Merel Roze | De weekenden waren voor haar

Merel Roze - De weekenden waren voor haar. Amsterdam, Archipel, 2008, 207 pagina's.

Wat is er vroeger gebeurd?

Na de dood van haar moeder wordt de achtjarige Maya Regter door haar vader ieder weekend naar een gezin op een afgelegen boerderij gebracht. Daar woont de één jaar oudere Frederieke, met wie Maya de weekenden spelend doorbrengt. Plotseling komt er aan de bezoeken een einde.

Bijna twintig jaar later staan de vrouwen voor het eerst weer oog in oog. Maya hoopt op een hernieuwde vriendschap, maar Frederieke blijkt woedend op haar. Hoe kunnen de twee vrouwen het verleden zo anders hebben beleefd? En waarom bracht Maya's vader haar eigenlijk ieder weekend weg?

Merel Roze (1975) debuteerde in 2006 met de roman Fantastica. Ze was tekstredacteur voor AT5 en columnist voor NRC Handelsblad. Haar weblog bereikt al jaren duizenden lezers, net als haar column voor Libelle.


Wat vind ik van dit boek? Het bevat een op zich aardig bedacht plot, de informatie die voortkomt uit de zoektocht naar wat er in het verleden gebeurd is, wordt goed gedoseerd en vlot leesbaar verstrekt, maar het verhaal deed me eigenlijk niets. En dat terwijl je zou verwachten dat het boek je naar de keel grijpt.

Het is immers nogal wat: je bent acht, je hebt net je moeder verloren en je vader brengt je ieder weekend 'weg'. Dan ben je net gewend, en houdt het ineens zonder verklaring op. En ben je volwassen, dan blijkt ineens dat ze daar boos op je zijn, maar jij weet van niets. Dat zou toch op z’n minst medelijden moeten oproepen. Maar, dat deed het dus niet. Misschien wel omdat het me allemaal te veel aan de oppervlakte bleef. Alsof de schrijfster zich er meer op heeft gericht om de vaart in het verhaal te houden, dan op de daadwerkelijke inhoud.

Ook heb ik me nogal eens geërgerd aan de door Roze gebruikte beeldspraak. Een voorbeeld, gevonden in de eerste alinea van bladzijde 18:

Ik was ook onderzocht, maar bleek niets te mankeren. Het luchtte me op en tegelijkertijd speet het me, zoals wanneer je je heel hard hebt gestoten en het niet eens bloedt.

Dat is een vergelijking die bij mij alleen maar verwondering opwekt. Ik heb mezelf nog nooit zo hard gestoten dat het bloedde.

Ook staan er ongerijmdheden in deze roman. Ik citeer de tweede alinea van bladzijde 101:

Mijn woede veroorzaakte een stoot adrenaline, die alle andere emoties en condities tijdelijk van ondergeschikt belang maakte. Wat was dat verhelderend! De kou raakte me niet, ook al was ik mijn sjaal en jas in de auto vergeten.

Maya loopt dus zonder jas over het tuinpad naar haar vaders voordeur. Twee bladzijden verder stapt Maya dan eindelijk naar binnen. Dit staat er in de eerste twee alinea’s van pagina 103:

'Geef je jas maar.'
In papa’s huis nam zijn vriendin mijn jas aan. Ik was net zo blij met mijn woede en nu werd hij door haar rust gedwongen af te nemen.

Hier heeft Maya dus ineens wel een jas aan.

De zinnen die voorafgaan en volgen op deze ongerijmdheden zijn tekenend voor wat er vooral wringt in dit boek: dit voortdurend benoemen van emoties van de hoofdpersoon. Als je zo’n plot bedenkt, waarbij de wereld van de hoofdpersoon op de kop wordt gezet vanwege iets dat in haar jeugd gebeurd is en dat haar doet twijfelen aan wie zij is en hoe zij haar leven heeft ingericht, is het juist de kunst om de emoties die daarmee gepaard gaan al dan niet subtiel te suggereren, in plaats van steeds maar te zeggen dat je boos of verdrietig bent. Een gemiste kans, deze roman.

Merel Roze

flickr