Peter Delpeut - Het vergeten seizoen. Amsterdam/Antwerpen, Augustus, oktober 2007 (3), 252 pagina’s. maart 2007 (1)
Midden negentiende eeuw, het oosten van Nederland. Elke vrijdagmiddag verzamelt zich een devote menigte armoedzaaiers voor een daglonershuisje. Klokslag drie uur ontvangt een ziek meisje hier de stigmata van Christus. Een wonder, of is er sprake van hysterie? Van oplichterij zelfs?
Pastoor Peters wordt naar het vergeten achterland uitgezonden om de kwestie de wereld uit te helpen. Hij raakt verstrikt in een web van intriges en in zijn eigen onmacht. Beproefd door de rauwe werkelijkheid baant hij zich een weg tussen geloof en wetenschap.
Deze roman speelt in de Achterhoek en is losjes gebaseerd op het verhaal van Dora Visser uit Olburgen. In dat plaatsje hebben we eens een bijzondere zaterdagavond doorgebracht, waarbij ook over deze Dora Visser gesproken is. Daarom was het des te leuker om deze roman te lezen.
Het boek leest aan de ene kant als een detective – zijn de stigmata die pastoor Peters moet onderzoeken echt of niet? – en aan de andere kant als een religieuze zoektocht van een pastoor die in zijn eenzame positie in dit fictieve afgelegen dorp wordt geconfronteerd met zijn twijfels aan zijn geloof en de verhouding van dat geloof tot de moderne wetenschap.
Het boek is vlot geschreven, de religieuze bespiegelingen worden niet te zwaar, maar de troosteloosheid van het bestaan van de meeste inwoners van dit gehucht drukt des te heviger. Ik ben zelf niet katholiek opgevoed, dus ging tijdens het lezen van dit boek een wereld voor mij open!
Delpeut is volgens de achterflap cineast, en dat is te merken tijdens het lezen. Het zal ongetwijfeld niet moeilijk zijn om een spannende film te maken van dit boek. Maar eerst moet iedereen – en zeker iedere Achterhoeker – dit boek lezen!
flickr
maandag 9 februari 2009
dinsdag 3 februari 2009
Людмила Улицкая | Медея и ее дети
Людмила Улицкая – Медея и ее дети. Москва, Вагриус, 1997г., 335 pagina’s.
(Lyudmila Ulickaya – Medeya i ee deti. Moskva, Vagrius, 1997)
Первые рассказы Людмилы Улицкой были напечатаны в журналах еще в конце 80-х. Известность пришла не сразу. Первые ее книги увидели свет за рубежом и лишь потом в России.
Проза Улицкой исповедальна, пронзительна. Писательница чутко улавливает тончайшие нюансы человеческой природы и, облекая их в одежды яркого незаурядного языка, представляет читателю.
Ее творческая фантазия – продолжение собственного опыта и мироощущения, совершенно оригинальных, но тем не менее близких очень многим.
Dit boek is in 1997 ook in het Nederlands verschenen onder de titel Medea en haar kinderen. De titel van het boek is misleidend, want het hoofdpersonage, Medea, heeft geen kinderen. Zij heeft daarentegen wel veel zussen en broers en neven en nichten, waarvan de meesten hun zomervakantie bij haar op de Krim doorbrengen.
In deze roman wordt vooral vanuit het perspectief van Medea, maar ook vanuit het perspectief van haar vele familieleden een beeld geschetst van de jaren 1970 in de Sovjet-Unie en van de geschiedenis van de familie, beginnend vlak voor de Russische revolutie.
Het is zo’n tien jaar geleden dat ik dit boek voor het eerst las. Ondertussen heeft Oelitskaja (zo wordt haar naam door de Nederlandse uitgever geschreven) een flink aantal romans geschreven, waarin in het groot de thema’s voorkomen, die Oelitskaja in deze roman in het klein belicht, bijvoorbeeld de terreur onder Stalin in de jaren 1930, de positie van joden in de Sovjet-Unie en de positie van de eenling in een hem of haar vijandige omgeving. Bij nader inzien leest deze roman als een vingeroefening voor wat zij later zou schrijven.
Wat mij betreft is Medea en haar kinderen een boek dat het echt waard is om gelezen te worden!
Lyudmila Ulickaya op Wikipedia (Engels)
Людмила Улицкая | Даниэль Штайн, переводчик
flickr
(Lyudmila Ulickaya – Medeya i ee deti. Moskva, Vagrius, 1997)
Первые рассказы Людмилы Улицкой были напечатаны в журналах еще в конце 80-х. Известность пришла не сразу. Первые ее книги увидели свет за рубежом и лишь потом в России.
Проза Улицкой исповедальна, пронзительна. Писательница чутко улавливает тончайшие нюансы человеческой природы и, облекая их в одежды яркого незаурядного языка, представляет читателю.
Ее творческая фантазия – продолжение собственного опыта и мироощущения, совершенно оригинальных, но тем не менее близких очень многим.
Dit boek is in 1997 ook in het Nederlands verschenen onder de titel Medea en haar kinderen. De titel van het boek is misleidend, want het hoofdpersonage, Medea, heeft geen kinderen. Zij heeft daarentegen wel veel zussen en broers en neven en nichten, waarvan de meesten hun zomervakantie bij haar op de Krim doorbrengen.
In deze roman wordt vooral vanuit het perspectief van Medea, maar ook vanuit het perspectief van haar vele familieleden een beeld geschetst van de jaren 1970 in de Sovjet-Unie en van de geschiedenis van de familie, beginnend vlak voor de Russische revolutie.
Het is zo’n tien jaar geleden dat ik dit boek voor het eerst las. Ondertussen heeft Oelitskaja (zo wordt haar naam door de Nederlandse uitgever geschreven) een flink aantal romans geschreven, waarin in het groot de thema’s voorkomen, die Oelitskaja in deze roman in het klein belicht, bijvoorbeeld de terreur onder Stalin in de jaren 1930, de positie van joden in de Sovjet-Unie en de positie van de eenling in een hem of haar vijandige omgeving. Bij nader inzien leest deze roman als een vingeroefening voor wat zij later zou schrijven.
Wat mij betreft is Medea en haar kinderen een boek dat het echt waard is om gelezen te worden!
Lyudmila Ulickaya op Wikipedia (Engels)
Людмила Улицкая | Даниэль Штайн, переводчик
flickr
Abonneren op:
Posts (Atom)
