eerst in Oekraïne, later in de VS. Dit personage doet ongewild denken aan de schrijfster zelf. Er is op zich niets mis met het opvoeren van een personage dat zo lijkt op jezelf, maar ik vond de toon waarop het wonder van het westen werd uitgelegd soms wat vervelend.
Ik ben zelf pas twee jaar geleden voor het eerst in Kiev geweest. Hoe het daar midden jaren ’90 was, kan ik me daarom niet goed voorstellen. Wel was ik in die jaren veel in Rusland. Afgaand op hoe moeilijk men het daar toen had, kan ik me levendig voorstellen dat je alles aangrijpt om je lot te verbeteren. Misschien zelfs wel een huwelijk met een man of vrouw die je uit een catalogus hebt uitgezocht. Ik bleef mezelf bij het lezen van Moonlight in Odessa voortdurend af hoe deze roman zou zijn uitgevallen als het door een Oekraïense of Russische schrijver zou zijn geschreven.
Al met al best een aardig boek om te lezen, maar na alle positieve berichten op LibraryThing viel het me toch tegen. Maar, oordeel vooral zelf.
flickr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten